Tasavvuf

Said Nursi'nin fotoğraf çektirmeme nedenleri çeşitli kaynaklarda şu şekilde belirtilmiştir: 1. Tasavvufi İnançlar: Nakşibendi tarikatının bir müridi olan Nursi, kendi görüntüsüne fazla önem vermenin benliğin güçlenmesine ve manevi ilerlemeye engel olabileceğini düşünüyordu. 2. Gizlilik İhtiyacı: Siyasi ve toplumsal değişimlerin yaşandığı bir dönemde, fotoğraflarının düşmanlarının eline geçmesinden ve kendisine zarar verilmesinden endişe ediyordu. 3. Mütevazılık: Nursi, kendisini öne çıkarmaktan kaçınır ve eserlerinin kendi adına değil, İslam'ın hizmetine sunulduğunu vurgulardı. 4. Zamanın Değeri: Zamanı çok değerli buluyor ve onu İslam'a hizmet etmek için kullanması gerektiğini düşünüyordu. 5. İbadetlerin Önemi: Namaz, oruç ve zikir gibi ibadetlerin, kişinin manevi gelişiminde daha önemli olduğunu düşünüyordu. 6. Ölümün Yakınlığı: Nursi, ölümün her an gelebileceğinin farkındaydı ve dünya işleriyle fazla meşgul olmaktan kaçınıyordu.

Minah kitabı, tasavvuf terbiyesinin esaslarını, edeplerini, ölçülerini ve temel ahlaklarını konu alır. Kitapta yer alan bazı konular şunlardır: Manevi terbiye: Manevi keşif, müşahede ve melekût âlemini seyir hali. Sorgusuz sualsiz itaat: Müridin şeyhine sorgusuz sualsiz itaat etmesi gerektiği mesajı. Rabıta: Şeyhe ibadet yöntemi olarak rabıtanın önemi ve gerekliliği. Ayrıca, kitapta puta secde etmek ve namazı terk etmek gibi İslam'a aykırı öğretiler de bulunmaktadır. Minah kitabı, Seyyid Sıbgatullah Arvasi tarafından yazılmış olup, 1996 yılında Menzil Yayınları tarafından basılmıştır.

"İncinsen de İncitme" kitabı, Hacı Bektaş-ı Veli'nin hayatını, eserlerini ve derin felsefesini tanıtmayı amaçlar. Kitapta, Hacı Bektaş-ı Veli'nin "İncinsen de incitme!", "İlimden gidilmeyen yolun sonu karanlıktır." ve "Bir olalım, iri olalım, diri olalım." gibi sözleri vurgulanarak, ötekileştirmeyen, sevgi dolu bir kişiliğe sahip olduğu vurgulanır. Ayrıca, eserde Allah'ın insanı hava, ateş, su ve topraktan yarattığı ve insanların bu unsurlara göre âbid, zâhid, ârif ve âşık olarak dört gruba ayrıldığı, ibadetlerin buna göre çeşitlendiği anlatılır.

Hat sanatında "ن" (Nun) harfi, Arap alfabesinin önemli harflerinden biridir ve farklı hat stillerinde çeşitli formlarda yazılır. Yuvarlak ve dengeli yapısı ile bilinir. Osmanlı hat sanatında, özellikle Sülüs ve Nesih yazıda yaygın olarak kullanılır. Ta‘lik hattında, Nun harfi uzatılmış ve zarif bir form alabilir. Divani hattında, süslü ve bazen iç içe geçmiş şekilde tasarlanabilir. Kufi hattında, geometrik ve köşeli bir form kazanır. Ayrıca, tasavvufta "Nun ve Kalem" (Kur’an-ı Kerim, Kalem Suresi 1. ayet) ayetine atıfla özel anlamlar taşır.

"Sürmeli niyaz" ifadesinin ne anlama geldiğine dair bilgi bulunamadı. Ancak, "niyaz" kelimesinin anlamları hakkında bilgi verilebilir. Niyaz, Farsça kökenli bir kelime olup, "yalvarma, yakarma, dua etme" anlamlarına gelir. Ayrıca, "niyaz" kelimesi ile kurulan "niyazname", "niyazkarane" gibi ifadeler de bulunmaktadır.

Çile çekmenin önemli olmasının bazı nedenleri: Ruhsal olgunluk ve erdem: Çile, dervişlerin nefsini terbiye ederek ruhen ve zihnen olgunlaşıp erdemli bir birey haline gelmelerine yardımcı olur. Allah'a yakınlık: Çile, Allah'ın rızasını ve yakınlığını kazanmak için yapılan bir uygulamadır. İlham ve ilim: Hz. Musa'nın örneği gibi, çile, ilham ve ilim almaya hazırlık yapar. Zorluklara tahammül: Sufiler için çile, erme ve Allah'a varmanın önemli araçlarından biridir; zorluklara tahammül etmeyi öğretir. Çile, tasavvuf eğitimindeki yaygın kullanımıyla "halvet" olarak adlandırılır ve genellikle 3, 40 veya 1001 gün sürer.

Abdülkadir Geylani'nin El-Gunye li-Tâlibî Tarîki'l-Hak adlı kitabı, tasavvuf, fıkıh, itikat ve ahlak gibi geniş bir yelpazede konuları ele alır. Eserin bazı konuları: Ehl-i Sünnet akaidi ve itikadi fırkalar. İbadetler ve İslam ahlakı. Sohbetler ve faziletli ameller. Mübarek ay, gün ve geceler. Belli zamanlarda okunacak evrâd ve dualar. Nâfile ibadetler. Kur’an okumanın fazileti. Geylani, eseri yazarken gayp âleminden bir işaret aldığını ve Allah'ın rızasını gözeterek bu eseri telif ettiğini belirtir.

Mehmed Emin Tokadi Efendi'nin hayatı kısaca şu şekilde özetlenebilir: Doğum ve İlk Yıllar: 1664 yılında Tokat'ta doğdu. İstanbul'a Göç: 1698'de İstanbul'a yerleşti ve Piri Paşa Medresesi'nde dini ilimler öğrendi. Eğitim ve Öğretim: Yedikuleli Hâşimîzâde Seyyid Abdullah Efendi'den hat dersleri aldı ve kendisi de talebelere ders verdi. Tasavvufi Yolculuk: 1702'de hacca gitti ve burada Nakşibendî tarikatından Şeyh Ahmed Yekdest-i Cüryânî'ye intisap etti. Devlet Görevleri: Reisülküttâb kalemi kâtipliği yaptı. İrşad Faaliyetleri: Tekke şeyhi olmadan irşad faaliyetlerinde bulundu. Son Yılları ve Vefatı: 1745 yılında vefat etti ve Zeyrek'te Piri Paşa Camii Kabristanı'na defnedildi. Mehmed Emin Tokadi Efendi, İstanbul Nakşibendî-Müceddidîliği'nin 18. yüzyıldaki en önemli temsilcilerinden biridir.

Kutup makamı, tasavvufta en büyük veli ve veliler zümresinin başkanı olan kişilere nasip olur. Bu makama gelen kişiler, evrenin manevi yönetiminden sorumludur ve "kutub" olarak adlandırılır. Kutub ayrıca, kendisine sığınanlara yardım eden anlamında "gavs" veya "gavsu'l-azam" olarak da anılır. Mevlana Celaleddin Rumi, Hacı Bektaş Veli, Hacı Bayram Veli ve Şeyh Şaban Veli gibi isimler, Anadolu'nun dört kutbu olarak kabul edilir.

Yunus Emre'nin hayatı ve insanlara bakış açısı ile ilgili 20 sayfalık bir sunum hazırlamak için aşağıdaki kaynaklar kullanılabilir: prezi.com. turkoloji.cu.edu.tr. slideplayer.biz.tr. academia.edu. aksaray.ktb.gov.tr. Bu kaynaklardan derlenecek bilgiler, sunum için temel oluşturabilir. Ayrıca, Yunus Emre'nin Divan ve Risaletü’n Nushiyye gibi eserleri de sunum içeriğinde yer alabilir.

Sâki, Farsça kökenli bir kelime olup, "içki sunan kişi" anlamına gelir. Meyhane ise Farsça "mey" (şarap) ve "hane" (ev) kelimelerinden türemiş olup, "şarap evi" veya "içki içilen yer" anlamına gelir.

Semazen, tasavvuf inancına göre kendi etrafında dönerek gösteri yapan kişidir. Semazenin görevleri: Sema'ın belli kurallar ve teknik eğitimini almak. Sema eğitimi alırken vücudunu hareket ve davranışlarla hazırlamak. Sema sırasında belirlenen sembolik hareketleri gerçekleştirmek. Dört kez selam vermek (I. Selâm, insanın kendi kulluğunu idrak etmesidir; II. Selâm, Allah'ın büyüklüğü ve kudreti karşısında hayranlık duymayı ifade eder; III. Selâm bu hayranlığın aşka dönüşmesidir; IV. Selâm ise insanın yaratılıştaki vazifesine, kulluğa dönüşüdür). Tören sonunda belirlenen şekilde dönerek sema (zikir) törenini tamamlamak. Semazenlik, 2653.04 meslek koduna sahiptir ve "Yaratıcı Sanatçılar ve Sahne Sanatçıları" meslek grubuna dahildir.

Şeyh Galib, özellikle Hüsn ü Aşk adlı alegorik tasavvufi mesnevisi ve Divan adlı eseriyle meşhurdur. Hüsn ü Aşk, başından sonuna bir "seyr ü süluk"un ve bu yolda bir mürşid-i kamilin rehberliğinde salikin vuslata erişinin hikayesini anlatır. Divan ise, klasik Türk edebiyatında çeşitli nazım şekillerinde yazılmış şiirlerden oluşur. Bunun yanı sıra, Şeyh Galib'in Şerh-i Cezîre-i Mesnevî ve Es-Sohbetü's-Sâfiyye adlı eserleri de bulunmaktadır.

"Aşık hicabın ref eder" ifadesi, "Ender Doğan" tarafından seslendirilen "Aşık Hicabın Ref Eder" ilahisinin bir dizesidir. İlahinin sözlerinde geçen bu dize şu şekildedir: >Sâlik meratip kateder Tekrarı Hû yâ Hû ile Aşık hicâbın ref eder Ezkârı Hû yâ Hû ile. Bu dize, "Sâlik, 'Hû yâ Hû' tekrarıyla hicabını kaldırır ve kerametleri keşfeder, tüm makamları geçer; vahdet gülünü daim derer" anlamına gelebilir. İlahinin sözleri, "defter-i-ussak.blogspot.com" ve "ilahisozleri.net" gibi sitelerde de mevcuttur.

"Tasavvuf Adam 2" ifadesinin konusu hakkında bilgi bulunamadı. Ancak, tasavvufun genel konuları hakkında bilgi verilebilir. Tasavvufun konuları arasında Allah, varlık ve insan yer alır. Ayrıca, tasavvufta kalp önemli bir yer tutar; kalp temizliği ve imanı, tasavvufun temel amaçlarındandır.

Kimyâ-yı Saâdet 4 cilt, 11. yüzyılın büyük sûfî âlimi İmam Gazâlî'nin eseridir ve İslam dünyasında büyük ilgi görmüştür. Kitapta ele alınan bazı konular: akaid; fıkıh; tasavvuf; adab-ı muaşeret; şeriat, tarikat ve hakikat. Ayet-i kerimeler, hadis-i şerifler ve selef-i salihinin sözlerinden örnekler içerir.

Hüsran, Arapçadan Türkçeye geçmiş bir kelime olup, "pişmanlık", "umutsuzluk", "büyük kayıp" veya "olumsuz sonuç" anlamlarında kullanılır. Aşk ve hüsran ilişkisi bağlamında, hüsran genellikle bir aşkın vuslata erememesi, kavuşulamaması durumunda yaşanan derin üzüntü ve hayal kırıklığı anlamına gelir. Örneğin, Rasim Özdenören'in yazısında, aşkın nihai hedefinin vuslat olduğu düşünüldüğünde, bu hedefe ulaşılamadığında yaşanan mesafe ve özlemin, bir hüsrana yol açtığı ifade edilir.

Sümmânî şiirlerinde genellikle şu konuları işlemiştir: Aşk ve hasret. Tasavvuf ve dini motifler. Sosyal eleştiri. Nasihat. Divan edebiyatı nazım türleri. Tabiat, gurbet, ayrılık, yoksulluk. Sümmânî, şiirlerini genellikle hece ölçüsüyle yazmış, aruz vezni ile yazdığı şiirleri de mevcuttur.

Nefsi fare ifadesi, tasavvufta kullanılan bir benzetmedir. Nefs-i Emmâre, insanı sürekli kötülüğe ve günahlara yönlendiren, kötü arzuları emreden en alt düzeydeki nefistir. Özetle: - Nefs-i Emmâre: Kötülüğü emreden, kötü arzuları temsil eden nefis. - Fare: Hırsızlığı ve dünyevi arzuları temsil eden hayvan. Bu benzetme, nefsin fareye benzetilmesinin nedenlerinden biridir.

Yunus Emre'nin dört temel ilkesi şunlardır: 1. Dünya ve ahiret sevgisi yerine Allah sevgisini geçirmek. 2. Nefsin düşük mertebelerine karşı koymak ve gönlü temizlemek. 3. İbadet ve iyi amellerde bulunmak. 4. Anasır-ı erbaa (toprak, su, ateş, hava) ile tasvir edilen iyi ve kötü huylarla tekâmül etmek.