BitkiBiyolojisi

Evet, bitkiler geceleri karbondioksit verirler.

Kambiyumun yaş halkaları, bitkilerin büyüme mevsiminde, ilkbahar ve sonbahar aylarında farklı büyüklükte hücreler oluşması sonucu ortaya çıkar. Süreç şu şekilde gerçekleşir: 1. İlkbahar mevsiminde: Kambiyum, ince çeperli, büyük ve açık renkli hücreler oluşturur. 2. Yaz aylarının sonlarına doğru: Su azaldığı için bitkinin gelişmesi yavaşlar ve küçük, kalın çeperli, ince hücreli, koyu renkli sonbahar odunu (geç odun) oluşur. 3. Her yıl: Bir kısmı açık, diğer kısmı koyu renkli olan yeni bir yaş halkası oluşur. 4. Bitkinin yaşı: Halkaların toplam sayısının ikiye bölünmesiyle belirlenir.

Robert Brown, 1833 yılında bitki hücresinin çekirdeğini bulmuştur.

Su, bitkilere birçok fayda sağlar: 1. Fotosentez: Su, bitkilerin güneş ışığını kullanarak besin üretmelerini sağlayan fotosentez sürecinde hayati bir rol oynar. 2. Besin Taşınması: Su, bitkilerin köklerinden aldıkları besin maddelerini hücrelere taşır ve bu maddelerin bitkinin tüm yapısına iletilmesini sağlar. 3. Toprak Erozyonunu Önleme: Su, bitkilerin toprak erozyonunu önleyerek toprak verimliliğini korumasına yardımcı olur. 4. Enzim İşlevi: Su, bitkilerde yer alan enzimlerin işlev görmesine katkıda bulunur, böylece büyüme ve metabolizma süreçlerini destekler. 5. Habitat Sağlama: Su, bitkiler için yaşam alanı oluşturur ve türlerin çeşitliliğini destekler.

Uzun elma olarak adlandırılan meyvenin uzun olmasının nedeni, dikine büyüyen bir ağaç türüne sahip olmasıdır.

Fotoperiyodizm ve vernalizasyon, bitkilerin gelişim süreçlerinde önemli rol oynayan iki farklı fizyolojik olaydır. Fotoperiyodizm, bitkilerin günlük ışıklanma süresine verdikleri tepkidir. Vernalizasyon ise, bitkilerin çiçeklenmeyi desteklemek için düşük sıcaklıkta (4-10°C) tutulması işlemidir.

Kambiyum ve floem, ağaçların önemli yapı elemanlarıdır: 1. Kambiyum: Bitkilerde, ksilem (su ileten doku) ve floem (şeker ileten doku) oluşumunu sağlayan bir hücre tabakasıdır. İki türü vardır: - Demet kambiyumu: Bitkinin enine kalınlaşmasını ve sürgüne destek verir. - Mantar kambiyumu: Odunsu bitkilerde mantar dokuyu oluşturan canlı ve bölünebilme özelliğinde olan hücrelerdir. 2. Floem: Yapraklardan köklere şekerleri taşıyan iç kabuk dokusudur.

Dermatogen tabakası, bitkinin birincil bölünür dokusunun dış tabakasıdır. Bu tabaka, farklılaşarak bitkinin epidermisini oluşturur.

Zeytin ağacının meyve vermemesinin birkaç nedeni vardır: 1. İklim Koşulları: Aşırı sıcaklık veya soğuk havalar, özellikle don olayları, tomurcukların zarar görmesine ve meyve oluşumunu engelleyebilir. 2. Toprak Yapısı ve Besin Eksiklikleri: Toprağın yeterli organik madde, fosfor, azot ve potasyum içermemesi meyve tutumunu olumsuz etkiler. 3. Sulama Yetersizliği: Zeytin ağaçları kuraklığa dayanıklı olsa da, özellikle çiçeklenme ve meyve oluşumu dönemlerinde suya ihtiyaç duyar. 4. Budama Hataları: Aşırı veya düzensiz budama, ağacın fotosentez kapasitesini azaltarak meyve tutumunu engelleyebilir. 5. Hastalıklar ve Zararlılar: Zeytin sineği, Verticillium solgunluğu ve zeytin kara leke hastalığı gibi sorunlar meyve üretimini azaltabilir. 6. Ağaç Yaşı: Genç ağaçlar henüz tam verim dönemine ulaşmamış olabilirken, yaşlı ağaçlar zamanla verim kaybı yaşayabilir.

Pamuk bitkisi çok yıllık bir bitki olmasına rağmen tek yıllık olarak yetiştirilir.

Rhizo-bitki simbiyozunda azot besin maddesi fikse edilir.

Mandalina yumuşar ve çürür çünkü çeşitli faktörler bir araya gelir: 1. Hava Koşulları: Aşırı sıcaklık dalgalanmaları ve ani yağışlar, ağaçların su dengesini bozarak dal ve meyvelerde çatlamalara ve yumuşamalara yol açabilir. 2. Besin Elementi Dengesizliği: Azot, potasyum ve kalsiyum gibi elementlerin yetersizliği veya fazlalığı mandalinaların yumuşamasına neden olabilir. 3. Sulama Yöntemleri: Aşırı veya düzensiz sulama, köklerin sağlığını bozarak dal çatlamasına ve yumuşamaya yol açabilir. 4. Hastalık ve Zararlılar: Mantar hastalıkları ve zararlı böcekler, ağaçların yapısal bütünlüğünü bozarak yumuşama ve çürüme sürecini hızlandırır. 5. Yanlış Saklama: Nem oranı yüksek ortamlarda saklanan mandalinalar küflenebilir ve çürüyebilir.

Kambiyumdan iki temel iletim dokusu oluşur: 1. Ksilem (odun dokusu). 2. Floem (soymuk dokusu).

Nadirce bilinen bazı sorular şunlardır: 1. Neden kek ve ekmek bayatladığında sertleşir de bisküvi yumuşar?. 2. Yıldırımdan elektrik akımı üretilebilir mi?. 3. Evrendeki en soğuk yer neresidir?. 4. Tohumlar hangi yöne büyüyeceklerini nasıl bilirler?. 5. İnsanlar neden sadece yaşadıklarını yaşıyor? - Bu, insanın varoluşsal ve felsefi düşüncelerine yönelik derin bir sorudur.

Mycelial mantar, mantarın vejetatif kısmı olup, bir kütle halinde dallanmış, iplik benzeri hiflerden oluşur. Özellikleri: - Görünüm: Genellikle dallanmış, ince, birbirine dolanmış, hyalin ipliklerden oluşur. - Yaşam Alanı: Toprak ve birçok diğer substrat üzerinde bulunur. - Fonksiyon: Mantarın besin maddelerini emerek ortamdan almasını sağlar. Kullanım Alanları: - Çevre: Organik atıkların ayrışmasında ve karbon döngüsünde önemli rol oynar. - Tarım: Bitkilerin besin alımını artırarak verimlerini iyileştirir. - Endüstri: Biyolojik filtreler, yapay deri ve yapı malzemeleri gibi çeşitli alanlarda kullanılır.

Çinko, bitkide çeşitli önemli işlevler üstlenir: 1. Enzim reaksiyonlarında katalizör olarak rol oynar ve protein sentezine katkıda bulunur. 2. Karbonhidrat metabolizması ve membran dayanıklılığı üzerinde etkilidir. 3. Hormonal faaliyetler için gereklidir ve oksin hormonunun yapısal bir elementidir. 4. Suyun bitkiye alınmasında etkisi vardır. 5. Kardeşlenmeyi artırır, iki yaprak arasındaki boğumu uzatır ve çalılaşmayı önler. Çinko eksikliği, bitkinin büyümesini ve verimini olumsuz etkiler.

Azotun bitkiyi kurutması mümkün değildir. Ancak, azot eksikliği veya fazlalığı bitkilerde bazı olumsuz etkilere yol açabilir. Azot eksikliği durumunda bitkiler kurmaz, ancak şu belirtiler görülebilir: Yapraklarda sararma ve küçülme. Kök/gövde oranının artması. Kloroplastların bozulması ve az sayıda oluşması (kloroz). Azot fazlalığı durumunda ise bitkiler aşırı büyüyebilir, ancak bu büyüme sağlıklı değildir ve şu belirtiler görülebilir: Yaprakların daha koyu yeşil renkte olması ve bitkilerin etli büyümesi. Çiçeklenme ve meyve olgunlaşmasının gecikmesi. Hastalık ve zararlılara karşı direncin azalması. Azotun bitkiler üzerindeki etkilerini en aza indirmek için, gübreleme programı bitki türü, toprak özellikleri ve iklim koşulları gibi faktörlere göre belirlenmelidir.

Taşlı araziler, erozyon ve bitki köklerinin gelişimi gibi faktörler nedeniyle mera olarak kullanılmaya uygun değildir. Taşlı topraklarda: - Erozyon riski yüksektir, çünkü taşlar ince toprak materyallerinin taşınmasına engel olur. - Bitki köklerinin yayılması ve su-besin maddesi alımı sınırlıdır. - Tarım makineleriyle işleme zordur, bu da maliyetleri artırır. Bu tür araziler, daha çok kontrollü biçimde mera veya orman olarak değerlendirilir.

Yapraktaki epidermis ve mezofil dokuları şunlardır: 1. Epidermis: Yaprağın alt ve üst yüzeyini örten, tek sıralı epidermis hücrelerinden oluşan koruyucu bir dokudur. 2. Mezofil: Üst ve alt epidermis arasında kalan ve fotosentezle görevli parankima dokusudur. İki bölümden oluşur: - Palizat Parankiması: Üst epidermisin altında yer alır, kloroplast bakımından zengindir ve fotosentezin yoğun olarak gerçekleştiği hücrelere sahiptir. - Sünger Parankiması: Palizat parankimasının altında bulunur, hücrelerin şekilleri düzensizdir ve hücreler arasında geniş boşluklar vardır.

Rizom ve rizoit farklı bitki yapılarıdır: 1. Rizom: Genellikle toprak altında bulunan, yatay olarak gelişen ve yukarı doğru filizler, aşağı doğru kökler veren kalın bir gövdedir. 2. Rizoit: Karayosunları, eğrelti otları, bazı mantar ve likenlerin gövde dibinden çıkan, kök görevi gören, renksiz, tüysü emici uzantılardır.