İmgesel ve simgesel düzen, Lacan'ın teorik psikanalizinin ana kavramlarındandır. İmgesel (hayalî). Henüz dile sahip olmayan çocuğun "ayna evresi"nde oluşturduğu özdeşleşmelerdir. Dünyanın henüz kategoriler, dikotomiler, "o" ya da "bu"lar ile parçalanmadığı, bütünselliğini koruduğu bir evreye tekabül eder. Ego (ben), imgeselin bir çökeltisidir. Simgesel (sembolik). Öznenin arzusunu düzenleyen yasanın alanına işaret eder. Simgesel, içinde yasanın aşikâr hale geldiği yerdir. Simgesel düzen, bir yandan ben'in imgesel özdeşleşmelerini, bir yandan da ancak göz ucuyla görülebilen gerçeği, zıtlıklar, ikili karşıtlıklar sistemi içine hapsetmeye çalışarak özneyi parçalar. Simgesel, tek başına anlam taşımayan, gelişigüzel işaretler olan, ancak birbirleriyle ilişkileri içinde anlam denilen şeyi oluşturan gösterenlerin, dilsel ve kültürel kapalı düzenini tanımlamakta kullanılır. Lacan'a göre gerçek ise, simgeselin gösterdiğinin ya da imgeselin resmettiğinin ötesine geçen, belli ölçülerde gizemli/muğlak bir kategoridir.