Antropoloji

Neandertaller ve insanlar (Homo sapiens) aynı tür değildir, ancak evrimsel geçmişleri birbirine bağlıdır. Neandertaller, yaklaşık 200 bin ile 28 bin yıl arasında Avrupa, Orta Asya ve güneybatı Asya’da yaşamış bir insan türüdür. Londra Doğa Tarihi Müzesi ve KU Leuven’den araştırmacılar, Neandertaller ve günümüz insanlarının alt türler yerine ayrı türler olarak sınıflandırılması gerektiğini savunmaktadır. Günümüzde yaşayan insanların genetik yapısında Neandertal DNA’sına rastlanmaktadır.

İlk insanların yerleşik hayata geçmesinin bazı sonuçları: Nüfus artışı: Yerleşik hayat, tarım ve hayvancılıkla beraber besin kaynaklarının artması, nüfusun hızlı bir şekilde artmasını sağladı. Yeni yaşam alanları: İnsanlar, su kaynaklarına yakın, tarım ve hayvancılığa uygun, olumsuz hava koşullarına karşı korunaklı yerleri yaşam alanı olarak seçti. Mimari gelişim: İlk meskenlerin kerpiç, taş ve kamış gibi doğal malzemelerle inşa edilmesiyle mimari gelişim başladı. Ticaretin ortaya çıkışı: Fazla ürünlerin satılmasıyla ticaret ortaya çıktı. Sosyal ve ekonomik dönüşüm: Tarım devrimi, toplumların sosyal ve ekonomik yapılarında devrimsel dönüşümler yarattı. Zorluklar: Yerleşik hayat, kötü hava koşulları ve böcek/hayvan istilaları nedeniyle kitlesel ölümlere yol açtı.

Ateşi ilk kimin bulduğu kesin olarak bilinmemektedir, çünkü ateş, tarih öncesi dönemde, yazı öncesinde keşfedilmiştir. Bazı görüşler: Homo Erectus: Ateşin, Homo Erectus tarafından 1,7 milyon yıl önce tesadüfen bulunduğu düşünülmektedir. Pekin Adamı: Yaklaşık 500.000 yıl önce yaşamış olan Pekin Adamı, ateşi bilinçli olarak kullanan ilk insan türü olarak bilinir. Neolitik İnsan: M.Ö 7000 yıllarına gelindiğinde Neolitik insanlar, çakmak taşı ve pirit kullanarak ateş yakmayı biliyordu. Ateşin kontrollü bir şekilde kullanılması ise M.Ö 400.000 yıl civarında başlamıştır.

Türkiye'deki modern Türkler, hem Orta Asya hem de Anadolu'nun eski halklarının genetik izlerini taşıyan bir haplogrup yapısına sahiptir. Türkiye'deki Y-DNA haplogrup dağılımına göre, Anadolu Türklerinde en sık rastlanan haplogruplar şunlardır: J2. R1b. R1a. G. Ayrıca, E3b, N, I2a, T, Q ve I1a gibi haplogruplar da Anadolu Türklerinde tespit edilmiştir. Haplogruplar, genetik araştırmalarla belirlendiğinden, bireysel farklılıklar gösterebilir.

Ölüm tabusu, ölümle ilgili konuların tehlikeli ve rahatsız edici olduğu inancıdır. Ölüm tabusunun bazı işlevleri şunlardır: Olumsuz algıyı kırma. Korkuları yönetme. Ruhsal sağaltım. Ölüm tabusu, farklı kültürlerde ve inanç sistemlerinde çeşitli gelenek, görenek ve ritüellerin oluşmasına yol açmıştır.

Türk alemi, genellikle Amerindian ve Alpin ırklarının birleşmesiyle oluşmuştur. Amerindian ırkı, Pekin civarında görünen Pekinensis (Sarı Irk) ırkından türemiştir. Alpin ırkı, Ural Dağları'ndan gelir. Türk halkları, tarih boyunca diğer etnik gruplarla karışmış ve bu nedenle farklı fiziksel özellikler sergilemiştir.

Ölüm çığlığı düdüğü, diğer adıyla ölüm düdüğü veya kafatası düdüğü, Aztekler tarafından kullanılan, insan kafatası şeklinde tasarlanmış bir müzik aletidir. Bu düdük, hem çok kalın hem de en tiz sesleri çıkarabilecek şekilde üretilmiştir ve "keskin, delici ve çığlık benzeri bir ses kalitesi" vardır. Kullanım amaçları: Savaş: Düdüğün çıkardığı sesin, savaş sırasında düşmanları korkutmak veya motive etmek için kullanıldığı düşünülmektedir. Törensel işlevler: Kurban ayinleri ve ölülerle ilgili törenlerde de kullanılmış olabileceği öne sürülmektedir. Ölüm düdüğü, ilk olarak 1999 yılında Meksika'da bir tapınakta keşfedilmiş, ancak ne olduğu anlaşılamadığı için bir süre kenara atılmıştır.

Bızbız, arkeolojide uzun kemik şaftını ifade eder.

Robert B. Edgerton, "Hasta Toplumlar" adlı kitabında toplumların devam eden gelenek ve göreneklerinin her zaman toplumun yararına olmadığını, bazı durumlarda gelenek ve göreneklerin bir toplumu hasta edip yok ettiğini savunur. Edgerton'a göre, her toplumun tanımlama ve değerlendirme sistemleri vardır. Hasta toplumların "iyi" ve "doğruları" insanın özünden kopuk bir değerlendirme sisteminden kaynaklanırken, sağlıklı toplumların "iyi" ve "doğruları" insan özüyle uyumlu bir değerlendirme sistemi üzerine kuruludur.

Etnoloji, insanların milletlere ayrılışını, kökenlerini, oluşumlarını, yeryüzüne yayılışlarını, aralarındaki bağıntıları ve bunların töre, dil ve kültür niteliklerini inceleyip karşılaştıran bilim dalıdır. Etnoloji, aynı zamanda "ırk bilimi" olarak da bilinir.

100 bin yıl önce dünyada kaç insan olduğuna dair kesin bir sayı vermek mümkün değildir. Ancak, o dönemde yaşayan insan sayısı hakkında bazı tahminler bulunmaktadır. Jebel Irhoud, Fas'taki bulgular: 300-350 bin yıl öncesine ait insan kafatasları, modern insanlarla benzer özellikler göstermektedir. Homo sapiens'in ortaya çıkışı: Modern insanlar (Homo sapiens), yaklaşık 200-195 bin yıl önce ortaya çıkmıştır. Bu bilgiler ışığında, 100 bin yıl önce dünyada yaşayan insan sayısının çok az olduğu söylenebilir. Popülasyon genetiğine ve demografik verilere dayalı hesaplamalar, tarihte geriye doğru gittikçe dünya nüfusunun yaklaşık olarak nasıl değişeceğine dair öngörülerde bulunmamızı sağlamaktadır.

Toprakta bir insan iskeletinin ne kadar süre bozulmadan kalabileceği, çevresel faktörlere bağlı olarak değişir: Normal toprak koşulları: Ortalama olarak 50 ila 100 yıl. Asidik topraklar: 20-30 yıl. Kurak bölgeler: Binlerce yıl. Su altı veya bataklık: Oksijensiz ortamlar kemikleri daha uzun süre korur. Kemiklerin tamamen toz haline gelmesi ise binlerce yıl sürebilir.

Cro-Magnon ve Homo sapiens aynı türdür, çünkü Cro-Magnon, Homo sapiens'in (modern insan) atası olarak kabul edilir. Cro-Magnonlar, 40.000 ila 10.000 yıl önce Avrupa'da yaşamış erken modern insanlardır.

"Tüylü atalar" ifadesi, belirli bir topluluk veya mitolojik figürle doğrudan ilişkilendirilebilecek bir terim değildir. Ancak, bazı kültürlerde atalar kültüne dair inançlar bulunmaktadır. Atalar kültü, ölmüş kabile büyüklerine saygı ve tazim göstermeyi ifade eder. Ayrıca, tüylü yılan gibi mitolojik figürler de bazı kültürlerde yer alır. Örneğin, Aztek ve Maya uygarlıklarında tüylü yılan tanrısı önemli bir doğaüstü varlıktır. Eğer daha spesifik bir bilgi veya bağlam varsa, lütfen daha fazla detay verin.

Kabil soyundan gelenler, mitolojik anlatılara göre Güney Amerika yerlileri olabilir. Sümer tabletlerine göre, tanrılar Kabil'in soyuna bir işaret olarak kıl çıkmaması özelliğini vermişlerdir. Bu, mitolojik bir anlatı olup, bilimsel bir dayanağı yoktur.

Dünyanın en büyük yerli kabilesi, Batı ve Orta Afrika'da yaşayan Fulaniler olarak kabul edilir. Diğer büyük kabileler ve yaşadıkları yerler: Mashco-Piro Kabilesi. Spinifex (Pile Nguru) Kabilesi.

En ünlü kabilelerden bazıları şunlardır: Dani Kabilesi. Masai Kabilesi. Huli Kabilesi. Himba Kabilesi. Sentinel Kabilesi. Piraha Kabilesi. Çukçiler. Karen Kabilesi (Padaunglar). Yanomami Kabilesi.

William Bascom'un İşlevsel Halkbilimi Kuramı'nın dört özelliği şunlardır: 1. Hoş vakit geçirme, eğlenme ve eğlendirme. 2. Değerlere, toplum kurallarına ve törelere destek verme. 3. Eğitim veya kültürün gelecek kuşaklara aktarılarak eğitilmesi. 4. Kişisel ve toplumsal baskılardan kaçıp kurtulma. Ayrıca, bazı kaynaklarda protesto işlevi de bu dört özelliğe ilave edilmektedir.

Arkeolojide çok disiplinli yaklaşımlar şu şekilde sıralanabilir: Arkeobotanik. Zooarkeoloji. Arkeometri. Arkeoastronomi. Etnoarkeoloji. Deneysel arkeoloji. Tarihsel arkeoloji. Dijital yöntemler. Ayrıca, kültürel miras belgelemesinde de farklı disiplinlerin işbirliği önemlidir.

Homo erectus'un bilinen en son kalıntıları 117.000-108.000 yıl öncesine tarihlenmektedir. Bu tarih, Endonezya'nın Java adasındaki Ngandong bölgesinde bulunan fosillere dayanmaktadır. Homo erectus'un tam olarak ne zaman ve neden yok olduğu kesin olarak bilinmemektedir, ancak iklim değişikliği, diğer homininlerle rekabet ve değişen ortamlara uyum sağlayamama gibi faktörlerin etkili olduğu düşünülmektedir.