Kafatası

Turan çıkıntısı, kafatasının arka-orta kısmında bulunan kemik çıkıntısıdır. Bu çıkıntı, sella turcica olarak da bilinir ve Latince'de "Türk eyeri" anlamına gelir.

Kare kafa şekli, genellikle kafatası şekil bozuklukları nedeniyle ortaya çıkar. Bu bozukluklar iki ana kategoriye ayrılır: 1. Deformasyonel Kafatası Şekil Bozuklukları: Bebeğin sürekli aynı tarafa yatması gibi nedenlerle kafatasının şekil alması sonucu oluşur. 2. Kraniosinostoz: Kafatası sütürlerinin erken kapanması sonucu ortaya çıkar ve çok daha nadir görülür. Ayrıca, genetik faktörler de kafatası şekil bozukluklarına yol açabilir.

Kafatası, insan vücudu için birkaç önemli işlev görür: 1. Beynin Korunması: Kafatası, beyni dış etkenlerden koruyarak travmalara karşı bir zırh görevi görür. 2. Duyusal Organların Desteklenmesi: Gözler, burun ve ağız gibi duyusal organların yerleşim alanını oluşturur. 3. Solunum ve Beslenme: Yüz kemikleri, ağız ve burun boşluğunu oluşturarak solunum ve beslenme işlevlerinde büyük rol oynar. 4. Sesin Oluşumu: Kafatasındaki bazı boşluklar, sesin akustik özelliklerini etkileyerek konuşma fonksiyonlarında önemli bir rol oynar. Ayrıca, kafatası adli tıp, antropoloji ve sanat gibi alanlarda da önemli bir yere sahiptir.

Viscerocranium ve neurocranium, kafatasının iki ana bölümdür. Viscerocranium, yüz kemiklerinin genel adıdır ve şu kemiklerden oluşur: - os lacrimale (gözyaşı kemiği); - os nasale (burun kemiği); - Vomer; - Maxilla (üst çene kemiği); - os zygomaticum (elmacık kemiği); - Mandibula (alt çene kemiği); - os palatinum (ağız duvarı kemiği); - os hyoideum (dil kemiği); - ossicula auditus (işitsel kemikçikler). Neurocranium, beyni koruyan kemiklere verilen genel addır ve şu kemiklerden oluşur: - os frontale (alın kemiği); - os occipitale (arka kemik); - os sphenoidale (kayan kemik); - os temporale (şakak kemiği); - os ethmoidal (etmoid kemik); - parietal kemikler (iki adet).

Os sphenoidale (kelebek kemiği), kafatasının tabanında, gözün arkasında yer alan bir kemiktir.

Bregmanın erken kapanması, tıbbi adıyla kraniosinostoz, bebeğin kafatası kemiklerinin çok erken birleşmesi sonucu kafa şeklinde bozukluğa neden olan bir doğum kusurudur. Bu durumda, bregma olarak bilinen ön bıngıldak erken kapanır ve bu, beynin gelişimini olumsuz etkileyebilir, kafa içi basıncının artmasına yol açabilir.

Kafatası, 8 kemikten oluşur çünkü bu kemikler, beyni ve diğer hassas organları korumak ve başın şeklini belirlemek amacıyla bir araya gelmiştir.

Arka kafatası kemikleri şunlardır: Oksipital kemik (ense kemiği). Temporal kemikler (şakak kemikleri). Ayrıca, sfenoid kemik de kafatasının orta kısmında yer alır ve arka kafatası kemikleriyle bitişiktir.

Sutura coronalis'in erken kapanması, kraniyosinostoz olarak adlandırılan bir duruma yol açabilir. Diğer belirtiler arasında: - gözlerin çıkık görünmesi; - kulakların yerinden kayması; - gelişim geriliği; - optik sinir basısı ve papillödem. Tedavi için, kafatasının yeniden şekillendirilmesi amacıyla cerrahi müdahale gereklidir.

Kraniyal plastik cerrahi, kafatasının bir bölgesindeki doğal kusurların veya cerrahi nedenlerle oluşan açıklıkların onarılması için yapılan bir cerrahi işlemdir. Bu ameliyat, aşağıdaki durumlar nedeniyle gerekebilir: - Travmatik beyin yaralanmaları. - Kafatası cerrahisi sonrası. - Konjenital anomaliler. - Kafatası enfeksiyonları. Kraniyal plastik cerrahi, genellikle lokal veya genel anestezi altında gerçekleştirilir ve titanyum veya polimer malzemelerden yapılmış özel implantların kullanılmasını içerir.

Türk eyeri çukuru, tıp literatüründe sella turcica olarak adlandırılır.

Oksiput ve oksipital kemik aynı yapıdır. Oksiput, kafatasının arka ve alt kısmında yer alan, oksipital kemiğin oluşturduğu bölgedir.

Kafatası şekli, bebeklik döneminde yumuşakken çeşitli yöntemlerle değiştirilebilir. Normal kafatası şekilleri şu şekilde sınıflandırılır: - Ortosefalik: Önden arkaya doğru uzun, kare veya dikdörtgen şekilli. - Brakisefalik: Önden arkaya kısa, geniş ve düz yüzlü. - Dolikosefalik: Uzun ve dar, dar yüzlü. - Mezosefalik: Orta derecede geniş bir yüze sahip, ne çok uzun ne de çok kısa. Kafatası şeklinin estetik, güç simgesi veya sosyal sınıf göstergesi olarak değiştirilmesi gibi tarihsel uygulamaları da vardır.

Kafatasının en güçlü yeri, elmacık kemiği (os zygomaticum) olarak kabul edilir.

Kafatası, 8 parçadan oluşan kafa kemikleri ve 14 parçadan oluşan yüz kemikleri olmak üzere toplam 22 kemikten oluşur.

Posterior maksiller sinüsün komşulukları şunlardır: 1. Üstte: Orbita boşluğunun tabanı. 2. Arkada: Maksillanın infraorbital yüzeyi. 3. Yanlarda: Zigoma ve etmoid hücreler. 4. Altta: Maksillanın alveolar ve palatin çıkıntıları.

Cranial (kafatası) kemikler iki ana kategoriye ayrılır: 1. Yüz Kemikleri. 2. Kafatası Kemikleri.

Dikiş (sutura) eklemleri sadece kafatası kemiklerinde bulunur.

Kafatası ameliyatı olan kadınların ne kadar yaşadığına dair iki farklı örnek bulunmaktadır: 1. Aksaray'daki Aşıklı Höyük'te bulunan 9 bin 500 yıllık kafatası, 25-30 yaşlarında bir kadının ameliyatından sonra 10 gün daha yaşadığını göstermiştir. 2. İspanya'daki Camino del Molino mezarlığında bulunan Kalkolitik Çağ'dan bir kadın, kafatasında iki ameliyat geçirdikten sonra en az birkaç ay, muhtemelen daha uzun süre hayatta kalmıştır.

İnsan kafatasında üç ana dikiş bulunur: 1. Koronal sütür: Frontal kemiği iki parietal kemikle birleştirir. 2. Sagital sütür: Her iki parietal kemiği birbirine kaynaştırır. 3. Lambdoid sütür: Oksipital kemiği iki parietal kemiğe kaynaştırır.