BitkiBiyolojisi

Kanlıca mantarı, genellikle sonbahar yağmurlarından sonra oluşur ve özellikle çam ağaçlarının yoğun olduğu ormanlık alanlarda yetişir. Lactarius salmonicolor, Lactarius deliciosus ve Lactarius deterrimus gibi türler, Türkiye'de genel olarak Kanlıca mantarı olarak bilinir. Gölgelik yerlerde ve dökülmüş yaprakların arasında kolayca yetişebilir. Nemli bölgeleri sever ve yüksek rakımlı alanlarda daha verimli olur. Kanlıca mantarı, kesildiğinde turuncu-kırmızı renkte bir sıvı salar. Doğada mantar toplarken dikkatli olunmalı ve uzman olmayan kişilerin tanımadıkları mantarları toplamaması önerilir.

Kökler, üretici canlılara örnektir. Üretici canlılar, kendi besinini üretebilen ve inorganik maddeler ile güneş enerjisini kullanarak organik besin oluşturan canlılardır. Bitkiler, mavi-yeşil algler, siyanobakteriler, öglena ve bazı planktonlar üretici canlılara örnek olarak verilebilir.

Palmiyeler, tropikal ve subtropikal iklimlerde en yaygın olarak bulunur çünkü bu bölgeler, onların optimal büyüme koşullarını sunar. Başlıca nedenler: Sıcaklık: Palmiyeler, 15-18°C'nin altındaki sıcaklıklara dayanamaz ve özellikle 12°C'nin altındaki sıcaklıklar onlar için tehlikelidir. Nem: Yüksek nem seviyeleri, özellikle %75-80 oranında orantılı nem, palmiyeler için idealdir. Güneş ışığı: Bol güneş alan yerler, palmiyeler için uygun koşullardır. Bazı palmiye türleri, uygun bakım sağlandığında soğuk iklimlere uyum sağlayabilir, ancak karlı ortamlarda hayatta kalmaları zordur.

Fasulye bitkisinin 1 günde kaç cm büyüdüğüne dair bir bilgi bulunamamıştır. Ancak, fasulyenin günlük büyüme miktarı, büyüme koşulları ve türüne bağlı olarak değişiklik gösterebilir. Fasulye tohumları ekildikten sonra genellikle 10 ila 14 gün içinde toprak yüzeyine çıkar ve yaklaşık 60 ila 80 gün içinde yetişkin bir bitki haline gelir. Bir haftada fasulyenin 7-8 cm kadar uzadığı belirtilmiştir. Daha detaylı bilgi için fasulye yetiştiriciliği ile ilgili kaynaklara başvurulması önerilir.

Pamuk bitkisinin en iyi geliştiği sıcaklık, 23-32 °C arasındadır. İlk gelişme döneminde ortalama 15 °C sıcaklık gereklidir. Çiçeklenme ve hızlı büyüme döneminde sıcaklık 25 °C'ye yükselmelidir. Kozaların olgunluk döneminde sıcaklık 20 °C civarına, hasat döneminde ise 15 °C'ye inmelidir. 35 °C'den sonra sıcaklık, pamuk bitkisinin gelişimini olumsuz etkiler ve enzimlerin miktarı ile etkinliği azalır.

Yapraktaki hücre sayısının az olmasının nedeni, yaprağın iç katmanlarında bulunan mezofil tabakasındaki hücrelerin arasında geniş boşlukların bulunmasıdır. Bu boşluklar, gaz alışverişini kolaylaştırır; çünkü mezofil katmanı ile yaprağın alt yüzeyindeki gözenekler (stomalar) arasında bağlantı oluşturur.

Lentisel (kovucuk), odunsu bitkilerin sürgün ve gövdelerini dıştan koruyan genç kabukları üzerinde, dairesel veya iğ biçimli açık veya koyu renkli kabartılar veya noktalar halinde görülen, kloroplast bulundurmayan, açılıp kapanma özelliğine sahip olmayan, her zaman açık durumda bulunan, ölü hücrelerden oluşmuş, gaz alışverişi yapan ve peridermiste bulunan bir yapıdır. Stoma (gözenek) ise yaprak ve genç gövdede bulunan epidermis hücrelerinin farklılaşmasıyla meydana gelmiş, canlı, kloroplastlı, açılıp kapanabilen bir yapıdır.

Evet, amonyum azotunun fazla olması bitkiye zarar verebilir. Bitkide amonyum toksisitesi görülebilir. Amonyum toksisitesinin bazı belirtileri şunlardır: Yapraklarda renk açılması: Bitkinin en genç yapraklarındaki damar aralarında kloroz (renk açılması) görülür. Kök büyümesi: Bitki kök büyümesi yavaşlar ve kök uçları ölebilir. Yaprak kenarları: Yaprak kenarları yukarı veya aşağı kıvrılabilir. Hastalıklara karşı direnç: Bitkinin hastalık etkenlerine karşı direnci azalır. Amonyum toksisitesine en duyarlı bitkiler arasında domates, biber ve patlıcan bulunur. Bitkilerin amonyum toksisitesinden korunması için, azotlu gübrelerin toprak analizi sonuçlarına göre ve doğru miktarlarda verilmesi önerilir.

Süt ağacı (Euphorbia trigona), çeliklerin köklenmesi genellikle birkaç hafta içinde gerçekleşir. Çeliklerin köklenmesi için: Kesilen çeliklerin birkaç gün boyunca havada kuruması ve kesik uçlardaki süt benzeri özsuyun kuruyarak bir kabuk oluşturması beklenir. İyi drene olan bir saksı toprağı hazırlanır. Kuruyan çelikler, toprağa dikilir ve en az üçte biri toprak altında kalacak şekilde yerleştirilir. Toprak hafifçe nemlendirilir, ancak aşırı sulamaktan kaçınılır. Çelikler, dolaylı güneş ışığı alan ve havalandırması iyi bir yerde tutulur. Köklenme başladıktan sonra, bitkinin daha da büyümesi için düzenli bakım yapılmaya devam edilmelidir.

İletim demeti, bitkilerde odun (ksilem) ve soymuk (floem) borularının birlikte oluşturduğu yapıdır. İletim demetinin iki çeşidi vardır: 1. Odun demetleri (ksilem). 2. Soymuk demetleri (floem).

Limon ağacının hücresel yapısı, karmaşık bir organik doku olarak tanımlanır. Bu yapı şu unsurlardan oluşur: Hücre duvarları ve hücre zarı. Su içeriği. Organik asitler. Vitaminler ve mineraller. Heterojen yapı.

Zeytin ağaçları, baharın gelmesiyle birlikte, genellikle nisan ayında çiçek açmaya başlar. Zeytin çiçek açma zamanı, iklim koşullarına ve zeytin türüne göre değişiklik gösterebilir.

Bitkilerde çevreye direnci sağlayan faktörler şunlardır: Fiziksel bariyerler. Kimyasal savunmalar. Hipersensitif yanıt. Sistemik edinilmiş direnç (SAR). Turgor. Genetik direnç. Biyostimülanlar. Besin maddeleri ve gübreleme.

Bitki çeperinin selülozdan yapılmasının nedeni, selülozun hücre için temel koruma ve şekil verme işlevi görmesidir. Selüloz, bitki hücre duvarlarının bir bileşeni olup, aşağıdaki özelliklere sahiptir: Hücreyi koruma. Şekil verme. Dayanıklılık. Ayrıca, selülozun zincir veya iplik molekülleri doğada serbest olarak bulunmaz; zincirde ağ demeti şeklindedir ve bu birliğin çoğu kısmı kristalindir.

Epigenomun bitkiye etkileri şunlardır: Çevresel uyum: Epigenetik mekanizmalar, bitkilerin öngörülemeyen ortamlarda hayatta kalıp çoğalmasına olanak tanır. Gelişim ve adaptasyon: Epigenetik, bitkilerin gelişim süreçlerini, yaşam tarzlarını ve evrimsel adaptasyonlarını düzenler. Transpozon kontrolü: Epigenetik, "sıçrayan genler" olarak bilinen transpozonların aktivasyonunu kontrol ederek bitki genomunun bütünlüğünü korur. Bitkilerde epigenetik regülasyon, DNA metilasyonu, histon modifikasyonları ve kodlanmayan RNA'lar gibi mekanizmalar aracılığıyla gerçekleşir.

Kloroplast ve klorofil pigmenti, bitkilerde bulunur. Kloroplast, özellikle bitki hücrelerinde yeşil renk veren ve fotosentezden sorumlu olan bir organeldir. Klorofil, kloroplast içinde bulunan ve bitkilere yeşil rengini veren pigmenttir.

İntersepsiyon kavramı iki farklı bağlamda kullanılabilir: 1. Ekolojik terim: Ormanda yağış sularının bir kısmının, bitkilerinin toprak üstü bölümleri (gövdeler, yapraklar, dallar) tarafından tutulması ve tekrar buharlaşarak atmosfere karışması olayıdır. 2. Duyusal algı: Vücudun içsel durumunun algılanması, yani açlık, susuzluk, vücut ısısı ve kalp atışı gibi hayati fonksiyonların düzenlenmesi anlamına gelir.

Galaktoz ve glikoz bitkilerde farklı yerlerde bulunur: Galaktoz, bitkilerde hücre duvarı yapısının bir parçası olan pektinin bir bileşeni olarak bulunur. Glikoz, bitki ve hayvan hücrelerinde ortak olarak bulunur. Ayrıca, glikoz ve galaktoz, laktoz (süt şekeri) içinde birbirine bağlı halde bulunur.

Kaktüslerin çölde hayatta kalmasını sağlayan bazı özellikler şunlardır: Su depolama: Kaktüslerin gövdeleri süngerimsi bir dokuya sahiptir ve yağmur yağdığında suyu hızla emerek uzun süre saklar. Gece fotosentezi: Kaktüsler, gündüz gözeneklerini kapalı tutarak su kaybını en aza indirir, geceleri açarak karbondioksit alır ve fotosentez yapar. Dikenler: Dikenler, terlemeyi önler ve bitkiyi su kaybından korur. Kök yapısı: Kaktüslerin kökleri yüzeye yayılmıştır ve en küçük nemi bile hızla emer. Kalın ve etli gövdeler: Kaktüslerin gövdeleri suyu depolamak için özelleşmiştir. Mumlu dış deri: Kaktüslerin dış derisi kalın ve mumsu bir yapıya sahiptir.

Yaprak çürüğü hakkında bilgi bulunamadı. Ancak, yaprak gübresi hakkında bilgi verilebilir. Yaprak gübresi, bitkilerin yaprakları aracılığıyla hızlı bir şekilde emilen ve bitkilerin ihtiyaç duyduğu besinleri doğrudan almasını sağlayan bir gübre türüdür. Yaprak gübresinin bazı faydaları şunlardır: Klorofil üretimini artırır. Bitkilerin dayanıklılığını artırır. Toprak yapısını iyileştirir. Bitkilerin genel sağlığını destekler.