Özel gereksinimli öğrencilere yaklaşım ilkeleri şunlardır: Yeterlilik ilkesi: Tanılamada bireyin yeterli ve yetersiz olduğu yönler birlikte değerlendirilir. İş birliği ilkesi: Tanılama sürecinde aile, okul ve uzmanlar iş birliği içinde çalışır. İsteklilik ilkesi: Tanılama sürecinin her aşamasında ailenin ve gerektiğinde bireyin görüşü alınarak katılımı sağlanır. Gizlilik ilkesi: Tanılama sürecinin her aşamasında birey ve ailenin görüşleri alınmadan hiçbir açıklama yapılmaz. En az sınırlandırma: Özel gereksinimli bireyler, mümkün olduğu kadar tipik gelişim gösteren akranları ile birlikte tutulur. Bireyselleştirilmiş eğitim: Her öğrencinin öğrenme hızı farklıdır, bu nedenle uyarlamalar yapılırken öğrencinin yeterlilikleri ve öğrenmeye hazır bulunuşluluğu göz önünde bulundurulur. Kanıta dayalı uygulamalar: Ne öğretileceği, nasıl öğretileceği ve hangi program ve stratejilerin etkili olacağı ile ilgili karar vermeye yardımcı olan programlar kullanılır. Yeterlilik temelli öğretim: Öğrenme için görme, işitme, koklama, dokunma ve tat alma duyu organlarının işlevde bulunması ve duyu organlarına uygun yaşantıların olması gerekir. Pekiştirme ve tekrar: Öğrenimlerin kalıcı olması için pekiştireçler kullanılır. Duygular ve öğrenme: Aşırı duygular öğrenme sürecini olumsuz etkiler, bu nedenle olumlu bir sınıf atmosferi oluşturulur.