Pedagoji

İletişimsel yaklaşım, dil öğretiminde dilin gerçek hayatta iletişim kurma amacıyla etkili bir şekilde kullanılmasını hedefleyen bir yöntemdir. Bu yaklaşımda: - Gerçek hayata yönelik aktiviteler kullanılır (grup çalışmaları, rol yapma). - Akıcılık, gramer doğruluğundan daha fazla önemsenir. - Dilbilgisi ve kelime bilgisi, iletişim sırasında doğal olarak ortaya çıkan ihtiyaçlar doğrultusunda öğretilir. İletişimsel yaklaşım, öğrencilerin dil öğrenme sürecine aktif katılımını teşvik eder ve motivasyonlarını artırır.

Danışman öğretmen, genellikle eğitim kurumlarında öğretmenlerin mesleki gelişimlerini desteklemek ve sınıf içi uygulamalarını iyileştirmek amacıyla çeşitli görevler üstlenir. Bu görevler arasında: Öğretmenlerle birebir çalışma: Öğretmenlerin güçlü yönlerini belirleme, gelişim alanlarını analiz etme ve etkili öğretim stratejileri geliştirmelerine yardımcı olma. Sınıf içi uygulamaları gözlemleme: Geri bildirim verme ve bireysel gelişim planları oluşturma. Atölye çalışmaları ve seminerler düzenleme: Eğitim materyallerinin etkin kullanımını teşvik etme ve pedagojik yaklaşımlar konusunda rehberlik sağlama. Okul yönetimiyle iş birliği: Öğretmenlerin ihtiyaçlarını belirleme ve stratejik gelişim planları oluşturma. Ayrıca, danışman öğretmenler, öğrencilerin akademik, sosyal ve duygusal destek ihtiyaçlarını karşılamak için de çalışabilirler.

Pedagoji eğitimi aşağıdaki kişiler tarafından alınabilir: Öğretmenler ve öğretmen adayları. Eğitim alanında kariyer yapmak isteyenler. Rehber öğretmenler ve psikolojik danışmanlar. Çocuk gelişimi uzmanları ve pedagoglar. Öğrenci koçları ve eğitim danışmanları. Aile danışmanları ve sosyal hizmet uzmanları. Öğretim tekniklerini geliştirmek isteyen eğitmenler.

Eleştirel Pedagoji Dergisi'nin sayı konuları genellikle eğitim sistemindeki neoliberal ve gerici politikalar ile kamusal eğitimin eleştirisi üzerine odaklanmaktadır. Bazı özel sayı konuları ise şunlardır: - Dinselleşen Eğitim (2. sayı). - Laik Eğitim (53. sayı).

Yapılandırmacılığın temel ilkeleri şunlardır: 1. Bilgi aktif bir şekilde inşa edilir: Bilgi, öğrenciye pasif bir şekilde aktarılmaz, öğrenci tarafından aktif olarak oluşturulur. 2. Öğrenme bireyseldir: Her öğrenci farklı deneyimlere ve bilgilere sahip olduğundan, öğrenme süreci de bireyseldir. 3. Öğrenme sosyal bir süreçtir: Öğrenciler, diğer öğrencilerle ve öğretmenle etkileşim kurarak bilgiyi daha iyi kavrarlar. 4. Bilgi, deneyimden ve uygulamadan doğar: Öğrenciler, soyut kavramları somut deneyimlerle ilişkilendirerek daha iyi öğrenirler. 5. Gerçek yaşam bağlantıları: Öğrenme materyalleri ve aktiviteleri, öğrencilerin gerçek yaşamla bağlantı kurmasına olanak tanır.

"Büyük Didaktika" (Latince: Didactica Magna), Çek eğitimci Jan Amos Comenius tarafından yazılmış pedagojik bir eserdir. Bu eserde, Comenius eğitim, öğretim, okul ıslahı ve teşkilatı hakkındaki görüşlerini sistematik bir şekilde ortaya koymuştur. Eserin temel konuları: - Bilimsel bilgi; - Ahlak ve fazilet; - Tanrı sevgisi ve korkusu.

"Özel Öğretim Yöntemleri Cilt 1", eğitim fakültelerinde öğretmen adaylarının öğretmenlik mesleğini öğrenmeleri amacıyla okutulan bir ders kitabıdır. Bu kitabın amacı: - Alan öğretimiyle ilgili genel amaçları ortaya koymak; - Alana özgü temel kavramlar ve kullanılan strateji-yöntem-teknikler hakkında bilgi vermek; - Öğretmen adaylarının ilgili alana yönelik materyal, araç-gereçler, öğretim programları, ders kitabı ve öğrenci çalışma kitaplarını incelemelerini ve değerlendirmelerini sağlamaktır. Kitap, yeni eğitim anlayışlarına uygun olarak hazırlanmış olup, dersleri yürüten akademisyenlere ve öğretmen adaylarına teoride ve uygulamada kullanabilecekleri birçok bilgi ve beceriyi içermektedir.

Temel öğrenimler, eğitimin etkinliğini artırmak ve öğrenci öğrenimini desteklemek amacıyla kullanılan çeşitli yöntemleri içerir. İşte bazı temel öğretim yöntemleri: 1. Doğaçlama Yöntemi: Öğrencilerin spontane olarak düşüncelerini ve duygularını ifade etmelerine olanak tanır. 2. Soru-Cevap Yöntemi: Öğrencilerin aktif katılımını sağlamak için sorular sorarak ve yanıtlar alarak öğretim yapılır. 3. Gösterim Yöntemi: Öğretmen, bir konuyu veya beceriyi doğrudan göstererek öğretir. 4. Grupla Öğrenme: Öğrenciler küçük gruplar halinde çalışarak birlikte öğrenirler. 5. Proje Tabanlı Öğrenme: Öğrenciler belirli bir projeyi tamamlamak için araştırma yapar ve uygulamalar gerçekleştirirler. 6. Bireysel Öğrenme: Öğrencilerin kendi hızlarında ve tarzlarında öğrenmelerine olanak tanır. 7. Oyun Tabanlı Öğrenme: Öğrenmeyi eğlenceli hale getirerek öğrencilerin motivasyonunu artırır. 8. Ders Kitapları ve Materyaller: Geleneksel öğretim yöntemlerinden biridir. 9. Dijital Öğrenme: Teknolojinin kullanılmasıyla gerçekleşen öğrenme yöntemidir. 10. İşbirlikçi Öğrenme: Öğrencilerin birbirleriyle etkileşimde bulunarak bilgi paylaşımında bulunduğu bir yöntemdir.

Dışavarımcı yaklaşım terimi, belgelerde veya kaynaklarda tanımlanmamış bir terimdir. Ancak, "yapılandırmacı yaklaşım" ve "modern yaklaşım" gibi benzer kavramlar bulunmaktadır. Yapılandırmacı yaklaşım, eğitimde öğrenci merkezli bir yöntem olarak bilinir ve öğrencilerin bilgiyi kendi deneyimleri ve etkileşimleri aracılığıyla oluşturmalarını hedefler. Modern yaklaşım ise, gelişen teknoloji ve değişen ihtiyaçlar doğrultusunda yenilikçi, sürdürülebilir ve çağa uygun yöntemlerin kullanılarak problemlere çözüm bulma anlayışını ifade eder.

P4C, "Philosophy for Children" ifadesinin kısaltmasıdır ve okullarda çocukların felsefe yapması anlamına gelir. P4C eğitimi, çocukların eleştirel düşünme, problem çözme ve iletişim becerilerini geliştirmek için kullanılan bir pedagojik yaklaşımdır. Okullarda P4C uygulamaları genellikle şu şekilde gerçekleşir: - Grup tartışmaları: Çocuklar, felsefi konuları grup halinde tartışır. - Metin analizleri: Çocuklar, hikayeler ve romanlar gibi metinleri analiz eder. - Düşünme oyunları: Çocukların düşünme becerilerini geliştirmek için çeşitli oyunlar oynanır. P4C eğitimi, özel okullar, etüt merkezleri, kreşler ve anaokulları gibi çeşitli kurumlarda uygulanabilir.

Eleştirel Pedagoji Dergisi, Ünal Özmen'e aittir.

Yapılandırmaya dayalı eğitim, yapılandırmacı öğrenme kuramına dayanır.

Bireysel farklılıklara göre eğitim, her öğrencinin benzersiz özelliklerini dikkate alarak öğretim süreçlerini kişiselleştirme yaklaşımıdır. Bireysel farklılıklara göre eğitimde kullanılan bazı stratejiler: Kişiselleştirilmiş öğretim planları: Öğrencilerin güçlü ve zayıf yönlerine göre özelleştirilmiş ders planları hazırlanması. Çeşitlendirilmiş öğretim yöntemleri: İnteraktif oyunlar, proje tabanlı öğrenme veya grup çalışmaları gibi farklı yöntemlerin kullanılması. Esnek gruplandırma: Öğrencilerin farklı becerileri ve öğrenme tercihlerine göre esnek şekillerde gruplanması. Sürekli değerlendirme: Öğrencilerin ilerlemesini takip etmek ve öğretim süreçlerini buna göre uyarlamak. Bu yaklaşım, öğrencilerin potansiyellerini en iyi şekilde gerçekleştirmelerine ve başarılı bir gelecek inşa etmelerine yardımcı olur.

Eğitimin temel kavramları şunlardır: 1. Birey: Eğitim sürecinde yer alan biyolojik, psikolojik, sosyal ve kültürel varlık. 2. Davranış değişikliği: Eğitimin amacı, bireyin davranışlarında istenilen yönde değişiklikler oluşturmaktır. 3. Kasıtlılık: Eğitim sürecinin planlı ve hedefe yönelik olması. 4. Deneyim (Yaşantı): Bireyin kendi yaşantısı yoluyla öğrenmesi. 5. Süreç: Eğitimin yaşam boyu devam eden dinamik bir süreç olması. Diğer önemli kavramlar arasında formal ve informal eğitim de yer alır.

Değerleri belirginleştirme yaklaşımı, John Dewey ve Hümanistik kuramdan esinlenerek, Raths, Harmin, Kirchenbaum ve Simon tarafından 1966 yılında geliştirilmiş bir yaklaşımdır. Temel amacı, öğrencilerin duygu ve düşüncelerinin farkına varmalarını ve kendi değerlerini belirlemelerini sağlamaktır. Üç aşamalı süreç şu şekildedir: 1. Seçme: Bağımsız seçimler yapma ve alternatif seçenekler oluşturma. 2. Ödüllendirme: Seçilen değerle ilgili tatmin olma. 3. Davranma: Seçilen değere uygun bir şekilde davranma ve bu davranışı tekrar etme.

Hetagoji ve andragoji arasındaki temel farklar şunlardır: 1. Öğrenenin Konumu: - Hetagoji, kendi kendini yöneten öğrenenleri ifade eder ve öğrenenler kendi öğrenmelerini yönetirler. - Andragoji, yetişkin öğrenenler için kullanılır ve bu öğrenenler özerk ve öz-yönelimli olarak kabul edilir. 2. Öğrenme Odağı: - Hetagoji, problem çözme ve yansıtma gibi becerilere odaklanır. - Andragoji, görev veya problem merkezli öğrenmedir ve öğrenme, önceki deneyimlere dayanır. 3. Öğretmenin Rolü: - Hetagojide öğretmen, öğrenme için kaynak sağlar ancak yolu öğrenci kendisi seçer. - Andragojide ise öğretmen daha pasif bir rol oynar ve bir kolaylaştırıcı olarak hareket eder.

Waldorf ve Montessori eğitim felsefeleri aynı değildir, ancak her ikisi de çocuk merkezli öğrenme ve bütünsel gelişime odaklanır. Temel farklılıklar şunlardır: Waldorf eğitimi, Rudolf Steiner tarafından 20. yüzyılın başlarında geliştirilmiştir ve hayal gücü, yaratıcılık ve öğrenmeye olan sevgiyi teşvik eder. Montessori eğitimi, Maria Montessori tarafından 20. yüzyılın başlarında oluşturulmuştur ve çocukların doğal olarak öğrenmeye istekli oldukları inancına dayanır. Her iki yaklaşım da çocukların sosyal ve duygusal gelişimini önemser ve onları bağımsız ve disiplinli bireyler olarak yetiştirmeyi amaçlar.

Proje tabanlı öğrenmenin kurucuları olarak kabul edilen eğitim düşünürleri John Dewey ve William Heard Kilpatrick'tir.

Pedagogların önerdiği bazı filmler şunlardır: 1. Haçiko (2009). 2. Sevginin Gücü (Hindistan yapımı). 3. Cennetin Çocukları (İran yapımı). 4. Karga Yumurtası (Bollywood filmi). 5. Temple Grandin (2010). 6. Can Dostlar (Türk yapımı). 7. Hıçkırık (Hindistan yapımı). 8. Rodin. 9. Komşu Kızı (Japon yönetmen Hayao Miyazaki). 10. Wonder (Julia Roberts'ın başrol oynadığı).

Özel eğitime giden bir öğrenciyi motive etmek için aşağıdaki stratejiler uygulanabilir: 1. Hedef Belirleme: Öğrencinin kısa ve uzun vadeli hedefler koymasına yardımcı olmak, motivasyonunu artırır. 2. Olumlu Geri Bildirim: Başarıları takdir edilen öğrenciler, daha iyi performans gösterme eğilimindedir. 3. İlgi Çekici Materyaller: Ders materyallerinin ve öğretim yöntemlerinin öğrencinin ilgi alanlarına uygun olması, motivasyonu yükseltir. 4. Grup Çalışmaları: Akranlarıyla birlikte çalışmak, sosyal becerileri geliştirir ve öğrenme sürecini daha eğlenceli hale getirir. 5. Gerçek Hayatla Bağlantı Kurma: Derslerin gerçek hayat örnekleri ile ilişkilendirilmesi, öğrencinin öğrenmenin önemini anlamasını sağlar. 6. Kişisel İlgiyi Gösterme: Öğrencilerin bireysel ihtiyaçlarını anlamak ve bunlara yönelik çözümler sunmak, derse olan bağlılıklarını artırır. Bu stratejiler, öğrencinin sadece akademik başarıda değil, genel yaşam kalitesinde de olumlu gelişmeler yaşamasına yardımcı olur.