Ontoloji

SF-ONT modülü, solar irradiance (güneş ışınımı) forecasting (tahmin) ontolojisi anlamına gelir. Bu modül, akademik makaleler, gri literatür ve endüstri, hükümet ve uzman kağıtlarından gelen bilgileri entegre eden bir ontolojidir.

Aristoteles'e göre töz, asıl anlamda var olan ve bir şeyi o şey yapan şeydir. Töz, iki farklı anlamda kullanılır: 1. En son dayanak olarak töz (essentia olarak ousia). 2. Özü bakımından ele alınan bir şey olarak töz (substantia olarak ousia). Töz, madde ve formun birleşiminden oluşur ve duyularla algılanabilen tek tek varlıkları ifade eder.

Ontoloji ve epistemoloji ayrılamaz çünkü bunlar felsefi düşüncenin iki temel disiplinidir ve birbirini tamamlarlar. - Ontoloji, varlık felsefesidir ve "nedir bu dünya?" gibi sorulara yanıt arar. - Epistemoloji ise bilginin doğası, kaynakları, sınırları ve geçerliliği üzerine odaklanır ve "nasıl biliyoruz?" sorusunu sorar. Bu iki disiplin, bilimsel yöntemlerin temelini oluşturur ve araştırmaların derinlik kazanmasını sağlar.

Tümeller, algılanabilir nesnelerde bulunur ancak onlardan bağımsız olarak da düşünülebilir çünkü zihin, nesneleri bireysel özelliklerinden soyutlayarak genel kavramlar haline getirir. Bu görüşe göre, tümeller Tanrı'nın zihninde veya insan zihninde "Tanrısal ide" olarak yer alır ve bu kavramlar, nesnelerin kapsamını aşan geçerli bilgiler sunar.

Varlık ve varlık felsefesi arasındaki fark şu şekilde özetlenebilir: - Varlık, var olan her şeyi ifade eder ve insan bilincinden bağımsız olarak dış dünyada bulunabilen (gerçek varlık) veya sadece düşüncede var olan (düşünsel varlık) unsurları kapsar. - Varlık felsefesi ise, varlığın ne olduğunu, yapısını, ilkelerini ve türlerini inceleyen felsefe dalıdır.

"Varlık var mıdır?" sorusuna verilen cevaplar iki ana kategoride toplanabilir: 1. Nihilizm: Varlığın olmadığını veya var olsa bile bilinemeyeceğini savunur. 2. Realizm: Varlığın, insan zihninden bağımsız olarak var olduğunu kabul eder.

Tekçiliğin temel ilkesi, gerçekliğin temeli olarak yalnızca tek bir ilkeyi kabul etmesidir.

Cicero'nun felsefesi genel olarak şu ana temalar etrafında şekillenir: 1. Epistemoloji: Cicero, bilgiyi her şeyden üstün tutar ve olasılıklara yer veren bir şüpheciliği savunur. 2. Ontoloji: İnsan varlığını ele alırken, ölümün bir doğa yasası olduğunu ve insanın sonlu bir varlık olduğunu vurgular. 3. Ahlak Felsefesi: Cicero'ya göre ahlakın temelinde bilgelik yatar ve erdemli bir yaşam, kişinin mutlu olmasına yardımcı olur. 4. Doğal Hukuk: Cicero, doğal hukukun akıl tarafından yönetildiğini ve bu yasaların herkes için geçerli olduğunu savunur. 5. Stoacılık Etkisi: Stoa ahlakına yakın duran Cicero, erdemin en üst değer olduğunu ve insanın içinde iyiyi gerçekleştirme arzusunun olduğunu belirtir.

Anselmus'un ontolojik kanıtı, Tanrı'nın varlığını kanıtlamak için saf mantıksal düşünce kullanan bir argümandır. Bu kanıt şu şekilde özetlenebilir: 1. Tanrı, kendisinden daha büyük düşünülemeyen varlık olarak tanımlanır. 2. Bu tür bir varlık, sadece zihinde var olsaydı, ondan daha büyük bir şey düşünülebilirdi: gerçekte var olan bir Tanrı. 3. O hâlde Tanrı, yalnızca zihinde değil, gerçekte de vardır. Anselmus, bu argümanı "Proslogion" adlı eserinde geliştirmiştir.

Gerçeklik kısaca, insan bilincinden bağımsız olarak var olan ve olan şeylerin tümü olarak tanımlanabilir.

19. yüzyıl felsefesinin temel problemleri şunlardır: 1. Bilginin Kaynağı: Bilimdeki gelişmeler, bilginin doğası ve sınırları üzerine tartışmaları beraberinde getirmiştir. 2. Birey-Devlet İlişkisi: Filozoflar, devlet ve birey arasındaki ilişkiyi sorgulamış, liberal ve toplumsal sözleşme temelli devlet anlayışlarını tartışmışlardır. 3. Ahlaki İlkeler: Ahlakın evrenselliği ve ahlaki yasaların temeli, dönemin önemli felsefi problemlerinden biri olmuştur. 4. Varlığın Oluşu: Varlığın ne olduğu ve değişim sorunu, ontolojik tartışmalarla ele alınmıştır. Bu problemler, Aydınlanma Çağı'nın etkisiyle akıl ve özgürlük temalarının ön plana çıktığı bir dönemde felsefi düşüncenin şekillenmesine önemli katkılarda bulunmuştur.

Tekil kabul felsefesi, solipsizm veya ben felsefesi olarak da bilinir ve varlığı benliğin niyetleri olarak ifade eden felsefi bir görüştür. Bu görüşe göre, bilinçli içerikleriyle öznel benlik, var olduğu kabul edilen tek gerçekliktir.

İhvân-ı Safâ'da varlık ve bilgi açısından akıl iki anlamda ele alınır: 1. Ontolojik Akıl: Kozmolojinin en tepesinde, varlık hiyerarşisinde Tanrı'dan sonra gelen, Tanrı'nın emri neticesinde yaratılan ve feyzinin taşmasıyla varlığa gelen, yetkin ve kemal sahibi bir entitedir. 2. Epistemolojik Akıl: Dönemin felsefi yaklaşımlarını kuşatma iddiası içerisinde, aklı bir gariza (doğal eğilim) olarak ele alır ve kelamcıların akıl mefhumuna yaklaşır.

Hölderlin ve Heidegger arasındaki ilişki, Heidegger'in Hölderlin'in şiirine olan ilgisiyle şekillenir. Heidegger, 1930'lardan itibaren Hölderlin'in şiirini, metafizik dilin yoksulluğunu ve Varlık'ı kavramanın tarihsel imkânsızlığını anlamak için bir araç olarak kullanmıştır. Ayrıca, Heidegger, Hölderlin'in şiirini şiirin ontolojisi bağlamında ele almış ve şairin, Tanrı'nın yıldırımlarını söze dönüştüren bir aracı olduğunu savunmuştur.

Felsefe'de temel olarak kabul edilen yedi ana kavram bulunmaktadır: 1. Epistemoloji (Bilgi Felsefesi). 2. Ontoloji (Varlık Felsefesi). 3. Etik (Ahlak Felsefesi). 4. Metafizik. 5. Rasyonalizm ve Empirizm. 6. Diyalektik. 7. Mantık.

Küllî ve cüzî kavramları felsefede şu anlamlara gelir: 1. Küllî: Bütün varlıkları ve var olan her şeyi kapsayan, düşünülen şeyleri içine alan; tikellerin paylaştığı ortak özelliği dile getiren kavramdır. 2. Cüzî: Küllînin karşıtı olarak, bir varlık türünün tamamına değil sadece bir kısmına ilişkin olan; bütünü meydana getiren nesnelerin her biri anlamına gelir.

Felsefe sosyolojisi, hem sosyoloji hem de felsefenin akademik bir disiplinidir ve felsefi düşüncenin toplum üzerindeki etkisini anlamaya çalışır. Bu alan, toplumun doğasını ve varlığını sorgulayarak, felsefenin sosyolojiye olan etkilerini araştırır.

Evet, varlık öze göre belirlenir. Öz, bir varlığı diğerlerinden ayıran ve onun temel kimliğini oluşturan değişmez özelliklerdir. Felsefi açıdan, varlığın özü, Aristoteles'e göre varlığın "ne olduğu", yani mahiyetidir.

İyi ideası ve güneş ideası aynı şey değildir, ancak Platon'un felsefesinde aralarında bir benzetme yapılmaktadır. Platon'a göre, iyi ideası, hem ontolojik statüsünü hem de bilgi ile olan bağlantısını açıklamak için güneşe benzetilir. Ancak, bu benzetme sadece mecazi bir anlatımdır ve iki ideanın aynı şey olduğunu göstermez.

"Varlık ve Hiçlik: Fenomenolojik Ontoloji Denemesi" (ciltli) kitabı 752 sayfadan oluşmaktadır.