Platon'un mağara alegorisi, Yunan filozof Platon tarafından "Devlet" (514a–520a, VII. Kitap) adlı eserinde sunulan bir benzetmedir. Alegoride anlatılan hikaye: Bir mağarada, doğdukları andan itibaren tutsak olan bir grup insan, başlarını çeviremeyecek şekilde zincirlenmiştir. Tek görebildikleri şey, mağaranın duvarına yansıyan gölgeler ve duyabildikleri yankılardır. Bir gün, bu tutsaklardan biri zincirlerini çözer ve mağaradan çıkar. Güneşle ilk defa karşılaştığı için gözleri acır ve geçici olarak körlük yaşar. Güneşe alıştıktan sonra, gerçek dünyayı ve gölgelerin sadece yansımalar olduğunu anlar. Mağaraya geri döndüğünde, diğer tutsaklara durumu anlatmaya çalışır, ancak onlar onun deli olduğunu düşünür ve mağaradan çıkmak istemezler. Platon, bu alegoriyle gerçeklik ile onu yorumlamamız arasındaki karşıtlığı ve bilginin önemini vurgular.