Eklem

Elde en çok aşınmaya uğrayan eklemler, başparmak kök eklemi ve parmak uçlarındaki küçük eklemlerdir. El eklemlerinde aşınmaya yol açan bazı faktörler şunlardır: Yaşlanma. Fazla kilo. Eklemlerin aşırı kullanımı. Genetik yatkınlık. Romatizmal hastalıklar veya eklem iltihaplanmaları. Eklem aşınmasının belirtileri arasında hareket kısıtlılığı, ağrı, şişlik ve şekil bozukluğu bulunur.

Omuzda dört farklı eklem bulunmaktadır: 1. Glenohumeral eklem: Kol kemiği başı ile kürek kemiğindeki yuva arasında yer alır. 2. Akromiyoklaviküler (AC) eklem: Köprücük kemiğinin dış ucu ile kürek kemiğinin "akromiyon" adı verilen çatısı arasında bulunur. 3. Sternoklaviküler (SC) eklem: Köprücük kemiğinin göğüs kemiğiyle birleştiği yerdir. 4. Skapulotorasik eklem: Kürek kemiğinin sırttaki göğüs kafesi üzerinde kayarak hareket ettiği fonksiyonel birleşme noktasıdır.

El ve bilek eklemleri sinoviyal (oynar) eklemlerdir. El bileği eklemleri ayrıca şu şekilde sınıflandırılabilir: Radiokarpal eklem: Elipsoid tip sinoviyal eklemdir. Midkarpal eklem: Fleksiyon-ekstansiyon ve radial-ulnar deviasyon hareketlerine izin verir. Distal radioulnar eklem: Pivot tipte eklemdir. El eklemleri ise şu şekilde sınıflandırılabilir: Carpometacarpal (CMC) eklem: 2, 3, 4 ve 5. CMC eklemler güçlü bağlarla desteklenmiştir ve hareketleri kısıtlıdır. Metacarpophalangeal eklem: Condyloid tip eklemdir. Interphalangeal eklem: Fleksiyon-ekstansiyon hareketleri yapar.

Eklem içine genellikle Tip II kolajen enjeksiyonları yapılır. Bu tür kolajen, eklem kıkırdağının ana bileşenidir ve eklem sağlığını iyileştirmede etkilidir. Bazı Tip II kolajen formları: UC-II (Undenatured Type II Collagen): İmmün sistemi düzenleyici etkisi ile bilinir ve inflamasyonu azaltabilir. Hidrolize Tip II Kolajen: Biyoaktif peptitlere dönüşerek kıkırdak sentezini teşvik eder. Kolajen enjeksiyonları genellikle lokal anestezi altında yapılır ve minimal invaziv bir yöntemdir.

Sakrum ile ilium arasında sakroiliak eklem bulunur. Bu eklem, bel kemiği (sakrum) ile kalça kemiği (ilium) arasındaki bağlantıyı sağlar ve vücut ağırlığının bacaklara aktarılmasına yardımcı olur.

Processus styloideus radii (kalemsi çıkıntı), el bileği kemikleriyle eklem yapar. Radiusun distal kısmında bulunan processus styloideus, facies articularis carpalis adlı yüzeyle el bileği kemiklerine bağlanır. Radius, hem proximalde hem de distalde ulnayla eklem yapar. Proximalde: Articulatio radioulnaris proximalis. Distalde: Articulatio radioulnaris distalis.

Köprücük ve kürek kemiği arasında akromiyoklaviküler (AC) eklem bulunur. Bu eklem, köprücük kemiğinin dış ucu ile kürek kemiğinin “akromiyon” adı verilen çatısı arasında yer alır.

Sutura, Latince'de "dikiş" anlamına gelir. Sutura kelimesinin bazı kullanım alanları: Anatomi ve tıp: Kafatası kemikleri arasındaki dikiş şeklindeki eklem. Genel kullanım: Yara kenarlarının dikiş ile birleştirilmesi. Sutura kelimesinin farklı türleri de vardır, örneğin: Sutura serrata: Girinti ve çıkıntılar testere ağzı gibidir. Sutura squamosa: Kemik ve kenarları yontulmuş bıçak ağzı gibidir.

Artroplasti (eklem protez cerrahisi) şu adımlarla gerçekleştirilir: 1. Muayene ve Değerlendirme: Hasta detaylı bir muayeneden geçirilir, röntgen, MR ve BT gibi görüntüleme yöntemleriyle eklemdeki hasar değerlendirilir. 2. Anestezi: Ameliyat genel veya spinal anestezi altında yapılır. 3. Hasarlı Dokuların Çıkarılması: Hasarlı eklem yüzeyleri temizlenir. 4. Protez Yerleştirilmesi: Metal, seramik veya plastikten yapılmış protezler yerleştirilir. 5. Kapanış: Kesiler dikiş veya zımba ile kapatılır, eklem bandajlanır. Süreç genellikle 1-2 saat sürer, ancak bu süre eklemin durumuna ve ameliyatın karmaşıklığına göre değişebilir. Ameliyat sonrası fizik tedavi önemlidir; bu, hastanın hareket kabiliyetini yeniden kazanmasına yardımcı olur. Artroplasti, yalnızca ortopedi ve travmatoloji uzmanları tarafından gerçekleştirilmelidir.

Evet, kafatasındaki dikişler eklemdir. Fibröz (sabit veya lifli) eklemler olarak bilinen bu eklemler, kafatası kemiklerini birleştirir ve hareket yeteneği bulunmaz. Bebeklerde henüz kaynaşmamış olan dikişler, beyin büyümesine izin verir.

Dislokasyon, malzeme biliminde, kristal yapıların atomsal dizilişlerinde bir çizgi boyunca görülen kusurlardır. Dislokasyon türleri: Kenar dislokasyonu: Yarım bir atom düzleminin kristal yapıya girmesiyle oluşur. Vida dislokasyonu: Kristal yapıdaki bir düzlem boyunca kayma şeklinde ötelenme sonucu gerçekleşir. Karışık dislokasyon: Hem kenar hem de vida dislokasyonunun özelliklerini taşır. Dislokasyonlar, malzemelerin katılaşma sürecinde oluşur ve plastik şekil değiştirme sırasında sayıları artar. Dislokasyon kelimesi ortopedide ise çıkık kelimesinin latince karşılığı olarak kullanılır.

Parmak esnekliğini belirleyen bazı faktörler: Genetik yapı: Bağ dokusunu oluşturan kollajen liflerinin farklılığı esnekliği etkileyebilir. Eklem yapısı: Eklem çukurunun sığ olması, kemiklerin daha fazla hareket etmesine olanak tanır. Yaş: Yaş ilerledikçe eklemlerdeki kıkırdak dokusu aşınabilir ve bu durum hareket kabiliyetini azaltabilir. Fiziksel aktivite: Düzenli egzersiz ve fiziksel aktivite, eklemlerin esnekliğini artırabilir. Sağlık durumu: Romatizmal hastalıklar gibi durumlar esnekliği etkileyebilir. Aşırı esneklik, "Beighton Puanlama Sistemi" gibi testlerle ölçülebilir. Aşırı esneklik, bazen genetik bir bağ doku hastalığı olan Ehlers-Danlos Sendromu (EDS) ile ilişkili olabilir.

Kartix krem, çeşitli durumlarda kullanılabilir: Eklem ve kas ağrıları. İltihaplı durumlar. İncitmeler ve burkulmalar. Cilt bakımı. Kartix kremi kullanmadan önce, özellikle içeriğinde bulunan aromatik yağlara karşı alerjiniz varsa, dermatolojik test yapmanız önerilir. Herhangi bir sağlık sorunu veya alerjik durum söz konusuysa, kullanmadan önce bir uzmanla görüşülmesi tavsiye edilir.

Tenosinovit, genellikle el bileği, el, ayak, omuz, diz gibi eklemlerde görülür. En sık etkilendiği bölgeler: parmaklardaki ve başparmaktaki tendonları kontrol eden ve yönlendiren tünel; bileğin arka tarafında başparmağın yanında; ayak bileklerinin her iki tarafı. Ayrıca, ön kolun etrafındaki tendonlarda da tenosinovit gelişebilir.

Kireçlenmeye (osteoartrit) en yatkın eklemler şunlardır: Diz: Diz osteoartriti, 65 yaş üzerindeki kişilerin %10-30’unda görülür. Kalça: Erkeklerde görülme oranı %11,5, kadınlarda ise %11,6'dır. Eller: Genellikle distal interfalangeal eklemlerde (elin parmak ucuna yakın eklemler) görülür. Omurga: L4-L5 omurlarında, servikal (boyun) ve lomber (bel) bölgelerde sık görülür. Birinci metatarsofalangeal eklem: Ayak kireçlenmesinin en yaygın şeklidir. Ayrıca, diz ve boyun kireçlenmesi de sıkça karşılaşılan durumlardır.

Eklem, iki veya daha fazla kemiğin birleştiği ve vücudun hareket kabiliyetini sağlayan yapıdır. Bağlar (ligamentler) ise eklemlerin etrafında bulunan ve kemiklerin birbirine bağlanmasını sağlayan yapılardır. Bağların temel görevleri şunlardır: Eklemlerin normal hareket sınırları içinde kalmasını sağlamak. Aşırı ve anormal hareketleri kısıtlamak. Eklem stabilitesini korumak. İnsan vücudunda fibröz, kıkırdak ve sinoviyal olmak üzere üç ana eklem türü bulunur.

Reaktif eklem iltihabının (reaktif artrit) başlıca nedenleri şunlardır: Enfeksiyonlar. HLA-B27 geni. Cinsiyet ve yaş. Reaktif artritin oluş mekanizması tam olarak bilinmemekle beraber, bağışıklık sistemindeki bir sapmanın hastalığın gelişiminde rol oynadığı sanılmaktadır.

Oynar eklemlerin üç özelliği: 1. Her yöne rahatça hareket edebilme. 2. Boşluk ve sıvı bulundurma. 3. Kıkırdak ile kaplı olma.

Atlanto-oksipital eklem, elipsoid tip bir eklemdir.

Art. humeri (omuz eklemi), sferoid (spheroidea) tip eklemdir. Sferoid eklemler, yarım küre şeklinde bir çıkıntı ve bunu içine alabilecek bir çöküntülü yüzey arasında meydana gelir. Art. humeri, tüm vücudun en geniş hareket yeteneğine sahip ve en çok çıkan eklemidir.