EskiTürkler

Eski Türklerde aşk, hem kahramanlık destanlarında hem de halk hikayelerinde farklı şekillerde anlatılmıştır. Destanlarda, aşk genellikle kahramanın macerasının bir parçası olarak yer alır ve daha çok koşullu bir aşık olma teması işlenir. Halk hikayelerinde ise aşk, hikayenin merkezinde yer alır ve karşılıklı aşk vurgusu yapılır. Eski Türk edebiyatında aşkın anlatımı, tasavvufi bir bakış açısıyla da ele alınmıştır.

Eski Türklerde komşulara samimi ve yardımlaşmaya dayalı bir şekilde davranılırdı. Bazı özellikler: - Resmiyet yoktu: Komşular birbirine daha yakın ve içten davranırlardı. - Dayanışma ve imece: Kış ve yaz hazırlıkları birlikte yapılır, zor durumda olanlara komşular maddi yardım ederdi. - Güven ve saygı: Komşular birbirine güvenir, büyükleri küçüklere komşulara saygı gösterilmesi gerektiğini öğretirdi. - Bayram ve özel günler: Bayramlarda ve özel günlerde komşular birbirini ziyaret eder, hediyeleşme geleneği vardı.

Eski Türklerde 3 gün yas tutma geleneği, ölünün ardından yapılan matem merasimleri kapsamında yer alıyordu. Bu dönemde yas tutma alametleri arasında: Elbiselerin ters giyilmesi; Saçın ve sakalın traş edilmemesi; Yüzün veya vücudun bazı yerlerinin çizilerek kanatılması; Yüksek sesle ağlayarak dövünme; Cenaze çadırının etrafında atlarla koşma gibi uygulamalar bulunuyordu. Ayrıca, ölen kişinin ruhunun hoşnut olması için kurban kesme ve ölü aşı gibi ritüeller de gerçekleştiriliyordu.

Eski Türklerin milli giysileri arasında kaftanı öne çıkarmak mümkündür. Diğer bozkır kültürü giysileri ise şunlardı: - İç çamaşırı. - Çizme ve çarık. - Başlıklar. Ayrıca, eski Türkler pantolon ve ceketi de milli giysiler arasında saymak mümkündür, çünkü bunlar süvari giysisiydi ve bir süvarinin içinde en rahat edeceği giysilerdi.

Eski Türklerde kullanılan bazı özlü sözler şunlardır: 1. "Türk korkmaz, korkutur." - Semamae İbni Eşref. 2. "İnsanları yücelten iki büyük meziyet vardır: Erkeğin cesur, kadının iffetli olması." - Napolyon Bonapart. 3. "Türkler, her şeyini feda eder, ama istiklalini asla." - Alphonse de Lamartine. 4. "Türkler, tarih boyunca devlet kuran ve yöneten bir millettir." - İbn-i Haldun. 5. "Damlaya damlaya göl olur." - Türk atasözü. 6. "Yavaş git, sağlam git." - Türk atasözü. 7. "Her koyun kendi bacağından asılır." - Türk atasözü.

Eski Türk boylarını en iyi anlatan kitaplardan biri olarak Prof. Dr. Ahmet Taşağıl'ın "Kök Tengri'nin Çocukları" adlı eseri önerilmektedir. Diğer önemli kitaplar arasında: "Türklerin Tarihi: Pasifik'ten Akdeniz'e 2000 Yıl" - Jean Paul Roux; "Türk Altay Kuramı" - Semih Güneri; "Çin Kaynaklarına Göre Eski Türk Boyları" - yine Ahmet Taşağıl.

Eski Türklerde davulu davulcu veya tabilzen adı verilen kişiler çalardı.

Eski Türklerde genellikle şu yüz tipleri gözlemlenmiştir: 1. Brakisefal Kafa Yapısı: Kafatası yapısı geniş olan bir tip. 2. Düz veya Hafif Dalgalı Saçlar: Saçlar kumral veya kara renkliydi. 3. Badem Göz: Gözler nispeten küçük, çekik olmayan, hafif çekiğimsi bir yapıya sahipti. 4. Düz Burun: Burun düz veya kartal burun olarak tanımlanmıştır. 5. Beyaz Ten: Ten rengi buğday rengindeydi. Ayrıca, bazı kaynaklarda uzun ve kızıl saçların da Türklerde görüldüğü belirtilmiştir.

Evet, eski Türklerde pederi aile yapısı vardı. Ziya Gökalp'e göre, eski Türk ailesi babanın yetkilerinin sınırlı olması nedeniyle "pederi" olarak adlandırılmıştır.

Eski Türklerin en uzun şiiri olarak "Dede Korkut Destanı" kabul edilir.

"Bozkurt Obası" filmi, Eski Türklerin yaşamından alınmış bir cengaverliğin öyküsünü anlatır.

Eski Türklerde devlet meclisi "kurultay" olarak adlandırılırdı.

Eski Türklerde dört önemli bayram vardı: 1. Koçagan (Kosa). 2. Paktıgan (Pakta). 3. Nardugan. 4. Saya.

Ölü yakma geleneği, M.Ö. 1200 yıllarında Orta Asya'da eski Türkler arasında başlamıştır.

Eski Türklerde atlara verilen bazı isimler şunlardır: 1. Yunt veya Yabu: Orta Asya'da kullanılan genel at isimleri. 2. Akkula: Manas Han'ın sadık ve zeki atı. 3. Köroğlu'nun Kıratı: Efsanevi ve konuşan bir at. 4. Aşkar: Battal Gazi'nin atı. 5. Burşun: İkiz atlar, uçabilen ve konuşan. Ayrıca atlar, renklerine göre de isimlendirilirdi: Al, Kara, Ak gibi.

Eski Türklerin kullandığı üç ana alfabe şunlardır: 1. Göktürk Alfabesi (Orhun Alfabesi). 2. Uygur Alfabesi. 3. Arap Alfabesi.

Eski Türklerde spor, doğa şartlarıyla mücadele etmek ve savaşa hazırlanmak amacıyla büyük önem taşıyordu. Başlıca spor dalları şunlardı: - Güreş: Türklerin ata sporlarından biri olup, düğünlerde, bayramlarda ve eğlencelerde oynanırdı. - Okçuluk: Türkler, ok atma işini bir spor hâline getirmiş, uzun mesafelere isabetli atışlar yapardı. - Binicilik: At, Türkler için vazgeçilmez bir savaş aracı olduğu için, ata binme eğitimi küçük yaşlarda başlardı. - Cirit: At üzerinde iki takım hâlinde oynanan bir savaş sporuydu. - Çevgan (Polo): At üzerinde çöğen denilen ucu eğri bir değnekle oynanan bir oyundu. - Avcılık: Hem beslenme ihtiyaçlarını karşılamak hem de savaş pratiği yapmak için yapılırdı. Ayrıca, mangala gibi zekâ oyunları da oynanırdı.

Eski Türklerde çıkarılan kararnamelere "ferman" denirdi.

Eski Türklerde çocuk sahibi olmak önemliydi çünkü neslin devamını sağlamak ve soyun tükenmesini engellemek için gerekliydi. Ayrıca, çocuklar toplumun değerlerini gelecek nesillere taşıyacak tek unsur olarak görüldüğü için Türk sosyal hayatının gözbebeği ve varoluşun esası olarak kabul edilirdi.

Eski Türkler, ölülerini eşyalarıyla birlikte gömmelerinin nedeni, ahiret inancına sahip olmalarıydı. Dolayısıyla, Türkler ölen kişinin yanına kişisel eşyalarını, savaş aletlerini ve atlarını da koyuyorlardı.