EskiTürkçe

Mamış kelimesi, Türkçede farklı anlamlara gelebilir: Saygılı, söz dinler. Yapmamış, eksiklik veya başarısızlık vurgusu. Şaşkın, sersem veya bebeksi. Eski, değersiz veya işe yaramaz. Kelimenin kullanımı yerel ağızlara ve sosyal bağlamlara göre değişiklik gösterebilir.

Eski Türkçe "bart" kelimesi, "su içilen bardak" veya "şarap ve benzeri akıcı nesnelerin ölçüsü" anlamına gelir. Ayrıca, "bart" kelimesi Orta Türkçe'de "bardak" kelimesinin küçüğü olarak da kullanılır.

Yiyü kelimesi, "yiyerek" anlamına gelir. Ayrıca, Mandarin dilinde "yīyú" şeklinde bir kelime bulunmaktadır, ancak bu kelimenin anlamı "bir köşe" veya "giysi balığı" olarak belirtilmiştir. Bunun yanı sıra, "yiyu" kelimesi İngilizce'de "balık" anlamında kullanılmaktadır.

Eski Türkçe'de "bart" kelimesi, "su içilen kap" anlamına gelir ve bu kelime, "bardak" kelimesinin kökeni olarak kabul edilir. "Bardak" kelimesi ise Orta Türkçe'de "testicik" anlamına gelen bir sözcükten evrilmiştir. Örnek kullanım: Mukaddimetü'l-Edeb (1300 yılından önce): "dıḳaçlu bardak yā süzeklü" (küçük testi veya sürahi). Codex Cumanicus (1303): "ulceus" (urceus - testi).

Eski Türkçede "mutfak" kelimesi "od-ak" veya "odak" olarak geçer ve "ateş yakılan yer" anlamına gelir. Arapça "maṭbaχ" kelimesinden türetilen modern "mutfak" kelimesi ise "yemek pişirme yeri" demektir.

"Sakin" kelimesinin bazı anlamları: hareket etmeyen, kımıldamayan; durgun, dingin; sessiz; kimseyi rahatsız etmeyen, kızgınlık göstermeyen; huysuzluğu veya rahatsızlığı azalmış ya da geçmiş; bir yerde oturan.

Heyhat kelimesi, "yazık, ne yazık" anlamlarına gelir ve genellikle üzüntü, yakınma veya isyan ifade etmek için kullanılır. Ayrıca, "çok uzaklarda" anlamında da kullanılabilir. Heyhat kelimesi, edebiyat dünyasında sıkça yer alır ve şiirlere çok yakışır. Örnek bir kullanım: "Öyleyse size de iyi seyahatler iltifatında bulunmuştu ve bu söz -heyhat!- Atatürk'ün ağzından işittiğim son söz olmuştu" (Yakup Kadri Karaosmanoğlu).

Uygurlar, Eski Türkçe döneminde yer alır. Eski Türkçe, Türklerin İslamiyeti kabul etmeden önce Moğolistan bozkırları ile Tarım Bölgesi civarında kullandıkları dildir ve iki ana döneme ayrılır: 1. Orhun Türkçesi (Göktürkçe). 2. Uygur Türkçesi (Uygurca). Uygur Türkçesi, Orhun Türkçesinin devamı niteliğinde olup, Uygur Türklerinin yerleşik hayata geçmesi ve din değiştirmesi sonucu oluşturdukları yeni kültür ortamında ortaya koydukları edebiyatın dilini yansıtır.

Eski Türkçe'de -lu ve -siz eklerinin işlevleri: +-lu eki: Adlardan (bazen de sıfatlardan) "sahip olma, üzerinde bulundurma, o özelliği taşıma, ilgili olma, yetkili olma" anlamlarında sıfatlar türetir. Yer adları, ikileme sıfatları, kalıplaşmış kelimeler ve durum zarfları oluşturur. Arapça ve Farsça kelimelerin Türkçeleştirilmesinde kullanılır. +-siz eki: Olumsuz sıfatlar, durum zarfları ve sıfat/zarf işlevinde ikilemeler türetir. Kalıplaşmış sıfatlar/zarflar oluşturur, yabancı kelimeleri Türkçeleştirir ve terimler türetir. Bu ekler, Eski Türkçe'den günümüze kadar dil kullanımında aktif olarak yer almaktadır.

Göktürkçe, Eski Türkçe'nin bir alt dönemidir. Eski Türkçe, Türkçenin başlangıçtan 10. yüzyıla kadar olan devresini kapsar ve Göktürk Türkçesi ile Uygur Türkçesi olmak üzere ikiye ayrılır. Dolayısıyla, Göktürkçe ve Eski Türkçe aynı dil değildir, ancak Eski Türkçe'nin bir parçasıdır.

"Sey borı" ifadesinin anlamı hakkında bilgi bulunamadı. Ancak, "borı" kelimesinin anlamları şunlardır: Divanü Lügati't-Türk'te: Ok ucuna geçirilen temren oyuğu halkası. Türkiye Türkçesi Ağızları Sözlüğü'nde: Boru. Hokka ve taş gibi şeyler için: Yarılmamaları için ağızlarına geçirilen halka.

Boduk kelimesi, Eski Türkçe kökenlidir. Ayrıca, Anadolu ağızlarında Moğolca kökenli bir kelime olarak da kullanılmaktadır. Günümüzde ise genellikle Türkçe bir kelime olarak kabul edilir.

Eski Türkçe ile yazılan bazı eserler: Orhun Anıtları: Göktürk Türkçesi ile yazılmış, 8. yüzyılda dikilmiş anıtlar. Altun Yaruk: Uygur Türkçesi ile yazılmış, Budist bir eser. Irk Bitig: Uygur Türkçesi ile yazılmış, Maniheist bir eser. Sekiz Yükmek: Uygur Türkçesi ile yazılmış, Budist bir eser. Çarhname: Ahmed Fakih tarafından yazılmış, Arapça ve Farsça kelimelerin az yer aldığı bir eser. Garibname: 14. yüzyıl şairi Aşık Paşa'nın eseri. Divan-ı Hikmet: Hoca Ahmet Yesevi'nin eseri. Mesnevi: Mevlana Celaleddin Rumi'nin Farsça eseri. İbtidaname: Sultan Veled'in Farsça mesnevisi. Dede Korkut Hikayeleri: 12 hikayeden oluşan, Oğuzların eski dönemlerini anlatan eser.

"Üküz" kelimesi, Türkçe kökenli bir kelimedir. Ayrıca, "öküz" kelimesinin bazı dillerde karşılığı şu şekildedir: Almanca: Ochse; Arapça: ثور; Azerice: öküz; Latince: bos.

Eski Türkçede ek fiil, "er- : olgunlaşmak, yetişmek, tamam olmak" fiilinden evrilerek "i-mek" haline gelmiştir. Ek fiil yapmak için kullanılan bazı ek ve kipler: Görülen (bilinen) geçmiş zaman: "idi" eki kullanılır, bu ek "-dı / -di / -du / -dü" gibi şekillere dönüşebilir. Duyulan (öğrenilen) geçmiş zaman: "imiş" eki kullanılır, bu ek "-mış / -miş / -muş / -müş" gibi şekillere dönüşebilir. Geniş zaman: "idir" eki kullanılır, bu ek genellikle düşer ve kişi ekleri ek fiil eki olarak kullanılır. Şart kipi: "ise" eki kullanılır. Ek fiil, ayrıca basit zamanlı fiillere eklenerek birleşik zamanlı fiil de yapabilir.

"Söy" kelimesinin kökeni hakkında bilgi bulunamadı. Ancak, "soy" kelimesinin kökeni hakkında bilgi mevcuttur. Soy kelimesi, Eski Türkçe "soy" sözcüğünden evrilmiştir. "Soy" kelimesinin diğer anlamları: Bir atadan gelen kimselerin topluluğu, köken, sülale; Cins, tür, çeşit; İyi ve üstün nitelikleri bulunan; Manzum söz.

Türk yazı sistemlerinin gelişimi, Eski Türkçe dönemi olarak adlandırılan 7-12. yüzyıllar arasında başlamıştır. Türk dilinin tarihlendirilmiş en eski yazıtı ise 7. yüzyıla ait Çoyren yazıtıdır.

"Sup kav" ifadesi, muhtemelen "SUP" ve "kav" kelimelerinin bir birleşimi olarak yanlış yazılmış bir terimdir. SUP, "Stand Up Paddle" anlamına gelir ve sörf tahtası üzerinde ayakta durarak kürek çekilen bir spor dalıdır. Kav ise, genellikle mantar türünde bir terimdir ve çeşitli alanlarda kullanılır, örneğin: - Cerrahlar, kanı sakinleştirmek için kav kullanır. - Dişçiler, dişleri kurutmak için kav kullanır. - Balıkçılar, yapay böcekleri yem olarak kurutmak için kav kullanır. Eğer farklı bir terim veya kavram hakkında bilgi arıyorsanız, lütfen daha fazla detay verin.

Ülke uluş ifadesi, Türkçe'de yaygın olarak kullanılan bir terim değildir. Ancak, "uluş" kelimesi Orta Asya Türk lehçelerinde "şehir" veya "köy" anlamına gelir. "Ulus" kelimesi ise, genellikle aynı toprak parçası üzerinde yaşayan, dil, tarih, ideal, duygu, gelenek ve görenekler bakımından birliğe sahip olan insan topluluğunu ifade eder. Eğer "uluş" kelimesi bir ülke bağlamında kullanılıyorsa, bu kullanımın spesifik bir anlamı veya bağlamı hakkında daha fazla bilgiye ihtiyaç vardır.

Şimbiili kelimesi, Türk Dil Kurumu'na göre iki farklı anlamda kullanılabilir: 1. Küçük veya kurnaz. 2. Askerlik çağına gelmiş, bıyıklı erkeklerin, para uğruna karakterlerinden ödün vermeleri sonucu halk tarafından dışlanmalarıyla mahkum oldukları sıfat. Ayrıca, "şimbil" kelimesi, Arapça kökenli olup "sembol" anlamına da gelir.