Kant

Kant'a göre aydınlanma, insanın kendi suçu ile düşmüş olduğu ergin olmama durumundan kurtulmasıdır. Özeti şu şekilde yapılabilir: 1. Özgürlük: Aydınlanmanın temel koşulu, bireyin düşüncelerini özgürce ifade edebilmesidir. 2. Eğitim: Kant, bireyin aydınlanabilmesi için disiplin, ahlak eğitimi ve entelektüel bağımsızlık gibi unsurların önemini vurgular. 3. Kamusal akıl kullanımı: Aklın, sadece kişisel amaçlar için değil, toplumun genel yararı için de kullanılması gereklidir. 4. Eşitlik: Kant'ın aydınlanma anlayışı, Stoacı geleneğe dayandığı için eşitlikçi bir yaklaşım sergiler.

Maksim ismi iki farklı anlama gelebilir: 1. Erkek ismi: Maksim ismi, "ahlak ilkesi, prensip" ve "büyük, en büyük" anlamlarına gelir. 2. Felsefe terimi: Maksim, Kant'ta tek kişinin kendi irade ve eylemlerini belirlemek üzere koyduğu öznel ahlak ilkesi olarak tanımlanır.

Kant'ın kurucusu olduğu felsefe akımı, kritisizm veya eleştiricilik olarak adlandırılır.

Kant'ta maksim, tek kişinin kendi istenç ve eylemlerini belirlemek üzere koyduğu ahlak ilkesidir. Bu, genel geçer olan nesnel ahlak yasasının aksine, öznel bir ilkedir.

Vicdanın felsefi temelleri iki ana yaklaşım üzerinden incelenebilir: Immanuel Kant'ın ahlak felsefesi ve İslam düşüncesi. Kant'ın ahlak felsefesinde vicdan, bireyin ahlaki yasaya karşı duyduğu yükümlülük hissi olarak tanımlanır. İslam düşüncesinde ise vicdan doğrudan bu isimle anılmasa da, fıtrat kavramı bu bağlamda oldukça merkezi bir rol oynar. Ayrıca, Sokrates ve Aristoteles gibi filozoflar da vicdanın ahlaki muhakemede rehberlik eden bir güç olarak anlamını derinlemesine incelemiştir.

Immanuel Kant'ın en ünlü sözlerinden biri "Aklını kullanma cesaretine sahip ol" ifadesidir.

Immanuel Kant, "Pratik Aklın Eleştirisi" adlı eserinde ahlak felsefesinin temellendirmesini yapar ve şu görüşleri savunur: 1. Salt Pratik Akıl: Kant'a göre akıl, iki şekilde kullanılır: teknik pratik akıl ve salt pratik akıl. 2. İyi İrade: Ahlaki değeri olan bir eylem, dışsal sonuçlarına göre değil, niyete ve evrensel ahlaki yasaya uygunluğuna göre değerlendirilmelidir. 3. Kategorik Imperatif: Kant'ın ahlak felsefesinin merkezî kavramı olan kategorik imperatif, "Öyle davran ki, senin iradenin maksim'i her zaman genel bir yasanın ilkesi olarak geçerli olabilsin" ilkesini içerir. 4. Özgürlük: Kant'a göre özgürlük, var olan kurallara uymak ve bu kuralların kaynağı olan kendi aklımızla yasalar koyabilmektir.

Kant'a göre en yüksek iyi, iyi irade veya "iyi istenç" olarak adlandırılır. Kant'ın ahlak felsefesinde ayrıca en yüksek iyinin iki parçası daha bulunur: 1. Erdemli istenç: Ahlakın koşulsuz yasalarına tabi olan irade. 2. Eksiksiz mutluluk: Tüm gereksinimlerin karşılanmasından oluşan mutluluk.

Alfa Yayınları tarafından yayımlanan Kant ile ilgili iki kitap bulunmaktadır: 1. "Kant" adlı kitap, Allen W. Wood tarafından yazılmıştır ve Felsefe serisinde yer almaktadır. 2. "Kant ve Kesin Bilimler" adlı kitap ise Michael Friedman tarafından yazılmış ve Bilim kategorisinde yer almaktadır.

Ödev Ahlakı (Kant Ahlakı), Immanuel Kant'ın ahlaki eylemlerin temelinde iyi niyet ve evrensel yasalar olması gerektiğini savunan ahlak anlayışıdır. Ödev Ahlakı'nın ana ilkeleri: 1. Evrensel Yasalar ve Kategorik İmperatif: Bir eylem, ancak evrensel bir yasa haline getirildiğinde ve herkes tarafından uygulanabilir olursa ahlaki olur. 2. Özgürlük ve Akıl: Birey, aklını kullanarak ahlaki bir eylemde bulunmayı seçmeli ve kendi özgür iradesiyle hareket etmelidir. 3. Sonuca Değil İlkeye Odaklanma: Eylemin ahlaki olup olmadığı, sonucundan ziyade yapılış amacına (niyetine) bağlıdır. Ödev Ahlakı'nın PPT formatında sunumu için aşağıdaki başlıklar kullanılabilir: 1. Ödev Ahlakı'nın Tanımı ve Temel Kavramları. 2. Kant'ın Ahlak Felsefesi ve Kategorik İmperatif. 3. Ödev Ahlakı'nın Örnekleri ve Günlük Hayattaki Yansımaları.

Salt akıl ve salt us kavramları, felsefe alanında farklı anlamlar taşır: 1. Salt Akıl: Kant'ın felsefesinde, duyusal deneyimden bağımsız olarak, a priori (önsel) bir bilgiyi gerçekleştiren us yetisini ifade eder. 2. Salt Us: Aynı zamanda "reine Vernunft" olarak da adlandırılır ve Kant'ın "Salt Usun Eleştirisi" adlı eserinde kullandığı bir terimdir.

Prolegomena, Immanuel Kant tarafından, Saf Aklın Eleştirisi'nin zayıf kabulünden memnun olmadığı için yazılmıştır. Kant, Prolegomena ile ayrıca, metafiziğin bir bilim olarak mümkün olup olmadığını araştırmayı ve bu disiplinin sınırlarını çizmeyi amaçlamıştır.

Transandantal düşünce, Immanuel Kant'ın felsefesinde, insan aklının bilgi üretme yetilerini analiz eden ve farklı alanlarda özgün akıl yürütme biçimleri geliştiren bir düşünce yöntemidir. Kant'a göre transandantal düşünce üç ana alanda kendini gösterir: 1. "Saf Aklın Eleştirisi" adlı eserinde, teorik felsefede tümdengelimsel bir yöntem kullanarak, bilginin sadece duyuma dayanmadığını, zihnin bu verileri düzenleyen a priori yapılara sahip olduğunu savunur. 2. "Pratik Aklın Eleştirisi"nde, pratik felsefede ahlak yasasını temellendirmek için transandantal postüla yöntemini uygular ve ahlaki yasaların, bireyin içinde deneyimlediği "yapmalıyım" zorunluluğu olduğunu belirtir. 3. "Yargı Gücünün Eleştirisi"nde, estetik ve teleolojik yargılarda yansıtıcı yargılar ile düşüncenin özgün ve sezgisel yapısını işler ve bu tür yargıların ilkeye göre değil, olguya göre yapıldığını savunur.

Immanuel Kant, bilginin kaynağının hem akıl hem de duyular olduğunu savunan filozoftur.

Kant'ın dört antinomisi şunlardır: 1. Matematiksel Antinomiler: - Evrenin başlangıcı ve sınırlanması. - Atomculuk. 2. Dynamik Antinomiler: - Spontaneite ve nedensellik. - Gerekli varlık.

Güzellik kavramı üzerine düşünen ve bu konuda önemli felsefi görüşler ortaya koyan bazı filozoflar şunlardır: 1. Platon: Güzelliği idealar dünyasında yer alan bir kavram olarak görmüştür. 2. Aristoteles: Güzelliği düzen, oran ve uyum ile ilişkilendirir. 3. Immanuel Kant: Estetik yargıları özgür yargılar olarak tanımlar ve güzelliğin izleyicinin tutumuna bağlı olduğunu belirtir. 4. Friedrich Nietzsche: Güzelliği ve sanatı, hayatın bir yansıması ve varoluşun anlamını bulmak için bir araç olarak değerlendirir. 5. Arthur Schopenhauer: Estetiği, yaşamın acılarından kaçış olarak görür.

Kant etiğine yönelik en önemli eleştirilerden bazıları şunlardır: 1. İstisnasızlık Eleştirisi: Kant'ın düsturlarında hiçbir istisnaya izin vermemesi, özellikle ahlaki zorunlulukların her durumda geçerli olması, eleştirilen bir noktadır. 2. Çelişen Düsturlar Eleştirisi: İki düsturun çatışabileceği ve bu durumda ahlaki failin hangi eylemi gerçekleştireceğini bilememesi, Kant etiğinin bir diğer eleştirisidir. 3. Duyguyu Dışlaması: Kant'ın ahlaki değerin sadece akıl ve niyetlere dayandığını, duyguları dışladığını öne sürmesi, etik anlayışında bir eksiklik olarak değerlendirilmiştir. 4. Tarihsel ve Toplumsal Bağlamdan Kopukluk: Kant'ın etik ilkelerinin tarihsel süreçten kopuk olduğu ve her dönemde geçerli olabilecek ahlak ilkelerini içermediği eleştirisi de yapılmıştır.

Zihnin nesnelliği, Immanuel Kant'ın felsefesinde, herkes için aynı geçerliliğe sahip olan algı ve akıl yürütme biçimlerine dayanan gerçeklik olarak tanımlanır. Bu bağlamda: - Nesnel olan, insan zihninden bağımsız bir gerçeklik değildir, ancak sadece öznel de değildir. - Gerçeklik, bireysel algının ötesinde, özneler arasındaki ortak algıda bulunur. Diğer bir deyişle, zihnin nesnelliği, dış dünyada kendi başına duran bir şey değil, insanın dünyayı belirli kalıplar içinde algılamasının bir sonucudur.

Kant'ın ödev ahlakına yönelik bazı eleştiriler şunlardır: 1. Duyguları Göz Ardı Etme: Kant, ahlaki eylemde duyguların ve sevginin rolünü ikincil plana attığı gerekçesiyle eleştirilir. 2. Aşırı Katılık: Kategorik imperatifin katılığı, etik ikilemlerde esneklik tanımadığı veya az tanıdığı düşüncesiyle eleştirilir. 3. Öznel Durumları Göz Ardı Etme: Evrensel yasaya koşulsuz bağlılığın, spesifik durumları gözetmediği iddia edilir. 4. Faydacı Eleştiri: Jeremy Bentham ve John Stuart Mill gibi faydacı düşünürler, ahlakın özünü eylemin sonuçlarından bağımsız düşünmenin sakıncalarını dile getirmiştir. 5. Çatışan Ödevler: İki veya daha fazla ödevin çatıştığı durumlarda, Kant'ın sisteminin uygulamada bazı zorluklar barındırdığı öne sürülür.

Immanuel Kant, ontolojik kanıta karşı çıkan filozof olarak bilinir.