BitkiAnatomisi

İletim demeti ve destek demeti arasındaki temel farklar şunlardır: 1. İletim Demeti: - Fonksiyon: Su, mineral ve organik maddelerin taşınmasını sağlar. - Bileşenler: Ksilem (su ve mineral taşıyan) ve Floem (organik madde taşıyan) hücrelerden oluşur. - Örnek: Ksilem, trake ve trakeidlerden oluşurken, Floem kalburlu borular ve arkadaş hücrelerinden oluşur. 2. Destek Demeti: - Fonksiyon: Bitkinin yapısal desteğini sağlar. - Bileşenler: Ksilem sklerankiması ve ksilem parankiması gibi odunlaşmış uzun hücrelerden oluşur. Özetle, iletim demeti taşıma işlevine odaklanırken, destek demeti bitkinin yapısal bütünlüğünü korumaya odaklanır.

Parankima, bitki ve hayvanlarda farklı yapılardan oluşur: Bitkilerde: Parankima hücrelerinden oluşur. İşlevlerine göre şu türlere ayrılır: Özümleme parankiması: Yaprakların mezofil katmanında bulunur ve fotosentez yapar. Havalandırma parankiması (aerankima): Hücreler ile dış ortam arasındaki madde alışverişini sağlar. İletim parankiması: Dokular arası madde taşınımını gerçekleştirir. Depo parankiması: Su ve besin depolamayı sağlar. Hayvanlarda: Organların işlevsel kısımlarını oluşturur.

Taç yaprak ve çanak yaprak, çiçeğin kısımlarındandır. Taç yaprak. Çanak yaprak. Taç yapraklar ve çanak yaprakların oluşturduğu gruba kaliks veya kaliks halkası denir.

Tohumlu bitkilerde bulunan bazı yapılar şunlardır: Kökler, gövdeler ve yapraklar. Tohumlar. Klorofil pigmentleri. Gelişmiş damarlı dokular. Ayrıca, tohumlu bitkilerde stoma, epidermis, korteks, kambiyum, merkezi silindir ve öz gibi yapılar da bulunur.

Meristem hücreler, bitkilerin büyüme bölgelerinde bulunur. Bulundukları yerler: Uç (apikal) meristem: Kök, gövde veya bunların yan organlarının uçlarında bulunur. Ara (interkalar) meristem: Sürekli dokular arasında kalır. Yanal (lateral) meristem: Çevreye paralel bölünerek organların enine büyümesini sağlar. Ayrıca, meristem kültürü tekniğinde, bitkilerin primer meristematik dokuları izole edilerek steril koşullarda ve yapay besin ortamları üzerinde yetiştirilebilir.

Rhizosphere (rizosfer) ve phyllosphere (filosfer) arasındaki temel farklar şunlardır: Konum: Rhizosphere, bitki köklerinin etrafındaki toprak tabakasıdır. Phyllosphere ise bitkinin yer üstü kısımlarını, özellikle yaprakları, gövdeleri ve çiçekleri kapsar. Mikroorganizma Türleri: Rhizosphere, bakteri, mantar, protozoa ve nematod gibi çeşitli mikroorganizmalara ev sahipliği yapar. Phyllosphere ise daha çok bakteri ve mayalar ile bazı mantarlardan oluşur. Besin ve Nem Mevcudiyeti: Rhizosphere, bitki köklerinin salgıları nedeniyle besin açısından zengindir. Phyllosphere ise besin açısından daha fakirdir; besinlerini çevresel kaynaklardan, örneğin toz veya yağmur damlalarından sağlar. İşlev ve Bitki ile Etkileşim: Rhizosphere, besin alımını destekleyerek bitki sağlığına katkıda bulunur. Phyllosphere ise nem tutulmasını ve hastalıklara karşı direnci artırarak bitki sağlığını destekler. Çevresel Koşullar: Rhizosphere, toprak tarafından sağlanan sıcaklık değişiklikleri gibi çevresel değişikliklere karşı daha stabil bir ortama sahiptir. Phyllosphere ise güneş ışığı, rüzgar ve sıcaklık değişiklikleri gibi dış etkenlere maruz kalır ve bu nedenle daha zorlu bir yaşam alanıdır.

İletim demetinde bulunan dokular, bitkinin ksilem (odun borusu) ve floem (soymuk borusu) dokularına bağlıdır. Ksilem (odun borusu) iletim demetinde bulunan dokular: trake; trakeid; ksilem sıklerankiması; ksilem parankiması. Floem (soymuk borusu) iletim demetinde bulunan dokular: kalburlu borular; arkadaş hücreleri; floem sıklerankiması; floem parankiması. Ayrıca, ksilem ve floem arasında vasküler kambiyum adı verilen bir meristem bulunur.

Stoma, bitki için birkaç önemli işlev görür: Gaz değişimi: Stomalar, karbondioksit (CO2) alımını ve oksijen (O2) ile su buharının (H2O) salınımını sağlar. Terleme (transpirasyon): Stomalar aracılığıyla toprak üstü organlarından suyun buhar halinde atılması gerçekleşir. Fotosentez: Stoma hücreleri, kloroplast içerdikleri için fotosentez yapabilirler, bu da osmotik basınç değişimlerini tetikler. Ayrıca, stomaların açılıp kapanma özelliği, bitkinin su kaybını ve gaz alışverişini kontrol etmesine yardımcı olur.

Kökte iletim demetleri, kökün en iç kısmında, merkezi silindirde bulunur. Monokotil bitkilerde merkezi silindirin ortasında öz bölgesi vardır ve bu bölge parankima hücrelerinden oluşmuştur. Dikotil bitkilerin kökünde ise öz bulunmaz ve iletim demetleri halka şeklinde dizilmiştir. İletim demetleri, ksilem (odun boruları) ve floem (soymuk boruları) olmak üzere iki kısımdan oluşur.

Floemde taşınan bazı maddeler: Sakkaroz (şeker); Amino asitler; Belirli hormonlar; Haberci RNA'lar. Floemde taşıma çift yönlüdür: Yapraklarda sentezlenen organik maddeler kök ve diğer organlara taşınırken, kökte sentezlenen amino asitler ve diğer azotlu organik moleküller kökten yapraklara doğru taşınır.

Tüysüz şeftali neden tüylü olur sorusuna yanıt bulunamadı. Ancak, şeftalinin tüylü olmasının bazı nedenleri şunlardır: Koruma: Tüyler, meyveyi çizilmelere ve zararlı mikroorganizmaların girişine karşı korur. Isı ve nem düzenlemesi: Hava tabakası oluşturarak aşırı su kaybını ve ısınmayı önler. Böceklere karşı savunma: Tüyler, böceklerin meyvenin yüzeyine konmasını zorlaştırarak iç kısma yumurta bırakmalarını engeller.

Besi dokusu ve depo dokusu arasındaki temel fark, işlev ve bulundukları yerlerdir. Besi dokusu, vücudun mekanik bütünlüğünü sağlamak ve organların fonksiyonlarını yerine getirmek için gerekli olan desteksiz hücrelerin kompleks yapısını ifade eder. Depo dokusu ise, bitkilerde ve hayvanlarda besin ve su depolama işlevine sahip dokulardır. Bitkilerde depo dokusu, kök, gövde, tohum ve meyvelerde bulunur ve su ile besin depo eder.

Parankima, bitki ve hayvanlarda bulunan, bir organın temel işlevsel dokusunu tanımlayan bir terimdir. Bitkilerde parankima: Hücre çeperlerinin özelliklerine göre üç gruba ayrılır: özümleme, havalandırma, iletim ve depo parankiması. Görevleri: fotosentez, terleme, solunum ve metabolik olayların gerçekleşmesi, besin ve su depolanmasıdır. Hayvanlarda parankima: Böbrek parankimi olarak bilinir ve böbreklerin ana dokusunu oluşturur. Böbreklerin temel işlevlerini (kanın süzülmesi, atık maddelerin idrarla atılması, elektrolit ve asit-baz dengesinin düzenlenmesi) yerine getirir. Parankima, biyolojide temel bir kavramdır çünkü hem bitki hem de hayvan fizyolojisinin temelini oluşturur.

Yaprak, bitkilerin vejetatif organlarından birine, yani yapraklara aittir. Bitkilerin organları iki ana gruba ayrılır: eşeyli üreme ve vejetatif.

Kökün en dış tabakası epidermistir. Epidermis, tek sıralı hücrelerden oluşan ve üzerinde emici tüyler bulunan bir tabakadır.

Yan kökler, köklerin merkezi damar silindirini çevreleyen hücre tabakası olan perisikldeki hücrelerin bölünmeye başlamasıyla oluşur. Bu süreç şu şekilde gerçekleşir: 1. Hücre Bölünmesi: Perisikldeki hücreler bölünerek ek hücre katmanları oluşturur ve bu hücreler kök meristemini dışa doğru iter. 2. Kök Meristemi: Oluşan yeni hücreler, yan kök meristemini oluşturur. 3. Kök Gelişimi: Bu meristem, kendi birincil büyümesini gerçekleştirerek yan kökü meydana getirir. Yan kökler, kök tüylerinden farklı olarak birçok hücreden oluşur ve kök kapağı bulunur.

Ağaç yapraklarında bulunan bazı hücreler: Epidermis hücreleri. Palizat ve sünger parankiması hücreleri. İletim parankiması hücreleri. Ayrıca, yapraklarda ksilem ve floem gibi vasküler dokular da bulunur.

Kambiyum, bitkilerde bir doku tabakasıdır ve bitki büyümesi için kısmen farklılaşmamış hücreler sağlar. Mantar kambiyumu, odunsu bitkilerde mantar dokuyu oluşturan canlı ve bölünebilme özelliğinde olan hücrelerdir. Kambiyumun bazı türleri: Damar (demet, vasküler) kambiyumu: Bitkinin enine kalınlaşmasını sağlar ve iletim doku elemanları olan ksilem ve floemin oluşmasında görevlidir. Tek yüzlü kambiyum: Sonunda silindirinin iç kısmına hücreler üretir. Kambiyum, tek çenekli bitkilerde ve yapraklarda bulunmaz.

Lentiküler stomalar, odunsu bitkilerin kabuklarında bulunur. Stomalar ise çoğunlukla yapraklarda bulunur.

Tohumlu bitkilerin iletim demetlerinin gelişmesinin nedeni, bitkilerin su, mineral ve organik besin maddelerini etkili bir şekilde taşıyabilmek ihtiyacıdır. İletim demetleri, ksilem ve floem dokularını içerir: Ksilem, su ve suda çözünmüş mineralleri köklerden gövdeye ve yapraklara doğru taşır. Floem, yapraklarda fotosentez ile üretilen organik besinleri ve köklerdeki organik bileşikleri diğer organlara iletir.