Halk edebiyatı şiiri, Türklerin İslamiyet’i kabul etmelerinden önceki sözlü geleneğin devamı niteliğinde olan ve halkın duygularını, düşüncelerini ve yaşam tarzını en yalın haliyle anlatan bir edebi türdür. Halk şiiri türünün bazı özellikleri: Dil: Genellikle halkın günlük konuşma diliyle oluşturulur, Arapça ve Farsça kelimeler yerine Türkçe kökenli sözcükler ve deyimler tercih edilir. Nazım biçimleri: Mani, koşma, türkü, semai gibi nazım biçimleri kullanılır. Temalar: Aşk, ayrılık, sevgiliye özlem, doğa güzelliği, toplumsal olaylar, ölüm, yiğitlik, din ve tasavvuf gibi temalar işlenir. Ölçü: Şiirler genellikle hece ölçüsüyle söylenir, en çok 7, 8, 11’li kalıplar kullanılır. Söz sanatları: Divan edebiyatındaki kadar olmasa da söz sanatlarına ve kalıplaşmış söyleyişlere yer verilir. Anlatım: Anlatım içten, canlı ve yalındır. Aktarım: Sözlü gelenek içinde, çoğunlukla irticalen oluşturulmuş ve sonraki kuşaklara çoğunlukla sözlü gelenek yoluyla aktarılmıştır.