Nöroloji

EEG'de fotik stimülasyon, aralıklı ışık uyarımı anlamına gelir. Fotik stimülasyon sırasında iki ana tip yanıt görülür: Oksipital sürüklenme. Fotoparoksizmal yanıt. Fotik stimülasyon, EEG'de kullanılan en yaygın provokasyon yöntemidir. Fotik stimülasyon sırasında hastadan doğrudan ışığa odaklanması istenir. EEG çekimi sırasında fotik stimülasyonun gereğinden uzun sürdürülmesi, jeneralize konvülzüyonlara yol açabilmektedir.

Beyincik sarkmasının bazı belirtileri: Baş ağrısı. Denge kaybı ve el koordinasyonunda zayıflık. Ellerde ve ayaklarda uyuşma, his kaybı, karıncalanma. Sersemlik hissi, baş dönmesi. Yutma güçlüğü, gıdaları yutarken nefes borusuna sık kaçırma, kusma. Konuşmada bozulma, seste kabalaşma. Kulakta çınlama. Halsizlik, yorgunluk. Kalp ritminde yavaşlama, çarpıntı. Uyku apnesi, horlama. Bebeklerde ise beyincik sarkması belirtileri arasında yutma problemleri, yemek yeme sırasında huzursuzluk, geğirme, kusma, solunum düzensizlikleri, boyun tutulması, gelişimsel gecikmeler ve kilo almakta zorluk yer alabilir. Belirtiler hastalığın tipine, beyin ya da omurilikte aşırı sıvı birikimine ve dokular veya sinirler üzerindeki baskı miktarına bağlı olarak değişiklik gösterebilir. Teşhis ve tedavi için bir sağlık uzmanına başvurulması önerilir.

Kapı kontrol teorisi, 1965 yılında Melzack ve Wall tarafından ortaya atılan, ağrı ile ilgisi olmayan sinir akımlarının, beyne ulaşmaya çalışan ağrı akımlarıyla yarıştığını öne süren bir teoridir. Bu teoriye göre: Kapı hücreleri, spinal kordda bulunan substantia gelatinosa'da yer alır ve gelen ağrı duyusunu presinaptik inhibisyon yoluyla engelleyebilir. Kalın çaplı duyu nöronları, kapı hücrelerini uyararak T hücrelerinin iletimini etkiler ve ağrıyı azaltır. Dikkati başka yöne odaklama, ağrıyla alakasız sinir akımlarının sayısını artırır ve ağrı sinyallerinin beyne geçişini zorlaştırır. Kapı kontrol teorisi, bir Amerikan futbol oyuncusunun önemli bir maçta kırık bir bilekle nasıl oynayabildiğini, oyuncunun oyuna olan konsantrasyonu ve duygusal bağının, beyindeki nöral kapıları ağrıyla ilgili olmayan sinyaller vasıtasıyla kapatmasını sağlayarak açıklayabilir.

Tıpta parestezi, el ve ayaklar başta olmak üzere cildin belirli bölgelerinde uyuşma, karıncalanma, yanma ve batmaya neden olan anormal hisler bütünüdür. Parestezi, süresine ve nedenine bağlı olarak iki ana gruba ayrılır: Geçici parestezi: Genellikle sinir üzerine kısa süreli baskı sonucu ortaya çıkar ve kısa süre içinde kendiliğinden geçer. Kronik (kalıcı) parestezi: Sinir sistemi hastalıkları, diyabet veya multipl skleroz gibi kronik rahatsızlıklara bağlı olarak gelişebilir. Parestezinin bazı nedenleri: sinirlere aşırı baskı; zayıf kan dolaşımı; dehidrasyon; stres ve panik atak; bazı hastalıklar (inme, radikülopati, nöropati, kan şekeri düşüklüğü, hipotiroid, menopoz, B vitamini eksiklikleri, cüzzam, Guillain-Barre sendromu, Lyme hastalığı, frengi, fibromiyalji, lupus, MS, Sjögren sendromu). Parestezi belirtileri varsa, doğru tanı ve tedavi için bir nöroloji uzmanına başvurulması önerilir.

Hayır, holoprozensefali ve prozensefalik dublikasyon aynı şey değildir. Holoprozensefali, fetüste beyin ön bölgesinin (prosencephalon) gelişiminin aksaması ve loblarına ayrılamaması durumudur. Prozensefalon dublikasyonu ise, ön beynin çift olması anlamına gelir. Bu iki durum farklı tıbbi durumları ifade eder.

VOR, tıpta vestibulo-ocular reflex (vestibüler-oküler refleks) anlamına gelir. VOR, baş hareketi sırasında görüşü stabilize eden bir refleks olup, göz hareketlerinin vestibüler sistemle koordinasyonunu sağlar. VOR testi, tekrarlayan baş dönmesi (vertigo) nedenlerini teşhis etmek için kullanılır.

Rick Martin adında iki farklı kişi hakkında bilgi bulunmaktadır: Rick Martin (hokey oyuncusu). Ricky Martin (şarkıcı).

Amigdala, beynin medial temporal lobunun derinlerinde, hipokampüsün hemen önünde yer alır. Bebeklerde de amigdala, beynin iki yarım küresinde çift halinde bulunur ve aynı konumda yer alır.

Holoprozensefali, genellikle genetik faktörler veya çevresel etkilerle ilişkilidir. Nedenler arasında şunlar bulunur: Genetik mutasyonlar. Anne karnında viral enfeksiyonlar. Alkol veya uyuşturucu kullanımı. Beslenme eksiklikleri, özellikle folik asit. Çevresel toksinlere maruz kalma. Anne yaşı, erken veya geç hamilelikler. Diyabetli anne. Holoprozensefali en sık trizomi 13 olmak üzere çeşitli sayısal ve yapısal kromozom anomalileri ile birlikte olabilir. Bu nedenler her bireyde farklı etkiler yaratabilir ve holoprozensefali riskini artırabilir.

Disotonomi, otonom sinir sisteminin düzgün çalışmadığı bir durumdur. Disotonominin bazı belirtileri: ayakta durma güçlüğü; baş dönmesi, dengesizlik, sersemleme; kalp hızında yavaşlama, hızlanma veya düzensizlik; sindirim sistemi sorunları; görme bulanıklığı; güçsüzlük; solunum güçlüğü; duygusal dalgalanmalar, anksiyete. Disotonominin bazı nedenleri: diyabet; lupus; romatoid artrit; Parkinson hastalığı; çölyak hastalığı. Disotonominin genellikle bir tedavisi yoktur, tedavi semptomatiktir.

Opioide duyarlı reseptörler, merkezi ve periferik sinir sistemlerinde bulunan ve opioidlerin etki gösterdiği reseptörlerdir. Başlıca opioid reseptörleri: Mu (μ) reseptörleri. Delta (δ) reseptörleri. Kappa (κ) reseptörleri. Ayrıca, opioid reseptörleri homodimer ve heterodimerler oluşturarak farmakolojik özelliklerini değiştirebilir. Opioid reseptörleri dışında, opioidlerin bazen opioid reseptörleri dışındaki reseptörlere de bağlandığı ve bu durumun tedavi edici veya istenmeyen sonuçlar doğurabileceği bilinmektedir.

Parkinson hastalarının yavaş ve küçük adımlarla yürümesinin nedeni, hareketlerde yavaşlama (bradikinezi) ve denge kaybı gibi hastalığın başlıca belirtileridir. Bradikinezi, harekete başlamada ve hareketi devam ettirmede zorlanma ile karakterizedir. Denge kaybı, postür reflekslerinin azalması sonucu ortaya çıkar. Bu belirtiler, beyinde dopamin üreten hücrelerin hasar görmesi sonucu gelişir.

Prefrontal lobu gelişmiş insan, karar verme, dürtü kontrolü, duygusal tepkiler ve karmaşık düşünme gibi yeteneklerde üstün performans sergileyen kişidir. Prefrontal lobun bazı işlevleri: Dikkat ve odaklanma: Dikkati yoğunlaştırma ve sabır kontrolü sağlama. Problem çözme: Zihinsel esneklik ve problem çözme yetenekleri. Sosyal beceriler: Empati, sosyal davranışlar ve duyguların yönetimi. Planlama ve organizasyon: Geleceğe yönelik hedefler koyma ve planlama yapabilme. Prefrontal lobun gelişimi, bebeklikten başlar ve ortalama olarak 25 yaşına kadar tamamlanır.

Lissensefali (pürüzsüz beyin) çeşitli sendromlarla birlikte görülebilir: Miller-Dieker sendromu. Walker-Warburg sendromu. Ayrıca, lissensefali, izole lisensefali sekansı (ILS) olarak adlandırılan, altta yatan bir sendromu olmayan durumlarda da görülebilir.

Dil ve çene uyuşmasının bazı nedenleri: Uyuşmuş Çene Sendromu: Zihinsel sinir dağılımında uyuşmaya neden olan nörolojik bir rahatsızlıktır. Diş ve dişeti rahatsızlıkları: Diş apsesi, enfeksiyonlar, diş çekimi veya uygun olmayan diş cihazları. Travma veya yaralanma: Çene veya dile alınan darbeler. Anestezi uygulamaları: Diş veya diğer tıbbi operasyonlar sırasında yapılan lokal anesteziler. Beslenme eksiklikleri: Özellikle B12 vitamini ve demir eksikliği. Stres ve anksiyete: Psikolojik faktörler sinirleri etkileyerek uyuşmaya yol açabilir. Diğer sağlık sorunları: Felç, multipl skleroz, tiroid problemleri, migren, hipoglisemi. Uzun süren veya şiddetli uyuşma durumunda bir sağlık uzmanına başvurulması önerilir.

Nörolojiye en yakın bölüm, beyin ve sinir sistemi hastalıklarıyla ilgilenen beyin ve sinir cerrahisi (nöroşirürji) bölümüdür.

Yaşlılarda anı kaybının (hafıza kaybının) birkaç nedeni olabilir: Beyin hücrelerinin küçülmesi. Enflamasyon ve oksidatif stres. Yeni uyaranlara maruz kalmama. Kronik stres. Ayrıca, inme, beyin iltihabı, B1 vitamini eksikliği, tümörler, demans ve nöbetler gibi nörolojik durumlar da hafıza kaybına yol açabilir. Hafıza kaybı yaşayan bir kişinin bir uzmana danışması önerilir.

Evet, ikiz gebelikte bir bebeğin ölmesi diğer bebeği etkileyebilir. Etkilenme durumu, bebeklerin plasenta ve amnion keselerine bağlıdır: Çift plasentalı (dikoryonik) ikizlerde diğer bebeğin zarar görme ihtimali düşüktür. Tek plasentalı (monokoryonik) ikizlerde ölen bebekten sağ kalan bebeğe toksik maddeler geçebilir. Diğer etkiler: Kan basıncının düşmesi. Serebral palsi ve düşük riskinin artması. Her durumda, en doğru hareket tarzını belirlemek için bir sağlık uzmanına danışılması önerilir.

Kortikal korteks, beynin dış tabakasındaki kıvrımlı yapıdır ve gri bir maddeden oluşur. Kortikal korteksin bazı kısımları: Primer motor korteks (M1). Posterior parietal korteks. Premotor korteks. Suplamentar motor alan (SMA). Subkortikal korteksin bazı kısımları: Hipokampus. Beyincik. Bazal ganglionlar. Amigdala.

Nöronlar, görevlerine ve şekillerine göre farklı çeşitlere ayrılır. Görevlerine göre nöron çeşitleri: Duyu nöronları. Motor nöronlar. Ara nöronlar. Şekilllerine göre nöron çeşitleri: Tek kutuplu nöronlar. İki kutuplu nöronlar. Çok kutuplu nöronlar.