Bitkibilim

Otsu bitkilerde gövde enine kesiti şu şekilde olur: 1. Epidermis: En dışta koruyucu bir tabaka olan epidermis bulunur. 2. Parankima Dokusu: Epidermisin altında yer alır. 3. İletim Demetleri: Floem ve ksilemden oluşan iletim demetleri, parankima dokusu içinde düzensiz dağılmıştır. 4. Kambiyum: Tek çenekli otsu bitkilerde kambiyum bulunmaz, bu nedenle enine büyüme görülmez. 5. Korteks ve Öz: Tek çenekli bitkilerde korteks ve öz bölgeleri yoktur.

Vejetasyon ve vejetatif terimleri farklı bağlamlarda kullanılır: 1. Vejetasyon: Herhangi bir coğrafi bölgenin bir kesimi üzerinde, yaşama koşulları birbirine benzeyen bitkilerin bir arada bulunmasıdır. 2. Vejetatif: Bitkilerin eşeysiz üreme şeklidir ve temel olarak mitoz ve yenilenmeye dayanır.

Bitkilerin üç temel görevi şunlardır: 1. Fotosentez: Bitkiler, güneş ışığını kullanarak karbondioksit ve suyu glikoza ve oksijene dönüştürür. 2. Besin ve oksijen üretimi: Bitkiler, canlılar için temel besin ve oksijen kaynağıdır. 3. Toprak erozyonunu önleme: Kökleriyle toprağı tutarak erozyonu önlerler.

Tek çenekli bitkilerde gövde genellikle otsu yapıdadır. Özellikleri şunlardır: 1. Epidermis: En dışta koruyucu epidermis tabakası bulunur. 2. Parankima: Epidermisin altında kloroplastlı parankima hücreleri yer alır. 3. İletim Demetleri: Floem ve ksilem, parankima dokusu içinde düzensiz dağılmıştır. 4. Korteks ve Öz Bölgesi: Korteks ve öz bölgesi bulunmaz. 5. Boyuna Büyüme: Tek çenekli bitkilerin gövdesinde normal sekonder kalınlaşma (enine büyüme) görülmez.

Pedikel ve pedinkül, bitkilerde farklı yapıları ifade eder: 1. Pedikel: Tek bir çiçeği destekleyen sap veya stemdir. 2. Pedinkül: Ana çiçek salkımını veya soliter çiçeği destekleyen ana gövdedir.

Çift çenekli bitkilerde tek çenekli bitkilerin bulunmayan özellikleri şunlardır: 1. Kambiyum: Çift çenekli bitkilerde kambiyum bulunurken, tek çenekli bitkilerde kambiyum yoktur. 2. İletim Demetleri: Tek çenekli bitkilerin iletim demetleri dağınık hâldedir, çift çenekli bitkilerde ise düzenli bir halka şeklinde düzenlenmiştir. 3. Yaprak Damarlanması: Tek çenekli bitkilerin yaprakları genellikle paralel damarlıdır, çift çenekli bitkilerin yaprakları ise ağsı damarlıdır. 4. Kök Sistemi: Tek çenekli bitkiler saçak kök sistemine sahipken, çift çenekli bitkiler kazık kök sistemine sahiptir.

Lenticel bitkilerde gaz değişimini sağlamak için görev yapar. İşlevleri: - Oksijenin bitkiye girmesini ve karbondioksitin dışarı çıkmasını mümkün kılar. - Stomalarla birlikte çalışarak solunum gereksinimlerinin düzenlenmesine yardımcı olur. Lenticeller, özellikle odunsu bitkilerin kabuk ve köklerinde bulunur.

Korm ve rizom arasındaki temel farklar şunlardır: 1. Yapı: Korm, gövdenin toprak altında besin biriktirerek şişmesiyle oluşmuş bir depo organıdır, gerçek bir yumru değildir. 2. Kök ve sürgün çıkışı: Kormda kök ve sürgün belirli yerlerden çıkar. 3. Örnek bitkiler: Kormlu bitkilere glayöl ve çiğdem örnek olarak verilebilir.

Tek çenekli bitkilerde kambiyum yoktur.

"Sert doku" iki farklı anlamda kullanılabilir: 1. Tıp terimi: Gergin görünümlü esnek doku. 2. Bitki terimi: Bitkilerde sitoplazması bulunmayan genellikle ölü destek dokusu.

Türkiye'nin en kapsamlı florası, P. H. Davis'in "Flora of Turkey" adlı eseridir.

Bitkisel dokular dört ana gruba ayrılır: 1. Meristem Doku (Bölünür Doku): Bitkilerin büyüme bölgelerinde bulunur ve sürekli bölünebilme yeteneğine sahip hücrelerden oluşur. 2. Temel Doku: Parankima, kollenkima ve sklerenkima olmak üzere üç dokudan oluşur. 3. İletim Dokusu: Ksilem (odun boruları) ve floem (soymuk boruları) olmak üzere iki bölümden oluşur. 4. Örtü Dokusu (Koruyucu Doku): Epidermis ve periderm olmak üzere iki kısımda incelenir.

Kontraktil koful bitkilerde bulunmaz, çünkü bu koful türü sadece tatlı sularda yaşayan tek hücreli bazı canlılarda görülür.

Relikt bitki, jeolojik dönemler boyunca geniş bir yayılma alanına sahipken, dünyanın geçirdiği evreler nedeniyle yok olan bitki taksonlarına karşın, bulabildiği uygun ekolojik faktörlerin devamına bağlı olarak günümüzde dünyanın bazı köşelerinde yaşamını sürdürebilen bitkilerdir. Kelime anlamı ise "kalıntı, eskiden kalma, günümüze gelen"dir.

Bitki sınıflandırmada kullanılan temel kriterler şunlardır: 1. Morfolojik Kriterler: Bitkilerin dış yapısal özellikleri incelenir. 2. Anatomik Kriterler: Bitkilerin iç yapısal özellikleri analiz edilir. 3. Ekolojik Kriterler: Bitkilerin yaşadıkları habitatlar ve çevreleriyle olan etkileşimleri dikkate alınır. 4. Genetik Kriterler: Bitkilerin genetik yapısı ve evrimsel ilişkileri incelenir. 5. Fizyolojik Kriterler: Bitkilerin yaşam süreçleri ve bu süreçlerdeki farklılıkları ele alınır.

Ksilemli ve floemli bitkiler, vasküler bitkilere örnektir. Ksilem (odun borusu), bitkiye mekanik destek sağlar ve kökten emici tüylerle alınan su ile mineralleri bitkinin gövde ve yapraklarına taşır. Floem (soymuk borusu) ise yapraklarda fotosentez ile üretilen organik maddeleri ve köklerden alınan besin maddelerini bitkinin diğer kısımlarına iletir. Bu nedenle, ksilemli bitkiler su ve minerallerin taşınmasında, floemli bitkiler ise organik maddelerin taşınmasında görev alır.

Evet, floemin görevi besin taşımaktır. Floem, bitkilerde fotosentez sonucu oluşan organik besinlerin, yapraklardan kök ve diğer organlara taşınmasını sağlar.

Organik bileşikler bitkide depo parankiması hücrelerinde depolanır. Bu hücreler, su ve fotosentez sonucu sentezlenen nişasta, yağ ve protein gibi maddeleri gövde, yaprak sapı, meyve, tohum ve köklerde depolar.

Pedicel, anjiyosperm bitkilerinde bulunur. Anjiyospermler, çiçekleri olan ve bu çiçekleri destekleyen bir pedicele sahip olan bitki grubudur.