Kemikler

Servikal BT'de görülebilecek bazı hastalıklar şunlardır: Fıtıklaşmış diskler. Servikal omurganın doğum kusurları. Kırık kemikler veya potansiyel dengesizlik alanları. Servikal omurgadaki enfeksiyonlar. Kemik yoğunluğunun azalması (osteoporoz). Servikal spondiloz (boyun artriti). Servikal BT, ayrıca servikal omurilikten çıkan sinirlerin bası altında kalıp kalmadığını ve omurilik zedelenmesi olup olmadığını da değerlendirebilir. Teşhis için genellikle bilgisayarlı tomografi, manyetik rezonans görüntüleme, röntgen, EMG ve miyelogram gibi tekniklerden yararlanılır. Ciddi bir sağlık sorunundan şüphelenildiğinde, doğru teşhis ve tedavi için bir sağlık uzmanına başvurulması önerilir.

Diz ekleminin içinde şunlar bulunur: Kemikler. Bağlar. Menisküsler. Kaslar. Tendonlar. Eklem kıkırdağı. Eklem zarı. Sinovyal sıvı.

"Alarm kemikleri" ifadesi, muhtemelen alarm sistemlerinin bileşenlerini ifade etmektedir. Alarm sistemlerinin temel işlevleri şunlardır: Hırsızlığa karşı koruma: Kapı, pencere ve hareket sensörleriyle çalışarak hırsızlık girişimlerinde alarmı tetikler. Yangın ve acil durum uyarıları: Yangın, gaz kaçağı veya su baskını gibi durumlarda hem ilgili yetkililere hem de kullanıcılara bildirim göndererek hızlı müdahaleyi sağlar. Alarm sistemlerinin yapısı, kontrol paneli, hareket dedektörleri, manyetik kontaklar ve acil durum butonları gibi unsurlardan oluşur.

Kök kemiğin diğer adı, os planum (yassı kemik) olarak bilinir. Yassı kemikler, ince ve yassı yapıda olup, göğüs kemiği (sternum) ve parietal kemik gibi örnekleri bulunur.

Kafatasının eklemleri fibröz ve sinoviyal olarak iki ana tipe ayrılır: 1. Fibröz Eklemler: - Sutura: Kafatası kemiklerini birleştiren, hareket yeteneği olmayan eklemlerdir. - Gomphosis: Diş kökleri ile çene kemikleri arasında oluşan eklemlerdir. - Syndesmosis: Kemiklerin sıkı bağ dokusu aracılığıyla eklemleştiği, sınırlı hareket yeteneğine sahip eklemlerdir. 2. Sinoviyal Eklemler: - Temporomandibular Eklem (TME): Alt çene kemiği ile şakak kemiği arasında yer alır, açılıp kapanma ve kayma hareketleri yapabilir. Not: Kafatasında bulunan tek hareketli eklem TME'dir.

Akromegali hastalığında büyüme olan kemikler: El ve ayaklar. Yüz kemikleri. Ayrıca, omurga eğriliği (kifoz), karpal tünel sendromu ve diğer kemik ve eklem problemleri de gelişebilir. Akromegali, hipofiz bezinin aşırı büyüme hormonu üretmesi sonucu ortaya çıkan bir hastalıktır.

Tibia (kaval kemiği) şu işlevlere sahiptir: Vücut ağırlığını taşıma. Hareket kabiliyeti sağlama. Denge sağlama. Koruma.

Kemiklerden yaş tayini, genellikle şu yöntemlerle yapılır: Dişler: Süt ve daimi dişlerin çıkış ve aşınma durumları, yaş tayininde önemli bir kriterdir. Uzun Kemikler: Epifizlerin (kemikleşme noktaları) gelişimi ve kapanma durumları, yaş tahmininde kullanılır. Kafatası: Kafatasındaki dikişlerin kapanma durumu, yaş belirlemede dikkate alınır, ancak bu yöntemde yüksek hata payı vardır. Pubis Kemiği: Pubis kemiklerinin birleşme yüzeylerindeki değişiklikler, özellikle 18 yaşından sonra belirginleşir ve yaş tayininde kullanılır. Kaburga: Kaburgaların sternuma veya karına bakan uçlarındaki deformasyonlar, yaş belirlemede değerlendirilir. Kemik Histolojisi: Uzun kemiklerin gövde kısımlarından alınan kesitlerin mikroskop altında incelenmesi, yaş tayininde kullanılan bir yöntemdir. Yaş tayini sırasında, her bireyin farklı büyüme hızına sahip olduğu ve bu hızı etkileyen sosyoekonomik faktörlerin varlığı göz ardı edilmemelidir.

Mezardaki kemiklerin tamamen yok olma süresi, ortalama 4 yıldır. Ancak bu süre, iklim ve toprak özelliklerine göre değişiklik gösterebilir: Tropik bölgelerde birkaç hafta içinde iskeletleşme tamamlanabilir. Tundra bölgelerinde veya sıfırın altındaki sıcaklıkların hakim olduğu yerlerde bu süreç hiç gerçekleşmeyebilir. Yüksek asitli topraklarda kemikler daha hızlı yok olur. Asit oranı düşük ve alkali olmayan topraklarda ise kemikler 200-300 yıl sonra toprağa karışır.

Uzun ve kısa kemiklerin kemikleşmesinde etkili olan hormonlar şunlardır: Büyüme hormonu (GH - Growth Hormone). Paratiroid hormonu. Kalsitonin. Testosteron ve östrojen (eşeysel hormonlar). Ayrıca, A, C ve D vitaminleri ile kalsiyum ve fosfor gibi mineraller de kemik gelişimi ve metabolizmasını etkiler.

Omuz anatomisi, üç ana kemik ve bu kemikleri birbirine bağlayan dört farklı eklem aracılığıyla ayrılır. Omuz anatomisini oluşturan kemikler: kol kemiği (humerus); kürek kemiği (skapula); köprücük kemiği (clavicula). Omuz anatomisini oluşturan eklemler: glenohumeral eklem; akromioklaviküler eklem; skapulotorasik eklem; sternoklaviküler eklem.

Diafiz, uzun kemiklerin ortasında yer alan silindirik kısımdır. Özellikleri: Kompakt yapı: Kortikal kemikten oluşur ve dayanıklılığı yüksektir. İç yapı: İçerisinde kemik iliği bulunan medüller kanal bulunur. Fonksiyonları: Destek sağlama: Kemiklerin vücuda destek sağlama görevini üstlenir. Hareket: Kaslarla birlikte hareketin gerçekleşmesini sağlar. Kemik iliği üretimi: Kemik iliği, kan hücrelerinin üretildiği bir dokudur. Örnekler: Bacaklar, kollar ve parmaklar gibi vücudun iskelet sisteminde bulunan kemikler.

En uzun kemik, uyluk kemiğidir. Kısa kemikler ise boyları, enleri ve genişlikleri birbirine yakın olan kemiklerdir. Özetle: - En uzun kemik: Uyluk kemiği - Kısa kemikler: El bilek kemiği, ayak bilek kemiği, omur kemikleri.

Ayak bileği MR'ında aşağıdaki telharisler (yapılar) görülebilir: Bağlar: Ön talo-fibuler bağ, kalkaneofibuler bağ, arka tibiofibuler bağ gibi bağların durumu incelenebilir. Tendonlar: Peroneal tendonlar, fleksör hallucis longus tendonu gibi tendonların yaralanmaları tespit edilebilir. Kemikler: Ayak bileği kırıkları ve stres reaksiyonları gibi kemik sorunları görülebilir. Kıkırdaklar: Eklem yüzeyindeki kıkırdak hasarları ve subkondral kemik değişiklikleri incelenebilir. Yumuşak dokular: Komşu yumuşak dokularda ödem ve iltihaplanma gibi durumlar değerlendirilebilir. Ayak bileği MR'ı, bu yapıların ayrıntılı görüntülerini sunarak doktorlara hastalıkların erken teşhisini ve uygun tedaviyi sağlar.

Periost, diğer adıyla kemik zarı, kemiğin enlemesine büyümesini sağlayan ve kemiğin dış kısmını saran zardır. Periostun bazı görevleri: Kemiğin enine büyümesini sağlamak. Kemiğin yenilenmesini ve onarımını sağlamak. Kemiği dış etkenlere karşı korumak. Kemiğin besin ihtiyacını karşılamak. Periost, bağ dokudan köken alır ve yapısında kan damarı bulundurur.

Paranazal sinüs içermeyen kemikler şunlardır: Çene kemiği (mandibula); Yüz kemiği (maxilla); Göz çukuru kemiği (zygomaticus); Öncelikli kafatası kemikleri (frontal, parietal, temporal ve occipital kemikler).

Sağrı kemiği, insan vücudunda şu işlevleri yerine getirir: Vücut ağırlığını dengelemek ve dağıtmak. Yürüyüş ve koşma sırasında hareket kabiliyeti sağlamak. Pelvik organların desteklenmesine yardımcı olmak. Ayrıca, sağrı kemiği, bel omurları ile kuyruk sokumu arasında yer alarak pelvisin arka kısmında bulunur ve leğen kemiğinin bir kısmını oluşturur.

Uzun kemikler, anatomik yapılarına ve işlevlerine göre farklı kategorilere ayrılabilir: Epifiz ve diyafiz yapısına göre: Epifiz: Uzun kemiğin her iki ucunda bulunur ve süngerimsi yapıdadır. Diyafiz: Kemiğin gövde kısmını oluşturur, içi boş ve silindirik bir yapıya sahiptir. Bulundukları bölgeye göre: Kol uzun kemikleri: Humerus (kol kemiği), radius (ön kol kemiği), ulna (arka kol kemiği). Bacak uzun kemikleri: Femur (uyluk kemiği), tibia (kaval kemiği), fibula (diz altı kemiği), metatarsal kemikler (ayak tarak kemikleri). İşlevlerine göre: Hareket sağlayan uzun kemikler: Kol ve bacak kemikleri. Destekleyici uzun kemikler: Fibula, bacak hareketlerine yardımcı olur ve daha çok destekleyici işlev görür. Uzun kemikler ayrıca, şekillerine göre de sınıflandırılabilir: Uzun kemikler. Kısa kemikler. Yassı kemikler. Düzensiz kemikler. Sesamoid kemikler.

Kemik pelvisin yandan görünüşü, os ilium (ilyum) ve os ischii (iskiyum) kemiklerinin kanatları ve çıkıntıları ile belirlenir. Os ilium: Ala ossis ilii'nin üst kenarı crista iliaca olarak adlandırılır ve bu kenar, yassı karın kaslarının tutunduğu bir çıkıntıdır. Os ischii: Os ischii, L şeklinde olup, foramen obturatum'u arkadan ve alttan çevreler. Pelvis, linea terminalis ile iki kısma ayrılır: Yukarıda kalan kısma pelvis major (büyük pelvis), aşağıda kalan kısma ise pelvis minor (küçük pelvis) denir.

Yassı şekil, yayvan ve düz olan şekilleri ifade eder. Yassı şekillerin kullanıldığı bazı alanlar: Coğrafya: Yeryüzünde kabarık yerlerin düzlüklerini belirtir. Metalürji: Yassılaşabilen metallerin belirgin özelliğini tanımlar. Zooloji: Sağdan sola doğru yassı olan hayvanlar için kullanılır (örneğin, dilbalığı). Mutfak: Yassı kadayıf gibi yemekleri tanımlar. Geometri: Elips veya elipsoidin (sferoid) bir çap boyunca sıkışmasını ifade eder.