HücreBiyolojisi

Dehidrasyon reaksiyonları sadece hücre içinde gerçekleşir. Hidroliz ise hem hücre içinde hem de hücre dışında meydana gelebilir.

Memede beta katenin tümör hücrelerinde korunmuş olması, bu hücrelerin E-kaderin fonksiyonunu kaybettiği ve kontrolsüz çoğalma eğiliminde olduğu anlamına gelir. Beta katenin, normal epitel hücrelerinin adezyon bağlantılarında ve wnt haberleşme sisteminde önemli bir rol oynar.

Sentrozom ilkel (gelişmemiş) bitki hücrelerinde bulunur. Lizozom ise hem ilkel bitki hücrelerinde hem de hayvan hücrelerinde yer alır.

Knidosit, omurgasızlarda görülen, içinde yakıcı kapsüller taşıyan, savunma veya beslenmede görevli olabilen özelleşmiş bir hücredir.

Ubikinon (Koenzim Q10), vücutta doğal olarak bulunan ve çeşitli sağlık faydaları olan bir bileşiktir. Başlıca işlevleri: 1. Enerji Üretimi: Hücrelerdeki mitokondrilerde ATP (adenozin trifosfat) sentezini destekleyerek enerji ihtiyacını karşılar. 2. Antioksidan Koruma: Serbest radikallerle savaşarak oksidatif hasarı önler ve hücreleri korur. 3. Kalp Sağlığı: Kalp kasının enerji üretimini destekleyerek kalp sağlığını korur ve kardiyovasküler hastalıklara karşı koruyucu etki gösterir. 4. Beyin Sağlığı: Beyin hücrelerinde enerji üretimini artırarak bilişsel işlevleri destekler. 5. Sperm Sağlığı: Sperm hücrelerinde enerji üretimini destekleyerek sperm hareketliliğini artırır. Ubikinon, besinlerle birlikte alınabilir veya takviye olarak kullanılabilir. Ancak, herhangi bir takviye kullanmadan önce bir sağlık profesyoneline danışmak önemlidir.

Hayvan hücresinde altı çeşit koful bulunmaktadır: 1. Salgı kofulu. 2. Sindirim kofulu. 3. Besin kofulu. 4. Boşaltım kofulu. 5. Kontraktil kofulu. 6. Depo kofulu.

Canlı hücreler, biyomürekkebin temel bileşenlerinden biridir.

Hipotonik ve hipertonik ortamlarda hücreler farklı şekillerde etkilenir: 1. Hipotonik Ortam: Bu ortamda hücre dışındaki çözünmüş madde konsantrasyonu, hücre içinden daha düşüktür. 2. Hipertonik Ortam: Bu ortamda hücre dışındaki çözünmüş madde konsantrasyonu, hücre içinden daha yüksektir.

ETS (Elektron Taşıma Sistemi), biyoloji alanında oksijenli solunumun üçüncü ve son aşaması olarak bilinir. Bu süreçte, glikoliz ve krebs evrelerinde toplanan elektronlar, ETS sistemine aktarılarak enerjileri ATP'ye dönüştürülür. ETS elemanları, ökaryotik hücrelerde mitokondri ve kloroplast organellerinde bulunur.

İmpuls iletimi sırasında ATP harcanır, çünkü bu süreç elektrokimyasal bir olaydır ve polarizasyon, depolarizasyon ve repolarizasyon gibi aşamalarda enerji gerektirir. - Polarizasyon aşamasında, sodyum-potasyum pompası sayesinde sodyum (Na+) dışarı, potasyum (K+) içeri pompalanır ve bu işlem ATP harcanmasını sağlar. - Depolarizasyon sırasında ise ATP harcanmaz, çünkü sodyum-potasyum pompası görev yapmaz. - Repolarizasyon aşamasında tekrar ATP harcanır, çünkü potasyum kanallarının kapanması ve K+'un hücre dışına geçişinin durdurulması için enerji gereklidir.

Lizozom ve endoplazmik retikulum sindirimde görev alan başlıca organellerdir. - Lizozom, hücre içi sindirim organeli olarak işlev görür ve atık maddeleri, hücredeki hasarlı organelleri ve yabancı partikülleri sindirir. - Endoplazmik retikulum, protein ve lipid sentezi ile taşınmasında görev alır ve hücre içi taşıma sistemi olarak işlev görür.

Kemotaksis ve kemoatraksiyon terimleri, organizmaların kimyasal uyaranlara verdiği farklı tepkileri ifade eder: 1. Kemotaksis: Bir organizmanın kimyasal bir uyarana tepki olarak gerçekleştirdiği harekettir. 2. Kemoatraksiyon: Kemotaksisin bir türüdür ve organizmanın kimyasal bir çekiciye doğru hareket etmesini ifade eder.

Halka kromozom (ring kromozom), bir kromozomun her iki ucunun kesilmesi ve bu uçların yapışkan hale gelerek halka şeklinde birleşmesi sonucu oluşur. Bu durum genellikle bir kromozomun her iki kolunun da uç kısımlarının silinmesi nedeniyle meydana gelir.

Blastokist sıvısı, embriyonun gelişim sürecinin beşinci gününde, iç hücre kitlesi ve dış hücre kitlesi ayrılmaya başladığında oluşur. Bu sıvının oluşma nedeni, trofoektoderm (TE) hücrelerinin, blastokist boşluğuna sodyum iyonu ile birlikte sıvı depolamaya başlamasıdır.

Deplazmoliz, bir bitki hücresinin kendisinden daha az yoğun (çözünmüş madde yoğunluğu az) bir ortama konulduğunda, plazmolize uğramış bir hücrenin su alarak şişmesi olayıdır. Bu şekilde olan ortama hipotonik çözelti adı verilir.

Megakaryosit, pluripotent hemopoetik hücre veya hemositoblast olarak bilinen hücreden oluşur.

Mantar hücreleri ökaryot yapıya sahiptir ve tek hücreli veya çok hücreli olabilirler. Mikroskop altında mantar hücreleri şu şekilde görünür: - Maya hücreleri: Yuvarlak veya oval şekilli hücrelerdir (5-8 µm) ve tomurcuklanarak ya da ikiye bölünerek ürerler. - Küf hücreleri: Uzun tübüler yapılardan oluşan hifler şeklinde görünürler. Ayrıca, mantar hücrelerinin hücre duvarı kitinden oluşur.

Trofoblast ve iç hücre kitlesi (embriyoblast), blastosistin iki farklı yapısını oluşturur. Trofoblast, blastosistin dış hücre tabakasıdır ve şu özelliklere sahiptir: - Beslenme: Embriyonun beslenmesi için gerekli olan besinleri sağlar. - Plasenta oluşumu: İmplantasyon sonrası, koryon villusları aracılığıyla plasentanın oluşumuna katkıda bulunur. İç hücre kitlesi, trofoblastla çevrili blastosistin en içteki hücre kütlesidir ve embriyonun kendisini oluşturur.

Ökaryotlar, daha gelişmiş olarak kabul edilir çünkü prokaryotlara göre daha fazla yapısal karmaşıklığa sahiptirler. Bu karmaşıklık, aşağıdaki özelliklerle kendini gösterir: 1. Çekirdek ve Organeller: Ökaryotlar, DNA'yı koruyan bir çekirdeğe ve ribozomlar, mitokondri, lizozomlar gibi çeşitli zara bağlı organellere sahiptir. 2. Hücre İskeleti: Ökaryotik hücreler, hücre şeklini koruyan ve hücrenin içinde maddelerin taşınmasını sağlayan bir hücre iskeletine sahiptir. 3. Endosimbiyoz: Ökaryotların bazı özelleşmiş organelleri, aslında bir zamanlar bağımsız prokaryotlar olan ve daha sonra endositoz yoluyla yutulmuş organizmaların torunlarıdır. 4. Eşeyli Üreme: Ökaryotlar, genetik çeşitliliği artıran eşeyli üreme yeteneğine sahiptir. Bu özellikler, ökaryotların daha büyük ve daha karmaşık organizmalar oluşturmasına olanak tanır.

Robert Hooke ve Anton van Leeuwenhoek'in hücreye katkıları şunlardır: 1. Robert Hooke: 1665 yılında, yapmış olduğu basit mikroskopla mantar tıpasını inceleyerek "hücre" terimini ilk defa kullanmıştır. 2. Anton van Leeuwenhoek: Kendi yaptığı mikroskoplarla sucul ortamlardan alınan örneklerde mikroorganizmaları keşfetmiş ve insan kanının hücrelerini gözlemlemiştir.