Literatür

Üstkurmaca ve postmodernizm kavramları birbiriyle ilişkilidir ancak farklı anlamlar taşır: Üstkurmaca, postmodern edebiyatın bir tekniği olup, anlatının bir kurgu olduğunu okuyucuya hatırlatmayı amaçlar. Postmodernizm ise, modernizmin kurallarına tepki olarak doğan bir edebi akımdır.

Vuzûh ve açıklık kavramları, edebiyatta benzer anlamlar taşır ve ifadenin anlaşılır olmasını ifade eder. Vuzûh, bir edebî metinde meramın kolayca anlaşılması için ifadenin açık ve anlaşılır olması anlamına gelir. Açıklık ise, genel olarak bir söz ya da yazıda maksadın açık halde olması durumunu ifade eder.

Edebiyatta dil çeşitleri şunlardır: 1. Şiir Dili: Yoğun duygusal ifade ve estetik kaygı taşır, imge ve sembollere yer verir. 2. Roman Dili: Karakterlerin, olayların ve mekanların detaylı tasvir edildiği, uzun ve kapsamlı bir anlatım biçimidir. 3. Oyun Dili: Sahne sanatlarında kullanılan, diyaloglar üzerinden anlık hikaye anlatımı gerçekleştiren dildir. 4. Hikaye Dili: Kısa ve özlü anlatımlarla bir olay veya durumu aktaran dildir. 5. Deneme Dili: Yazarın kişisel düşüncelerini, gözlemlerini ve deneyimlerini aktardığı serbest bir anlatım tarzıdır. Ayrıca, edebi dilde lehçe, şive, ağız, argo ve jargon gibi özel diller de kullanılır.

Nöropazarlama (neuromarketing), nörobilim ve pazarlama literatürüne dayanır.

Derleme çalışması çeşitli nedenlerle yapılır: 1. Kapsamlı Temel Sağlama: Belirli bir araştırma konusu hakkında yayınlanmış bilimsel çalışmaları özetleyerek okuyucuya kapsamlı bir bakış açısı sunar. 2. Mevcut Bilgi Durumunu Açıklama: Alandaki mevcut bilgi durumunu açıklayarak, alanın neresinde olunduğunu anlamayı sağlar. 3. Gelecekteki Araştırmaları Yönlendirme: Mevcut literatürdeki eksiklikleri ve çelişkileri ortaya çıkararak, yeni araştırma konularına ışık tutar. 4. Ana Metodolojileri Vurgulama: Farklı yöntemleri karşılaştırma imkanı sunarak, alanda kullanılan yaklaşımlar hakkında bilgi verir. 5. Eğitim ve Bilgilendirme: Akademik ve profesyonel topluluklar için eğitim materyali olarak kullanılarak, belirli bir konuda bilgi edinmek isteyenlere faydalı bir kaynak oluşturur.

En çok sayfalı kitap, 13.095 sayfa ile 1649 yılında yayımlanan Kelidar Mahmoud Dowlatabadi'nin romanıdır.

Şiirhane adlı platformda kaç şiir olduğu hakkında kesin bir sayı verilmemiştir. Ancak, bu isimde iki farklı şiir kaynağı bulunmaktadır: 1. Antoloji.com'da yer alan "Şiirhane Şiiri" adlı eser, Ebubekir Mücevher tarafından yazılmıştır. 2. Edebiyat Defteri sitesinde paylaşılan "Şiirhane" adlı şiir, Servet Bardak tarafından kaleme alınmıştır.

"Orpheus'un Parçalanışı: Postmodern Bir Edebiyata Doğru" kitabı, Ihab Hassan tarafından yazılmış ve modernizmden postmodernizme ilerleyen süreci biçim değişimi üzerinden ele almaktadır. Kitapta anlatılan bazı ana temalar şunlardır: - Avangard, modern, postmodern ve neo-avangard gibi kavramların açıklanması ve bu kavramların söylem dünyasındaki dönüşümlerinin incelenmesi. - Hemingway, Kafka, Genet ve Beckett gibi yazarların okumaları üzerinden edebiyatın değişen anlayışının sunulması. - Anlamın anlamsızlıkta anlam kazanması ve söylemin sessizlikte kendini bulması yaklaşımı. - Sanatın sahipleri ve sanattan dışlananlar arasındaki ilişki ve Hassan'ın bu ikinci grubun sessiz sesi olma isteği.

Edebiyatta "genre", bir eserin biçim, içerik ve üslup gibi özelliklerine göre sınıflandırıldığı kategoriyi ifade eder. Başlıca edebi türler şunlardır: 1. Şiir: Ölçü ve ritim kurallarına uyan, dizeler halinde yazılan eserler. 2. Drama: Sahnede oynanmak üzere yazılan, genellikle diyaloglarla ilerleyen eserler (komedi, trajedi, trajikomedi). 3. Prose: Cümlelerin paragraflar halinde düzenlendiği, hikaye anlatan eserler (kurgu ve kurgusal olmayan). 4. Kurgu: Gerçek dışı, hayal gücüne dayanan eserler. 5. Kurgusal Olmayan: Gerçek olaylara ve bilgilere dayanan eserler (akademik makaleler, biyografiler, anılar).

Haşiye ve şerh kavramları, farklı işlevlere sahip olsalar da her ikisi de önemli kabul edilir. Haşiye, bir eserin satır aralarına veya sayfa kenarlarına eklenen açıklayıcı ve tamamlayıcı notlardır. Bu nedenle, metnin daha iyi anlaşılmasını sağlamak için yapılan önemli bir katkıdır. Şerh ise, bir metnin tamamını veya bir kısmını açıklamak, kapalılıklarını açmak ve eksiklerini gidermek amacıyla yazılan eserlerdir. Dolayısıyla, şerhler, metnin daha geniş ve kapsamlı bir şekilde anlaşılmasını sağlar. Sonuç olarak, her ikisi de kendi bağlamında önemli olup, bir eserin hem yüzeysel hem de derinlemesine anlaşılmasına katkıda bulunurlar.

“Şifâ-i Şerif” adlı eserin yazarı, Kadı İyaz’dır.

Mehaz eser, bir eserin yazılırken başvurulan kaynak anlamına gelir.

Cevri ve cevrit terimleri edebiyatta farklı anlamlar taşır: 1. Cevri: Bu terim, istismar veya kötülük anlamına gelir. 2. Cevrit: Bu terim, akıcı ve cari olanlar veya hizmetçi kızlar anlamında kullanılır.