EskiTürkler

Yuğ, eski Türk toplumlarında matem ve cenaze törenleri anlamına gelen bir terimdir. Bu törenler, belirli tarihlerde ve bir sistem içinde kutlanırdı. Ayrıca, "yoğ" veya "yığ" olarak da bilinirdi.

Eski Türklerde kişi adları şu şekillerde verilirdi: 1. Kahramanlık ve Özelliklere Göre: Çocuğun gösterdiği bir maharet veya iyi bir özelliğine bakarak ad verilirdi. 2. Doğum Anı ve Çevresel Etkenler: Çocuğun doğduğu gün, ay, mevsim veya o gün yaşanan önemli bir olay ad olarak seçilirdi. 3. Kutsal Hayvanlar ve Bitkiler: Kutsal sayılan hayvanların, bitkilerin, dağların, nehirlerin adları verilirdi. 4. Ataların Adları: Ailenin büyüklerinin veya ataların adları çocuklara geçirilirdi. 5. Yabancı Unsurlar: İslamiyet'in kabulünden sonra Arapça, Farsça kökenli adlar da kullanılmaya başlandı. Ayrıca, ad verme töreni genellikle evin en yaşlısı veya bir aksakal tarafından gerçekleştirilirdi.

Eski Türklerde yazılı olmayan hukuk kurallarına "töre" denirdi.

Evet, eski Türklerde araba vardı. Çin kaynaklarına göre, atlı araba M.Ö. 2000 yılında Türkler tarafından kullanılmıştır. Ayrıca, Türklerde "oturma arabası" veya "keçe arabası" olarak adlandırılan bir araba türü de bulunmaktaydı.

Eski Türklerde "aygucu" ve "üge" terimleri, bugünkü anlamda "başbakan" veya "vezir" görevlerini ifade eder. Aygucu: Devletin en yetkili devlet adamı olup, toyun genel sekreterliğini yapardı. Üge: Hunlardan itibaren yönetimle ilgili kararlar almak ve bu kararları uygulamak amacıyla oluşturulan ayukının (bakanlar kurulu) başında bulunurdu.

Ülüş, tarih bağlamında iki farklı anlamda kullanılabilir: 1. Eski Türklerde: Ülüş, ülkenin hanedan üyeleri arasında paylaştırılması sistemini ifade eder. 2. Osmanlı İmparatorluğu'nda: Ülüş, devletin genellikle toprak sahiplerine, köylülerden elde edilen ürünlerin bir kısmını verme hakkını ifade eder.

Eski Türklerde halkla ilişkiler, hükümdar ve onun temsilcileri tarafından yürütülürdü. Bu bağlamda, divan toplantıları ve ayanlık kurumu önemli halkla ilişkiler uygulamaları olarak kabul edilir.

Eski Türklerde eşit suça eşit ceza ilkesi benimsenmiştir.

Eski Türkler'de sağlık hizmetleri, "kam", "bahşı" veya "sagun" adı verilen kişiler tarafından yürütülürdü. Ayrıca, vakıfların kurduğu darüşşifalarda da ücretsiz sağlık hizmetleri sunulmaktaydı.

Eski Türklerde tarım tanrısı olarak Yayık Han kabul edilir.

Eski Türklerde lakaplar, kişinin fiziksel özellikleri, karakteri veya yaşadığı olaylar gibi çeşitli kriterlere göre verilirdi. Bazı lakap örnekleri: - Kara: Yiğit, gözü pek, korkusuz ve cesur kişilere verilirdi. - Bogaç: Dirse Han'ın oğlu, bir boğayı alt edip boynunu kestiği için bu lakabı almıştır. - Bamsı Beyrek: Büre Bey'in oğlu, yol kesenlerle savaşıp tüccarların malını kurtardığı için bu adı almıştır. Ayrıca, devlet yönetiminde de lakaplar kullanılırdı ve bu lakaplar genellikle hükümdarların devlete ve İslam dinine yaptıkları hizmetleri yansıtırdı.

İdikut kelimesi, eski Türklerde bir şan ve devlet yönetme gücü anlamına gelir.

Eski Türklerde tuğu hükümdar takardı.

Eski Türklerde insan anatomisi, Arapça ve Farsça kökenli terimlerle ifade edilmiştir. Kaşgarlı Mahmut'un "Divan-ı Lügat-it Türk" adlı eserinde, Türkçe anatomi terimlerine örnekler bulunmaktadır, bunlar arasında "eyegü" (kaburga), "yenin" (kürek kemiği), "kavuk" (mesane) gibi terimler yer alır. Ayrıca, İbni Sina'nın "Kanun fit-Tıb" adlı eserinde, günümüzde bile kullanılan "kalp", "mide", "mafsal" gibi anatomi terimleri bulunmaktadır. Selçuklu ve Osmanlı dönemlerinde ise, anatomi bilgisi İslam medeniyeti ve biliminin etkisiyle gelişmiş, ancak dini baskılar nedeniyle kadavra disseksiyonu yapılamamıştır.

Eski Türklerde çocuğa isim verirken şu hususlara dikkat edilirdi: 1. Uğurlu ve yakışan bir isim: Çocuğun isminin uğurlu ve yakışan bir isim olması önemliydi. 2. Geçici isim: Çocuğun doğumundan hemen sonra verilen isim geçici kabul edilirdi, asıl ismi ergenlik çağında bir kahramanlık sergiledikten sonra verilirdi. 3. Evin ilk misafiri: Altay Türklerinde çocuğun adını babası verir ve bu ad genellikle doğumdan sonra eve ilk giren misafirin adı olurdu. 4. Olay veya nesnenin adı: Çocuk, doğumu sırasında gördükleri nesnelerin veya o günlerde olup biten önemli bir olayın adını alabilirdi. 5. Şaman veya oymağın reisi: İsim koyma töreni sırasında çocuğun babası veya ebesi, boy başkanı, saygıdeğer bir misafir veya şamandan çocuğa isim vermesini isterdi.

Eski Türklerde "toy" şu anlamlara geliyordu: 1. Meclis: Devlet işlerinin görüşülüp tartışıldığı, yasama, yürütme ve yargı yetkilerini kullanan meclis. 2. Düğün ve Ziyafet: Türk boylarının belli bir amaç doğrultusunda bir araya geldikleri toplantı, aynı zamanda şenlik ve şölen. 3. Ordu Karargâhı: Hakaniye Türkçesi döneminde ordu kurağına verilen ad.

Eski Türklerde kölelere "kul", "bende", "halayık" ve "esir" denirdi.

Eski Türklerde düşünce ve ahlak, bozkır kültürü ve konargöçer yaşam tarzına bağlı olarak şekillenmiştir. Ahlak anlayışı şu şekilde özetlenebilir: - Gök Tanrı İnancı: Türklerin dinî hayatının merkezinde yer almış, Tanrı'yı her şeye gücü yeten yüce bir yaratıcı olarak kabul etmişlerdir. - Adalet ve Hukuk: Devletin öncelikli görevi adaleti sağlamaktı, töreler bu adaleti sağlamak için oluşturulmuş sözlü hukuk kurallarıydı. - Yalancılık ve İdam: Yalancılıkten nefret edilirdi ve idam cezası gerektiren suçlar arasında yer alırdı. - Aile ve Vatan Sevgisi: Yuva, aile ve evdeş muhterem sayılırdı, kadına saldırmanın cezası idamdı. Düşünce dünyası ise varlık, ahlak, siyaset gibi alanları içeren ve kendi içinde tutarlı bir yapıdaydı.

Eski Türklerde bayrak, devletin sembolü ve toplumun birliğinin temsilcisi olarak büyük bir öneme sahipti. Bayrakların diğer önemli işlevleri: - Savaşlarda askeri birlikleri ve hükümetin gücünü temsil etmek. - Halkın gurur ve onurunu simgelemek. - Bir toplumun kimliğini yansıtmak. Ayrıca, bayrak dikmek, bir toprak parçası üzerinde egemenliğin ilanı olarak kabul edilirdi ve bu nedenle bağımsızlık ve egemenliğin sembolü olarak görülürdü.

Eski Türklerde yazı, farklı alfabeler kullanılarak yazılırdı. Başlıca yazı sistemleri şunlardır: 1. Göktürk Alfabesi: Türklerin bilinen en eski alfabesidir. 2. Uygur Alfabesi: Soğd alfabesinden alınarak geliştirilmiş bir yazı sistemidir. 3. Arap Alfabesi: Türkler, İslamiyet'i kabul ettikten sonra bu alfabeyi kullanmışlardır. 4. Latin Alfabesi: 1928 yılında Türkiye Cumhuriyeti'nin kurucusu Mustafa Kemal Atatürk tarafından kabul edilen bu alfabe, Türk dilinin modern yazımında kullanılmaktadır.