Bitkibilim

Tek damarlı kapalı tohumlu bitkiler iki sınıfa ayrılır: tek çenekli ve çift çenekli bitkiler.

Döl almaşı (metagenez), tohumsuz bitkilerde görülür. Bu gruba karayosunları, ciğer otları ve boynuzlu ciğer otları örnek olarak verilebilir.

Kapalı tohumlu bitkiler, iki gruba ayrılır: tek çenekli (monokotiledon) ve çift çenekli (dikotiledon) bitkiler.

Besi doku ve depo doku arasındaki fark, işlevlerinde yatmaktadır: - Besi doku, bitkilerin fotosentezle ürettiği organik besin maddelerini taşıyan floem dokusunun bir parçasıdır. - Depo doku ise bitkilerin kök, gövde, tohum ve meyvelerinde besin maddelerini depolayan parankima hücrelerinin oluşturduğu bir dokudur.

Bitkinin cinsini anlamak için bilimsel adına bakmak gerekir. Örnek: Domatesin bilimsel adı Solanum lycopersicum'dur. Ayrıca, bitkilerin yaprak, çiçek, meyve ve kök yapıları gibi fiziksel özellikleri de cinslerinin belirlenmesinde yardımcı olur.

Bitkilerin gece solunum yapması önemlidir çünkü bu süreç, bitkilerin enerji ihtiyaçlarını karşılamalarını sağlar. Gece saatlerinde güneş ışığı ortadan kalktığında fotosentez durur.

Köylü mantarı ve kayın mantarı aynı mantarı ifade eder. Bu mantar, halk arasında kavak mantarı veya istiridye mantarı olarak da bilinir.

Bitki formasyonu, şekil ve dış görünüşleri birbirine benzeyen bitki türlerinin oluşturdukları, geniş alanları kaplayan bitki topluluklarıdır.

Familyalar ile ilgili genel özellikler şunlardır: 1. Morfolojik Özellikler: Bitkilerin yapısı, yaprak şekli, çiçek yapısı ve meyve tipleri gibi özellikler familyaların tanımlanmasında önemlidir. 2. Anatomik Özellikler: Bitki dokuları ve hücre yapıları, familyaların sınıflandırılmasında dikkate alınır. 3. Genetik Özellikler: Modern taksonomide bitkilerin genetik yapısı, evrimsel ilişkilerini anlamak için kullanılır. 4. Ekolojik Özellikler: Bitkilerin yaşadığı habitat ve çevresel koşullar, familyaların belirlenmesinde etkili olabilir. 5. Sosyal Özellikler: Aile kavramı, kan bağı, yasal ilişkiler, duygusal bağ ve sosyal roller gibi unsurları içerir.

Tohumlu bitkilerin iletim demetleri, bitkilerin besin maddelerini ve suyu farklı organlara taşıyabilmesi için gelişmiştir. Bu demetler, ksilem ve floem olmak üzere iki ana yapıya ayrılır: - Ksilem, kökten alınan su ve mineralleri bitkinin gövde ve yapraklarına taşır. - Floem, yapraklarda üretilen organik besinleri ve köklerde üretilen aminoasitler gibi azotlu maddeleri bitkinin diğer kısımlarına iletir.

Kserofitler, kurakçıl bitkiler olup, çok az su içeren topraklarda yaşamaya uyum gösteren bitkilerdir. Örnek kserofit bitkileri: - Kaktüsler. - Agave. - Aloe vera. - Çöl çalıları. - Zeytin ağaçları.

Tallı bitkilerin özellikleri şunlardır: 1. Kök, gövde, sap ve yaprak gibi yapıları yoktur. 2. Tek hücreli veya hücre yığınından meydana gelirler. 3. Bakteriler, likenler, mantarlar ve su yosunları gibi en ilkel bitki türlerini içerirler. 4. Klorofilsizdirler ve bölünerek veya sporlanarak çoğalırlar. 5. Rüzgarın etkisiyle kolayca eğilebilen, yüksek ve ince gövdelere sahiptirler.

Kavuz kelimesi iki farklı anlamda kullanılabilir: 1. Bitkibilim terimi: Buğdaygillerin başağında, başakçıkları veya çiçeği saran kabuk. 2. Yemiş terimi: İçi boş, kabuklu yemiş.

Gliserinde bekletilen bitkilerin kuruma süresi, bitkinin türüne ve gliserin çözeltisinde kalma süresine bağlı olarak değişir. Genel olarak: - Yumuşak saplı bitkiler için 3-6 gün. - Odunsu dokular için 1 hafta ile 1,5 ay arasında. Yapraklar, yüzeyde nem damlacıklarının oluşması, uçlarda renk değişimi ve yaprağın alt yüzünün yağlı bir görünüm alması durumunda gliserin çözeltisinden çıkarılmalıdır.

Gece boyunca bitkiler fotosentez yapamazlar çünkü bu süreç sadece güneş ışığı varlığında gerçekleşir. Ancak, bitkiler gece boyunca solunum yaparlar.

Periderm ve mantar doku aynı şeyi ifade eder. Periderm, çok yıllık bitkilerin kök ve gövdelerinin üzerinde bulunan, bitki yaşlandıkça epidermisin yerini alan dokudur.

Dormant dönem, yani bitkilerin uyku dönemi, orta ve yüksek enlemlerde genellikle kış mevsiminde, çöllerde ise kuraklığın arttığı dönemde başlar.

Genç bitkinin yetişkin bitkiye dönüşmesi, bitkinin büyüme ve gelişme sürecidir.

Yaprak metamorfozları, bitkilerin çevresel koşullara uyum sağlamak amacıyla yapraklarında meydana gelen morfolojik değişikliklerdir. Bu değişiklikler altı ana kategoriye ayrılır: 1. Koruyucu Yapraklar (Tomurcuk Pulları): Tomurcukları örten, kısa, kalın ve sapsız yaprakçıklardır. 2. Diken Yapraklar: İletim demetleri ve sklerankima dokusu içeren, bitkiyi korumak ve savunmak için diken şeklini almış yapraklardır. 3. Depo ve Sukkulent Yapraklar: Su ve besin maddesini depo etmek için farklılaşmış, etli ve kalın yapraklardır. 4. Sülük Yapraklar: Tırmanıcı ve sarılıcı bitkilerin tutunmasını sağlamak için yaprak ve yaprakçıklar incelerek sülük halini almıştır. 5. Kapan Yapraklar: Böcekleri yakalamak üzere şekil almış yapraklardır. 6. Üretken Yapraklar: Kenarlarında üreme tomurcukları veren ve yavru bitkilerin oluşmasına yardımcı olan yapraklardır.

Bitkilerin koyu yeşil olmasının nedeni, klorofil adlı pigmentin yoğunluğudur. Ayrıca, bazı bitkilerin koyu yeşil rengi, karotenoidler ve antosiyaninler gibi diğer pigmentlerin de etkisiyle olabilir.

3N ifadesi, genellikle bitkilerde gözlenen poliploidi durumunu ifade eder ve bir kromozom takımının kopyalar halinde tek bir hücrede bulunduğunu belirtir.