DivanEdebiyatı

Ağdalı üslup, Divan Edebiyatı akımına aittir.

"Feleğin ile hesap gördük" ifadesini Aşık Kul Nuri söylemektedir.

Divan edebiyatında şarkı türüne örnek olarak aşağıdaki eserler verilebilir: 1. "Dün kahkahalar yükseliyorken evinizden" - Nedim. > "Bendim geçen ey sevgili, sandalla denizden! > Gönlümle uzaklarda bütün bir gece sizden > Bendim geçen ey sevgili, sandalla denizden!". 2. "Kalbim yine üzgün seni andım da derinden" - Yahya Kemal Beyatlı. > "Geçtim yine dün eski hazan bahçelerinden! > Üzgün ve kırılmış gibi en ince yerinden > Geçtim yine dün eski hazan bahçelerinden!". 3. "Bir safa bahşedelim gel şu dil-i nâşâde" - Nedim. > "Gidelim Serv-i Revanım yürü Sadabâd'e > Gülelim, oynayalım, kâm alalım dünyadan > Mâ-i tesnim içelim çeşme-i nev-peydadan".

Mesnevi, Divan edebiyatının en uzun nazım şeklidir.

Divan Edebiyatı özeti PDF dosyasını aşağıdaki sitelerden indirebilirsiniz: 1. Fulya Hoca: "Divan Edebiyatı PDF" başlıklı dosyada Divan Edebiyatı konu anlatımı bulunmaktadır. 2. YKS Edebiyat: "Divan Edebiyatı Giriş" ve "Divan Şiiri Nazım Şekilleri" gibi bölümleri içeren PDF dosyaları mevcuttur.

Divan edebiyatına "yüksek zümre edebiyatı" denmesinin nedeni, bu edebiyatın Arap ve İran edebiyatlarının etkisiyle, medrese eğitimlerinden geçmiş seçkinler tarafından oluşturulmuş olmasıdır.

Klasik Türk edebiyatı, 13. yüzyılda Divan edebiyatının temellerinin atılmasıyla birlikte başlamıştır.

Dilhûn olmak, edebiyatta "içi kan ağlayan, çok kederli ve üzüntülü olmak" anlamına gelir. Bu ifade, tasavvuf ve Divan edebiyatında sıkça kullanılır ve derin bir keder ve üzüntüyü ifade eder.

"Serv-i hırâmân" ifadesi, divan edebiyatında kullanılan bir sıfat tamlaması olup, "salınarak yürüyen sevgili" anlamına gelir.

Divan edebiyatında nesrin (düzyazının) ilk temsilcisi Sinan Paşa'dır.

"Nasihat-name" eseri, Şah İsmail (Hatayî)'ye aittir.

Fuzuli, divan edebiyatı şairidir.

Divan edebiyatında sevgiliye hitap etmek için kullanılan bazı ifadeler şunlardır: 1. "Canân" - Gönül dostu, sevilen kişi. 2. "Yâr" - Arkadaş, dost, sevgili. 3. "Mahbûb" - Sevilen, âşık olunan kişi. 4. "Dilber" - Gönül okşayan güzellik. 5. "Sâkî" - İçki sunan, sevgili. 6. "Güneş" - Sevgilinin ışık ve aydınlığından dolayı benzetildiği unsur. Ayrıca, sevgiliyi tasvir etmek için "şah-padişah", "ay", "gül" gibi benzetmeler de sıkça kullanılır.

Şecâatnâme, divan edebiyatında "gazavatname" türü içinde yer alır.

Ali Şir Nevai, divan edebiyatı türünde eserler vermiştir.

Kaygusuz Abdal'ın "Gevhernâme"si, vahdet-i vücûd görüşünü "gevher" teşbihiyle anlatan 71 beyitlik kısa bir mesnevîdir. Eserde, Hz. Muhammed'in methedilmesi amacıyla, "gevher"in canının Hz. Muhammed olduğu ifade edilmektedir.

Müstezat, Divan edebiyatında uzunlu kısalı (bir uzun, bir kısa) mısralar halinde yazılan bir nazım şeklidir. Örnek müstezat şiirleri: 1. Ahmet Haşim - "O Belde": Bu şiirde uzun ve kısa mısraların düzensiz bir şekilde sıralandığı, ahengin serbest bir şekilde sağlandığı görülür. 2. Mehmet Akif Ersoy - "Süleymaniye Kürsüsünde": Bu eserde, konunun akıcılığını ve anlatım gücünü artırmak için serbest müstezatın esnekliği kullanılmıştır. 3. İzzet Molla: "Bülbül yetişir bağrımı hûn etti figânın" dizesiyle başlayan şiiri, müstezat nazım biçimine örnektir.

Divan edebiyatında dört büyük şair olarak kabul edilenler şunlardır: 1. Fuzuli. 2. Baki. 3. Nefi. 4. Nabi.

16. ve 17. yüzyıl Divan Edebiyatı arasındaki farklar şunlardır: 16. yüzyıl: - Şairler: Bâkî ve Fuzuli, Divan şiirinin en güzel örneklerini vermişlerdir. - Şiir Temaları: Din dışı konular (aşk, eğlence, tabiat) ve tasavvuf öne çıkar. - Dil ve Üslup: Şiirlerde Arapça ve Farsça sözcük ve tamlamalar sıkça kullanılmıştır. 17. yüzyıl: - Şairler: Nefi ve Nabi, bu yüzyılın önemli şairlerindendir. - Yeni Akımlar: Didaktik şiirler ve yergiler yaygınlaşmıştır. - Sebk-i Hindi Etkisi: İran edebiyatının Sebk-i Hindi akımı, Türk şiirine yansımıştır. - Dil Sadeliği: Şiirlerde dilin sadeleştiği ve daha anlaşılır bir üslup kullanıldığı görülür.

Namık Kemal ve "Harâbât" ile ilgili bilgiler: Namık Kemal, Tanzimat döneminde eski ve yeni edebiyat tartışmalarının önemli bir figürüdür. Ziya Paşa, bu eserde divan edebiyatını övmüş ve Osmanlıca'nın Arapça ve Farsça ile zenginleşmesi gerektiğini savunmuştur.