BitkiAnatomisi

Çilek tacı, takı yapımında kullanılan bir malzemedir. Çilek tacı şeklinde bir şablon çizilerek yeşil keçe veya kumaş üzerine yapraklar çizilir ve bu yaprakların tam ortasından iki küçük delik açılır. Ayrıca, çilek tacı, dekoratif amaçlı da kullanılabilir; örneğin, süslü yemek masalarının dekorasyonunda veya kapı girişine çiçeklerden bir çelenk yapımında kullanılabilir.

Brakte ve brakteol şu anlamlara gelir: Brakte: Özellikle kozalak, çiçek ve çiçek durumu gibi üreme yapıları ile birleşik, değişken ve özelleşmiş bir yapraktır. Brakteol: Küçük braktelere verilen addır. Brakteleri olan bitkilere brakteat veya brakteolat, brakteleri olmayan bitkilere ise ebrakteat veya ebrakteolat bitkiler adı verilir.

Çiçekli bitkilerde kök, gövde, yaprak ve çiçeğin temel işlevleri: Kök: Bitkiyi toprağa bağlar, su ve mineralleri emer, besin depolayabilir. Gövde: Bitkinin dik durmasını sağlar, su ve besinleri taşır, bazı türlerde fotosentez yapabilir ve besin depolayabilir. Yaprak: Fotosentez yaparak enerji üretir, gaz alışverişi ve terleme ile su dengesini korur. Çiçek: Eşeyli üremeyi sağlar, polen ve yumurta hücrelerini barındırarak tohum oluşumunu gerçekleştirir.

Parankimada ilginç olaylar olarak şunlar sayılabilir: Fotosentez: Parankima, bitkilerde fotosentezin gerçekleştiği temel dokudur. Terleme: Bitkilerin terleme görevi parankima tarafından yapılır. Solunum ve metabolik olaylar: Solunum ve metabolik olaylar aktif olarak parankima dokusunda meydana gelir. Gaz alışverişi: Havalandırma parankiması, hücreler ile dış ortam arasındaki madde alışverişini sağlar. Depolama: Depo parankiması, su ve besin maddelerini yedek olarak saklar. Bu olaylar, parankimanın bitkiler için ne kadar önemli olduğunu gösterir.

Bitkiler, üreme organları aracılığıyla çoğalır. Bitkilerin üreme organları: Çiçek. Meyve. Tohum. Ayrıca, bazı bitkiler vejetatif üreme yöntemiyle de çoğalabilir.

Periderm ve mantar doku aynıdır, çünkü periderm, mantar kambiyumu ve mantar dokudan oluşan bir katmandır. Çok yıllık odunsu bitkilerde, kök ve gövdedeki enine kalınlaşma sonucu parçalanan epidermisin yerine ikincil bir koruyucu olarak geçer.

Rizom, Gilles Deleuze ve Félix Guattari tarafından geliştirilen, klasik batı felsefesine alternatif olarak ortaya konulan bir düşünce modelidir. Rizom aynı zamanda, genellikle toprak altında bulunan ve yukarı doğru filizler, aşağı doğru kökler veren kalın, yatay bir bitki gövdesidir. Rizomun temel özellikleri: Merkezsizlik. Çokluk. Bağlantısızlık ve heterojenlik. Esneklik ve dönüşebilirlik. Üretkenlik. Anti-hiyerarşik yapı.

Epidermal farklılaşma, epidermis hücrelerinin özel yapılar oluşturmak için geçirdiği değişim sürecidir. Epidermal farklılaşma ile oluşan bazı yapılar: Keratinizasyon. Tırnak ve pençeler. Kıl ve tüyler. Ter ve yağ bezleri. Stomalar. Tüyler (trikoma). Kutikula. Kök emici tüyler.

Evet, kutin ve kutikula aynı şeyi ifade eder. Kütikula, bitkinin yapraklarının üst yüzeyinde bulunan, şeffaf ve mumsu bir tabakadır. Kütin ise, kutikulanın yapıldığı maddedir.

Bitkilerin dört ana bölümü şunlardır: 1. Kök: Bitkiyi toprağa bağlar, su ve mineralleri alır. 2. Gövde: Bitkinin çiçek, yaprak ve meyve gibi kısımlarını taşır, su ve besinleri iletir, bitkinin dik durmasını sağlar. 3. Yaprak: Fotosentez yaparak besin üretimi, gaz alışverişi ve terleme gerçekleştirir. 4. Çiçek: Bitkinin üremesini sağlar, üzerinde üreme organları bulunur. Ayrıca, bitkinin türüne göre stolon, rizom, yumru, soğan ve sarılıcı gövde gibi özelleşmiş gövde türleri de bulunabilir.

Meristem doku, bitkilerin büyüme bölgelerinde bulunan ve sürekli bölünebilme yeteneğine sahip hücrelerden oluşan bir dokudur. Kalıcı dokular, terminal olarak farklılaşmış ve artık bölünemeyen hücrelerden oluşur. Meristem doku, bulunduğu yere ve kökenine göre şu şekilde sınıflandırılır: Bulunduğu yere göre: Uç (apikal) meristem. Yanal (lateral) meristem. Ara (interkalar) meristem. Kökenine göre: Primer meristem. Sekonder meristem. Kalıcı dokular ise basit (benzer hücre türlerinden oluşur) veya karmaşık (farklı hücre türlerinden oluşur) olabilir.

Pedikül bitkiler, çeşitli işlevlere sahiptir: Destek sağlama: Yaprak veya çiçeklerin ağırlığını taşıyarak ana gövdenin üzerinde büyümelerini mümkün kılar. Su ve besin taşıma: Köklerden bitkinin geri kalanına su ve besin maddelerinin taşınmasına yardımcı olur. Yapısal destek: Bitkiye yapısal destek sağlayarak dik durmasına veya üst kısmının ağırlaşmasını önlemeye yardımcı olur. Koruma: Bitki için koruyucu bir mekanizma görevi görerek onu aşırı hava koşullarından veya yırtıcı hayvanlardan koruyabilir.

Sünger parankimasında kloroplast sayısı azdır. Sünger parankiması, genellikle palizat parankimasının altında yer alan, değişik şekillere sahip olabilen, hemen hemen izodiyametrik hücrelerden oluşur.

Hayır, yaprak ve bitki aynı şey değildir. Yaprak, bitkilerde fotosentez, transpirasyon ve solunumun gerçekleştiği temel organlardır. Bitki ise, kök, gövde, yaprak, çiçek, meyve ve tohum gibi organlardan oluşan canlı bir organizmadır.

Çam ağacının iğne yapraklı olması, iklime uyum sağlama adaptasyonuna bir örnektir. İğne yapraklar, su kaybını önleme, güneş ışığını daha verimli kullanma ve soğuğa dayanıklılık gibi avantajlar sağlar. Su kaybını önleme: İğne benzeri yapraklar, küçük bir yüzey alanına sahip olacak şekilde adapte olmuştur. Güneş ışığını daha verimli kullanma: Koyu yeşil iğne yapraklar, yüksek miktarda klorofil içerir ve ışığı yakalamak için spiral olarak düzenlenmiştir. Soğuğa dayanıklılık: İğne yapraklar, soğuğa dayanıklıdır ve nemli kalır, bu da kış boyunca yeşil (her dem yeşil) kalmalarını sağlar.

Yaprak metamorfozları, yaprakların çevresel faktörlere daha iyi uyum sağlamak için asli görevlerinden başka görevler yapmak amacıyla yapısal ve işlevsel olarak farklılaşmasıdır. Başlıca yaprak metamorfozları: Koruyucu yapraklar (tomurcuk pulları). Diken yapraklar. Depo ve sukkulent (etli) yapraklar. Sülük yapraklar. Kapan yapraklar. Üretken yapraklar. Çiçek yaprakları.

Dişi organ (pistil), angiosperm (kapalı tohumlu) bitkilerde çiçeğin en iç dairesini oluşturan pistillerin toplamıdır. Dişi organın kısımları: Tepecik (stigma). Dişicik borusu (stilus). Yumurtalık (ovaryum). Dişi organı olan bir çiçekten meyve veya tohum alınabilir.

Çekirdeğin diğer isimleri şunlardır: Günebakan; Çiğdem. Ayrıca, kültürümüzde çekirdek ifadesinin farklı bölgelerde kullanılan çeşitli yöresel isimleri de bulunmaktadır.

Palizat ve sünger parankiması arasındaki temel farklar şunlardır: Konum: Palizat parankiması, yaprağın üst epidermisinin altında bir veya iki sıralı hücrelerden oluşur. Sünger parankiması, palizat parankimasının altında ve alt epidermise yakın yerde bulunur. Hücre Yapısı: Palizat parankiması hücreleri, bol miktarda kloroplast içerir ve hücreler arasındaki boşluklar azdır. Sünger parankiması hücreleri daha az kloroplast içerir ve hücreleri arasındaki boşluklar fazladır. Fotosentez Yeteneği: Palizat parankiması, fotosentez açısından en önemli doku tipidir ve yüksek verimli fotosentez yapar. Sünger parankiması, palizat parankimasına göre daha az kloroplast içerdiğinden daha az fotosentez yapar. İşlev: Palizat parankiması, ışığın daha uzun mesafede emilmesine yardımcı olarak fotosentez verimliliğini artırır. Sünger parankiması, gaz değişimi ve su taşıma gibi işlevlerde rol oynar.

Aril ve elaiosome farklı bitki yapılarıdır: Aril: Bazı tohumlarda bulunan, genellikle parlak renkli ve tohumun dış kısmında yer alan bir yapıdır. Aril, tohumları hayvanlar için daha çekici hale getirerek dağılmalarına yardımcı olur. Elaiosome: Birçok bitki türünün tohumlarına bağlı, yağ ve protein açısından zengin etli bir yapıdır. Elaiosomlar, Euphorbiaceae familyasındaki bitkilerde "caruncle" olarak adlandırılır.