Yunan

Antik Yunan ve Antik Roma aynı değildir, farklı dönemler ve uygarlıkları ifade ederler. Antik Yunan, MÖ 1200-800 yılları arasında başlayan ve MÖ 400-200 yılları arasında Büyük İskender'in fetihleriyle devam eden bir dönemi kapsar. Antik Roma, MÖ 753'te Roma'nın kurulmasıyla başlamış ve en parlak dönemini MÖ 2. yüzyılda yaşamıştır. İki uygarlık arasında birçok farklılık bulunmaktadır; örneğin, Antik Yunan daha çok deniz ticareti ile gelişirken, Antik Roma fetihlerle büyümüştür.

Antik Yunan mitolojisinde 12 Olimposlu tanrı en bilinenlerdir. Bazı diğer tanrı ve tanrıçalar: Titan tanrıları. Diğer tanrılar. Tam sayı kesin olarak belirlenememiştir, çünkü mitolojide birçok yerel tanrı ve tanrıça da bulunmaktadır.

Yunan ve Romalıların en büyük tapınaklarına verilen özel bir ad bulunmamakla birlikte, Panteon terimi, Yunan ve Romalılar tarafından inşa edilen büyük tapınaklar için kullanılabilir. Ayrıca, dünyanın en büyük tapınaklarından bazıları şunlardır: Angkor Wat Tapınağı. Didim Apollon Tapınağı. Jupiter Optimus Maximus Capitolinus Tapınağı.

Bengi su, birçok farklı mitolojide yer alan bir kavramdır. Özellikle Sümer mitolojisinde kökenleri bulunmaktadır. Bengi su, İslam mitolojisinde de önemli bir yer tutar; Kur'an'da Musa ve Hızır kıssası anlatılırken dolaylı olarak değinilir. Türk mitolojisinde ise bengi su, "hayat suyu" veya "ölümsüzlük suyu" olarak adlandırılır ve genellikle "dünya ağacı" ile ilişkilendirilir.

İlk Çağ mimarlığı, farklı uygarlıklar, ülkeler ve zamanlardaki mimarlık tarihinin gelişimini kapsar. İlk Çağ mimarlığının bazı örnekleri: Zigguratlar. Sümer evleri. Şehir duvarları. Saraylar. Megalitler. İlk mimari eserler, Cilalı Taş Devri'ne kadar uzanır ve bu döneme ait kalıntıların geçmişi MÖ 10.000'e kadar gitmektedir.

Didyma'da yaşamış bazı topluluklar ve kişiler: Branchidae Ailesi: Persler tarafından MÖ 494'te yıkılıncaya kadar Didyma kutsal alanını yönetmişlerdir. Miletoslular: Didyma'ya "ikiz kardeş" anlamına gelen Didyma ismini vermişlerdir. Büyük İskender: Perslere karşı kazandığı zaferden sonra Didyma'nın yapımına başlanmıştır. Roma İmparatorları: Julius Caesar ve Caligula tapınağın hamisi olarak anılmıştır; İmparator Trajan'ın yaptırdığı "kutsal yol" hala ayakta olan yapılar arasındadır. Didyma, antik dönemde önemli bir kehanet merkezi ve dini kimlik kazanmış bir yerleşim yeriydi.

Antik Yunan'da en çok kullanılan isim hakkında bilgi bulunamadı. Ancak, Antik Yunan'da kullanılan bazı popüler isimler şunlardır: Erkek isimleri: Alexander, Andreas, Achilles, Aristotle, Dimitrios, Elias, Hercules, Odysseus, Philippos, Theodore. Kadın isimleri: Eleni, Phaedra, Helen, Agnes, Penelope, Selene, Maria, Philomela.

Antik Yunan ve Roma tarih yazıcılığı arasındaki bazı farklar: Mitos ve Efsane Kullanımı: Yunan tarih yazıcılığında mitos ve efsane önemli bir yer tutarken, Roma tarihçiliğinde tarihe ve millete misyon yükleme eğilimi daha fazladır. Gerçekçilik ve İdealizm: Romalılar, gerçekçi portreleri tercih ederken, Yunan heykeltıraşlığı mükemmel formu idealize eder. Tarih Yazıcılığı Türleri: Yunan tarih yazıcılığında hikâyeci ve öğretici tarih türleri öne çıkarken, Roma tarihçiliğinde ayrıca araştırmacı tarih anlayışı da gelişmiştir. Dil ve Kültür Etkisi: Roma, tarih yazımında Yunan kültürünü benimsemiş, ancak zamanla kendi dünya görüşünü de bu alana yansıtmıştır. Bilinen en eski düzenli tarihyazımı Antik Yunan'da ortaya çıkmıştır.

II. Mahmut, Rumların 1821'de Mora'da başlattığı isyanı bastırmak için Mısır Valisi Mehmet Ali Paşa'dan yardım istemiştir.

Yunan mimarisinin bazı özellikleri: Yapı malzemeleri: Mermer, taş ve ahşap gibi dayanıklı malzemeler kullanılmıştır. Simetri ve matematiksel oranlar: Yapılar, simetrik ve dengeli bir görünüme sahip olacak şekilde tasarlanmıştır. Optik düzeltmeler: Binaların daha estetik ve dengeli görünmesi için optik düzeltmeler yapılmıştır. Açık alanlarla bütünleşme: Yapılar, çevreleriyle uyum içinde olacak şekilde tasarlanmış ve genellikle açık alanlarla bağlantılı olarak inşa edilmiştir. Sütun stilleri: Dor, İyon ve Korint olmak üzere üç farklı sütun düzeni kullanılmıştır. Tiyatrolar ve agoralar: Tiyatrolar yarım daire şeklinde oturma alanlarına ve sahne kısmına sahipti. Tapınaklar: Tapınaklar, tanrının evi olarak kabul edilmiş ve genellikle dikdörtgen planlı olarak inşa edilmiştir. Dekorasyon: Tapınaklar ve diğer yapılar, kırmızı, mavi, beyaz ve altın gibi renklerle süslenmiştir.

Yunan sanatının bazı özellikleri: Gerçekçilik ve İdealizm: Sanatçılar, insan vücudunu ve doğayı gerçeğe en yakın şekilde yansıtmayı amaçlamışlardır. Doğalcılık: Figürler, eylem halindeyken veya istirahat ederken doğal duruşlarla tasvir edilmiştir. Perspektif ve Derinlik: Eserlerde perspektif ve derinlik kullanımı gelişmiştir. Kontraposto Tekniği: Figürlerin bir bacağı ağırlığı taşırken diğer bacağı serbest duracak şekilde konumlandırılması, doğal bir akış sağlar. Mitolojik ve Kahramanlık Temaları: Sanatta tanrılar, kahramanlar ve mitolojik sahneler sıkça işlenmiştir. Çeşitlilik: Yunan sanatı, heykel, mimari, resim gibi farklı dalları kapsar. Antik Yunan sanatı, Klasik Dönem'de (MÖ 5. ve 4. yüzyıllar) en yüksek noktasına ulaşmıştır.

Perge Antik Kenti'nde yaşamış uygarlıklar şunlardır: Hititler. Akhalılar. Helenler. Büyük İskender. Bergama Krallığı. Roma İmparatorluğu. Bizans İmparatorluğu.

Antik Yunan, Antik Roma'dan daha eski bir uygarlıktır. Antik Yunan, M.Ö. 8. yüzyılda gelişmeye başlarken, Roma uygarlığının efsanevi kuruluşu M.Ö. 753 yılına dayanmaktadır.

Yunan sanatı, Mezopotamya'dan birkaç şekilde etkilenmiştir: Mimari ve heykel sanatı: Yunanlılar, ilk heykellerinde Mısırlıları örnek almışlardır. Sanat motifleri: Yunan vazolarında, Mezopotamya ve Mısır sanatından tanıdık gelen doğu hayvanları, canavarlar, aslanlar, sfenksler ve grifonlar görülmeye başlanmıştır. Bahçe sanatı: Yunan bahçe sanatı, doğu kültüründen etkilenerek dış dünyaya kapalı bir şekilde yapılmıştır. Bu etkiler, Yunan sanatının gelişiminde önemli bir rol oynamış ve Yunan sanatı, Rönesans gibi dönemlerde bu etkileri yansıtmıştır.

Palmet motifi, kökeni itibarıyla genellikle Antik Mısır sanatına atfedilir. Palmiye olarak M.Ö. 3000'de Mısır sanatında görülen motif, M.Ö. 2000'in başlarında Mısır-Minos ilişkileri sonucunda palmet olarak Minos sanatına, Mezopotamya ve Anadolu'ya, Hitit ve Fenike sanatına geçmiştir. Yunan sanatında da görülen palmet, muhtemelen Hellenistik yol ile doğu sanatlarına yayılmıştır. Ayrıca, Orta Asya Türk sanatında da palmet motiflerine rastlanmaktadır.

Yunan ve Roma mimarisi arasındaki bazı farklar: Simetri ve Gerçekçilik: Yunan mimarisi eşit olarak simetrikken, Roma mimarisi somut, kubbeler ve kemerleri içerir. Tapınak Tasarımı: Antik Yunan tapınaklarında dört yönden eşit giriş ve bağımsız çevre sütunları bulunurken, Antik Roma tapınaklarında tek yönden yaklaşım vardır ve girişte sütunlar bağımsızken arka tarafta cellaya yapışık yalancı sütunlar görülür. Gösteriş ve İşlevsellik: Roma mimarisi büyük ölçekli yapılar ve gösterişle öne çıkarken, Yunan mimarisi işlevsellik ve sadeliği tercih eder. Malzeme Kullanımı: Her iki uygarlık da taş ve mermer gibi malzemeleri yaygın olarak kullanmıştır. Genel olarak, Yunan mimarisi daha yaratıcı ve orijinal kabul edilirken, Romalılar Yunan örneklerini inceleyerek kendi tarzlarını geliştirmişlerdir.

Anka kuşu, farklı mitolojilerde ve kültürlerde yer alan efsanevi bir kuştur. Türk mitolojisinde Anka kuşu, "Zümrüdüanka" veya "Simurg" olarak bilinir. İran mitolojisinde "Simurg" olarak adlandırılır. Antik Yunan mitolojisinde "Phoenix" olarak bilinir. Arap mitolojisinde "Rukh" olarak anılır. Çin mitolojisinde "Tanniao" olarak geçer. Ayrıca, Anka kuşu Hindu mitolojisinde "Garuda" ile benzer özellikler taşır.

Yunan mezarları, farklı dönemlerde ve bölgelerde çeşitli şekillerde olmuştur: Geometrik Dönem: Mezarların üzerinde figür bulunmayan basit taş levhalarla işaretlendiği dönemdir. Arkaik ve Klasik Dönem: Bu dönemlerde hem inhumasyon (cesedin bütünlüğünün korunması) hem de kremasyon (cesedin yakılması) mezarları kullanılmıştır. Klasik Dönem: Mezarların genellikle tek kişiye ait olduğu, ancak aile mezarlarının da bulunduğu bir dönemdir. Bazı Yunan mezar türleri: Tümülüs: İonia bölgesinde görülen, gösterişli olmayan mezar türü. Pithos Gömü: Bebek ve çocuklar için kullanılan, pithos veya amphoraların içine yapılan gömüler. Sahte Oda Mezarlar: Çevresi taşlarla çevrilerek dikdörtgen görünüm verilmiş, tabanı sıkıştırılmış toprak veya çakıltaşı döşeli mezarlar.

Kom es-Shoqafa Yeraltı Mezarları'nın önemli olmasının bazı nedenleri: Tarihî ve kültürel değer: M.S. 2. ve 3. yüzyıllarda inşa edilen bu nekropol, Firavun cenaze kültürünün Helenistik ve erken Roma İmparatorluğu dönemlerinin etkilerini bir araya getirir. Keşif hikâyesi: 1900 yılında bir eşeğin yanlışlıkla erişim şaftına düşmesiyle keşfedilmesi, tesadüfen bulunan önemli tarihi alanlar arasında yer almasını sağlar. Mimari ve sanatsal özellikler: Kaya kesme teknolojisiyle inşa edilen mezarların, büyük taş tabutlar veya lahitlerle süslü zengin bir dekorasyonu vardır. Orta Çağ'ın Yedi Harikası'ndan biri: Günümüzde Orta Çağ'ın Yedi Harikası'ndan biri olarak kabul edilir.

Yunan şehir devletlerinde oligarşi, ekonomik ve sosyal hayatta büyük çiftlik sahibi aristokratların kralların yönetimine müdahale etmesi sonucu ortaya çıktı. Bu süreçte, zengin-girişimci tüccar bir sınıf oluştu ve bu sınıf, iktidardan adaletle birlikte mecliste temsil edilme talebinde bulundu. Ayrıca, coğrafyanın yönlendirmesi ve Giritlilerin rol model alınması da oligarşinin ortaya çıkmasında etkili oldu.