Sözdizimi

Yüklem ve nesne cümlede farklı işlevlere sahiptir ve ayırt edilmeleri için farklı sorular sorulur. Yüklem, cümlede iş, oluş veya hareket bildiren ve cümleyi yargıya bağlayan unsurdur. Nesne ise öznenin yaptığı eylemden etkilenen öğedir.

Sözdizimi farklı alanlarda farklı anlamlar taşıyan bir terimdir: 1. Dilbilim: Sözdizimi, kelimelerin ve cümlelerin cümleler oluşturacak şekilde düzenlenmesini ifade eder. 2. Felsefe: Fikirlerin veya kavramların bir argüman veya metinde düzenlenme ve organize edilme şeklini tanımlar. 3. Bilgisayar Bilimi: Belirli bir programlama dilinde program yazma kurallarını tanımlar. 4. Genel Kullanım: Herhangi bir şeyin düzenlenmesine veya organizasyonuna atıfta bulunmak için daha geniş anlamda kullanılabilir.

"You", "we" ve "they" İngilizce'de çeşitli bağlamlarda kullanılır: 1. Özne Olarak: "You", ikinci tekil ve çoğul şahıs zamiri olarak kullanılır ve "sen" anlamına gelir. 2. Fiil Çekimi: "To be" fiilinin geniş zaman çekiminde, "you", "we" ve "they" özneleriyle birlikte "are" kullanılır. 3. Cümle Yapısı: "You" ve "they" nesne görevinde de kullanılabilir ve fiilden sonra yer alır.

Kısa ve tamamlanmamış cümlelere "eksiltili cümle" denir.

"Kendisi" ve "kendi" zamirleri, farklı bağlamlarda kullanılır ve ayırt edilmeleri şu şekilde mümkündür: 1. "Kendisi" zamiri, cümledeki eylemin özne tarafından bizzat yapıldığını bildirir ve pekiştirme işlevi üstlenir. 2. "Kendi" zamiri ise dönüşlülük zamiridir ve iyelik eklerini alabilir.

"I would like" ifadesi, İngilizce'de kibar ve nazik bir istek belirtmek için kullanılır. Kullanımı şu şekildedir: Örnek cümleler: - İstek ifadesi: "I would like a cup of coffee, please." (Bir fincan kahve istiyorum, lütfen). - Rica ifadesi: "Would you like to join us for dinner?" (Akşam yemeği için bize katılmak ister misiniz?). Ayrıca, "I'd like" şeklinde kısaltılmış hali de kullanılabilir ve bu, aynı anlamı taşır.

Ana yargı ve yan yargı arasındaki fark şu şekilde özetlenebilir: Ana yargı, bir metinde veya cümlede temel düşünceyi ifade eder. Yan yargı ise, ana yargıyı destekleyen, açıklayan veya geliştiren ek bilgi veya açıklamadır. Örnekler: Ana yargı: Ahmet mühendislik bölümünden mezun oldu. Yan yargı: Üstelik mezun olurken sınıf birincisiydi. Bu cümlede, "Ahmet mühendislik bölümünden mezun oldu" ana yargı, "Üstelik mezun olurken sınıf birincisiydi" ise yan yargıdır. Yan yargı türleri: Durum yargısı: Bir kişinin veya olayın durumunu belirtir. Neden-sonuç yargısı: Bir durumun veya olayın nedenlerini ve sonuçlarını açıklar. Açıklayıcı yargı: Ana yargıyı daha anlaşılır hale getirmek için ek bilgiler sunar.

Whose zamiri hem özne hem de nesne olarak kullanılabilir.

Virgül işareti aşağıdaki durumlarda kullanılmaz: 1. Metin içinde zarf-fiil eki almış kelimelerden sonra. 2. Ve, veya, yahut, ya … ya gibi bağlaçlardan önce ve sonra. 3. Tekrarlı bağlaçlardan önce ve sonra. 4. Cümlede pekiştirme ve bağlama görevinde kullanılan “da / de” bağlacından sonra. 5. Şart ekinden (–sa / –se) sonra. 6. Metin içinde “-ınca / -ince” anlamıyla zarf-fiil görevinde kullanılan “mı / mi” ekinden sonra.

"Toprak, hani hani çalışan bir kimyacıdır" cümlesi, özne (Toprak) ve yüklem (çalışan bir kimyacıdır) olmak üzere iki temel ögeden oluşmaktadır.

İngilizce bağlaçları ayırt etmek için aşağıdaki ana türleri ve kullanım alanlarını bilmek önemlidir: 1. Koordinasyon Bağlaçları (Coordinating Conjunctions): İki veya daha fazla eşit öneme sahip kelimeyi, cümlecikleri veya cümleleri birbirine bağlar. En yaygınları: - And (ve): I like coffee and tea. - But (ama, fakat): She is tired, but she keeps working. - Or (ya da): Do you prefer coffee or tea?. 2. Alt Bağlaçlar (Subordinating Conjunctions): Bir bağımlı (tümleşik) cümle ile ana cümleyi birbirine bağlar. Örnekler: - Because (çünkü): She left because she was tired. - Although (olmasına rağmen): Although it was raining, we went outside. - If (eğer): If you study, you will pass the exam. 3. Bağlaç Görevi Gören Bağlayıcı Kelimeler (Conjunctive Adverbs): İki cümle arasında bağlantı kurarken genellikle noktalama işaretleriyle kullanılır. Örnekler: - Therefore (bu yüzden): She was ill; therefore, she didn’t come to work. - However (ancak, ama): I wanted to go; however, I was too busy. 4. Amaç ve Sonuç Bağlaçları (Purpose & Result Conjunctions): Bir cümlenin neden-sonuç ilişkisini açıklar. Örnekler: - So (bu yüzden): She was late, so we started without her. - Thus (böylece): It was raining; thus, we stayed at home.

Belirtili nesne, belirtme hâl eki olan "-i" ekini alır.

Türkçede çatı, bir eylemin özne ile olan ilişkisini belirten dilbilgisel bir kavramdır. Çatı çeşitleri ise üç ana kategoriye ayrılır: 1. Etkin Çatı: Öznenin eylemi aktif bir şekilde gerçekleştirdiği durumları ifade eder. 2. Edilgen Çatı: Öznenin eylemden etkilendiği durumları ifade eder. 3. İşlevsel Çatı: Eylemin özne tarafından değil, bir nesne üzerinden gerçekleştirildiği durumları ifade eder.

Büyük nokta (.) aşağıdaki cümlelerde kullanılır: 1. Cümlenin sonuna: Tamamlanmış cümlelerin sonuna konur. 2. Kısaltmaların sonuna: Bazı kısaltmalarda kullanılır. 3. Sıra sayılarını belirtmek için: Sayılardan sonra sıra bildirmek için kullanılır. 4. Tarihlerde: Gün, ay ve yılı gösteren sayıları birbirinden ayırmak için kullanılır. 5. Saat ve dakika gösteriminde: Saat ve dakika gösteren sayıları birbirinden ayırmak için konur. 6. Matematikte: Çarpma işareti yerine kullanılır. 7. Genel ağ adreslerinde: Web sitesi adreslerinde kullanılır.

Virgülün kullanılmaması durumunda cümlenin anlamı değişebilir veya cümlenin akışı bozulabilir. Virgülün yanlış kullanımı özellikle şu sorunlara yol açabilir: - Gereksiz duraklamalar: Özne ile yüklem arasına virgül koymak, cümlede gereksiz bir duraksama yaratır ve anlam kaymasına neden olur. - Anlam karmaşası: Özel isimlerin ek aldığı durumlarda veya bağlaçlardan önce virgül koymak, cümlenin okunabilirliğini olumsuz etkiler. - Cümlenin bütünlüğü bozulur: Tamlama içindeki ögeler arasına virgül koymak, anlamda kopukluk yaratır ve cümlenin doğru anlaşılmasını engeller.

"Olmak" ve "yapmak" fiilleri farklı bağlamlarda kullanılır: 1. Olmak: Bu fiil, genellikle bir durumu veya değişimi ifade etmek için kullanılır ve öznenin iradesi dışında gerçekleşen olayları belirtir. 2. Yapmak: Bu fiil, öznenin iradesi ve kontrolü ile yapılan eylemleri ifade eder ve bir nesneye yönelir.

Arapça "el-" takısı, isimlerin başına gelen "belirtme edatı"dır ve belirli isimleri ifade eder. Arapça'da "el-" takısı dışında, belirsizlik ifade eden "nekra" isimler de bulunur. Ayrıca, Arapçada isimleri belirli yapmak için ismin başına elif lam (ال) takısı da getirilebilir.

Unreal conditional cümleler, gerçekleşme ihtimali düşük olan veya hayali durumları ifade etmek için kullanılır. Bu tür cümlelerin yapısı şu şekildedir: If + Simple Past, + Would + Base Verb. Örnekler: - If I were a millionaire, I would buy a castle - If I had more free time, I could take up a new hobby Ayrıca, were yerine was kullanımı da mümkündür, özellikle informal konuşmada.

İngilizce sıklık zarfları (adverbs of frequency), cümledeki ana fiilden önce gelir. Ancak, cümlede "to be" fiili varsa, sıklık zarfı "to be" fiilinden sonra gelir. Örnekler: "I always brush my teeth" (Her zaman dişlerimi fırçalarım). "She is always happy" (O her zaman mutludur).

Web 2.0 doğru yazılışıyla "Web 2.0" şeklindedir.