Linguistics

Belagat ve beliğ kavramları ilişkilidir ancak aynı şeyi ifade etmezler: - Belagat, sözün düzgün, kusursuz, yerinde ve adamına göre söylenmesini inceleyen bir ilim dalıdır. - Beliğ, belagat kurallarına uygun söz söyleyen, etkili ve tesirli konuşan kişiyi ifade eder.

Sözcük anlamı dört ana kategoriye ayrılır: 1. Gerçek (Temel) Anlam: Bir kelimenin akla gelen ilk ve sözlükteki anlamıdır. 2. Yan Anlam: Gerçek anlama bağlı kalınarak kazanılan, kelimenin başka bir anlamda kullanılmasıdır. 3. Mecaz Anlam: Kelimenin gerçek anlamından uzaklaşarak, benzetme yoluyla kazandığı yeni anlamdır. 4. Terim Anlam: Bilim, sanat, spor gibi belirli bir alana ait özel anlam taşıyan kelimelerdir.

Hint-Avrupa dil ailesi, yüzlerce dil ve lehçeyi kapsar ve dünyanın en büyük dil ailesidir. Bu aileye dahil olan bazı diller şunlardır: Cermen dilleri: İngilizce, Almanca, Felemenkçe, İsveççe, Norveççe. Roman dilleri: İtalyanca, Fransızca, İspanyolca, Portekizce, Rumence. Slav dilleri: Rusça, Bulgarca, Lehçe, Çekçe, Slovakça. Hint-İran dilleri: İran, Afgan, Pakistan, Hindistan, Sri Lanka, Nepal dilleri. Diğer diller: Yunanca, Arnavutça, Keltçe, Litvanca.

Dil ve dil bilgisi kavramları farklı anlamlar taşır: 1. Dil: İnsanları diğer canlılardan ayıran en temel özelliklerden biridir ve bir kurallar dizgesi olarak tanımlanır. 2. Dil Bilgisi: Bir dilin yapısını, seslerini, sözcüklerini ve tümce oluşumunu inceleyen bilim dalıdır.

"Kûna tenim" ifadesi Kürtçe dilinde kullanılmaktadır.

Doğal dil tümceleri, insanların konuştuğu ve yazdığı şekilde oluşturulmuş cümlelerdir. Örnek doğal dil tümceleri: - "Bulut bilişim sigortası, tüm hizmet seviyesi anlaşmalarının bir parçası olmalıdır". - "İyi bir HSA, insanın bulutlar üzerinde uyumasını sağlar".

İşlevsel dil bilgisi, dildeki öğeleri ve bunların bağıntılarını, bildirişimdeki işlevleri açısından ele alan bir dil bilgisi yaklaşımıdır. Bu yaklaşıma göre, bir dilin görev ve anlam elemanlarının (ses, ek, sözcük, cümle vb.) hangi işlevleri yerine getirdiği tespit edilmeye çalışılır.

Dilbilim ve dil araştırmaları arasındaki temel fark, dilbilimin dili bilimsel bir disiplin olarak ele alması ve dilin yapısını, işlevini ve gelişimini sistematik bir şekilde incelemesidir. Özetle: - Dilbilim: Teorik ve uygulamalı dil incelemeleri, dilin evrensel özellikleri ve dil edinimi gibi konuları içerir. - Dil Araştırmaları: Filolojik çalışmaları da içine alır ve belirli dillerin tarihsel gelişimini, yazılı metinlerdeki görünümünü inceler.

Dil biliminde eş anlamlılık, aynı veya çok benzer anlamları taşıyan kelimelerin bir arada kullanılması durumudur.

Selime ismi, Arapça kökenli bir isim olup "sağlam, kusursuz, doğru" anlamlarına gelir.

Sapir-Whorf etkisi, dilin düşünceyi ve dünyayı algılama biçimini etkilediğini öne süren bir hipotezdir. Sapir-Whorf etkisinin çalışma şekli şu örneklerle açıklanabilir: 1. Renk Algısı: Farklı kültürler, renkleri farklı şekillerde tanımlar ve bu, renklerin nasıl algılandığını etkiler. 2. Zaman Kavramı: Dilin zaman tenseslerinin yapısı, konuşanların zaman algısını belirleyebilir. 3. Cinsiyet Ayrımı: Birçok dilde nesneler ve insanlar için kullanılan kelimeler, cinsiyet ayrımı yapar. Ancak, Sapir-Whorf hipotezi, dilin düşünceyi tamamen belirlediğini değil, sadece etkilediğini kabul eder.

Sapir-Whorf hipotezi, bir dilin yapısının, onu ana dili olarak konuşan kişinin dünyayı görme ve düşünme biçimini etkilediğini öne süren bir açıklamadır. Bu hipoteze göre dil, insanların algısal deneyimlerini ve bu deneyimleri sınıflama biçimlerini belirler. Hipotezi geliştiren Amerikalı dilbilimciler Edward Sapir (1884-1939) ve Benjamin Lee Whorf (1897-1941)'dır.

Dil anatomisi üç ana türe ayrılır: 1. Fonetik Dil Anatomisi: Seslerin üretimi ve iletimine odaklanır. 2. Fonolojik Dil Anatomisi: Seslerin anlam üzerindeki etkilerini inceler. 3. Mikroskopik Dil Anatomisi: Dildeki hücresel yapıları ve dokuları detaylandırır.

Dillerin kökeni hakkında kesin bir görüş birliği yoktur, ancak iki ana teori öne çıkmaktadır: 1. Tek Köken Kuramı: Tüm dillerin tek bir ana dilden türediğini savunur. 2. Çok Köken Kuramı: Farklı dillerin farklı kaynaklardan, farklı bölgelerden veya farklı topluluklardan geliştiğini öne sürer. Ayrıca, dilin kökenine dair diğer teoriler de bulunmaktadır: Yansıma Kuramı: İnsan dillerinin kökenini hayvan seslerinin taklidine dayandırır. Ünlem Kuramı: Dilin doğuşunu insanın duygularını ifade etme çabasıyla ilişkilendirir. İş Kuramı: Dilin ortaya çıkışını insanların iş birliği yaparken oluşturdukları etkileşimlerle açıklar.

Ünlü türemesinin diğer adı "ses türemesi"dir.

Şeyda ismi, Farsça kökenli bir isimdir ve "aşk çılgını, çok tutkun, aşık" anlamına gelir.

İkileme ve ünsüz ikizleşmesi aynı şeyler değildir. Ünsüz ikizleşmesi, sözcüğün aslında bulunmayan bir ünsüzün çeşitli seslik nedenlerden ötürü eklenmesi olayıdır. İkileme ise, bir kelimenin anlamını pekiştirmek veya zenginleştirmek için tekrarlanmasıdır.

Bernard Bloch ve George L. Trager'in dil tanımı şu şekildedir: "Bir dil, bir sosyal grubun işbirliği yaptığı, keyfi olarak oluşturulmuş sesli semboller sistemidir".

Hamr ve şarap kavramları Arapça'da aynı şeyi ifade eder, çünkü "hamr" kelimesi genel olarak alkollü içkileri, özellikle de şarabı ifade etmek için kullanılır.

Etimolojinin temel ilkeleri şunlardır: 1. En Eski Şeklin Belirlenmesi: Bir sözcük veya sözcük ögesinin en eski şeklinin ve bu şeklin sonraki dönemlerde nasıl değiştiğinin belirlenmesi. 2. Ses Karşılaştırması: İncelenen sözcüğün içerdiği her sesin, kaynak kelimedeki seslerle karşılaştırılması. 3. Anlam Değişimlerinin Belirtilmesi: Sözcüğün anlam alanında ortaya çıkan her türlü değişimin belirtilmesi. 4. Yabancı Kökenli Kelimeler: Eğer sözcük yabancı bir dilden alınmışsa, hangi dilden alındığı ve ne gibi ses ve anlam değişiklikleri geçirdiği mutlaka ortaya konulmalıdır. 5. Akrabalık ve Kültürel İlişkiler: İlgili dillerdeki sözcüklerin karşılaştırılması yoluyla ortak ana dil hakkında daha fazla bilgi elde edilmesi.