SosyalYapı

Eski çağlarda yaşasaydım, aşağıdaki mesleklerden birini seçebilirdim: Yazar. Zanaatkar. Şifacı veya şaman. Ulak. Demirci. Avcı. Bu tercihler, kişisel ilgi alanlarına ve dönemin koşullarına göre değişiklik gösterebilir.

İ’lâl kaideği üç ana kategoriye ayrılır: 1. Hazf (Kaldırma). 2. İskân (Harekeyi Atma). 3. Kalb (Çevirme). Ayrıca, bu ana kategoriler kendi içlerinde de alt başlıklara ayrılabilir. Örneğin, "Kalb" kategorisi, vav ve ya harflerinin elife çevrilmesi gibi alt ayrımlar içerir.

Balat, kentsel dönüşüm öncesinde şu şekildeydi: Sanayi Bölgesi: 1930'larda Fransız kent plancısı Henry Prost'un sanayiyi bölgeye getirme planıyla, devlet fabrikaları ve imalathaneler gelmiş, sahil kesimindeki yalılar yerlerini bu yapılara bırakmıştı. Göç ve Sosyal Yapı: 1980'lerde doğu ve güneydoğu Anadolu'dan göç alan Balat, ucuz kira ve iş merkezlerine yakınlık nedeniyle tercih edilmişti. Tarihî ve Kültürel Yapılar: Balat, Osmanlı'dan kalma dört kilise, iki cami, bir sinagog, bir hamam ve bir okul gibi önemli tarihî yapılara ev sahipliği yapıyordu. Çevre ve Altyapı: Haliç'in kirlenmesi ve tükenmesi, Balat'ın da eski canlılığını kaybetmesine neden olmuştu. Kentsel dönüşüm, bu yapıların ve sosyal dokunun korunması ve iyileştirilmesi amacıyla gerçekleştirilmiştir.

Osmanlı'da vakıf sistemi, dini, hayri ve sosyal hizmetlerin yürütülmesi için kurulmuş bir yapıdır. Vakıfların bazı işlevleri: Eğitim ve sağlık hizmetleri: Mektep, medrese, kütüphane, hastane ve imarethaneler gibi kurumların giderlerini karşılamak. Sosyal yardım: Fakirlere, yolculara ve vergilerini ödeyemeyenlere destek olmak. Bayındırlık ve şehircilik: Şehirlerin imarı ve iskanı için gerekli kaynakları sağlamak. Vakıfların yönetimi, mütevelli ve nazır tarafından yürütülürdü. Vakıfların gelirleri, emlak ve arazi gibi taşınmaz mallardan elde edilirdi.

2002 yapımı Dah filmi, Tahran'da orta yaşlı bir kadının arabasına aldığı on farklı yolculuktaki konukları aracılığıyla bir kadının yaşamını ve İran'da yaşayan kadınların dünyasını tanıtmaktadır. Filmde, sürücü ile konuklar arasında geçen her diyalog, on bölümlük filmin bir parçasını oluşturur. Dah filmi, anne ve oğul ilişkisi, erkeklere göre hareket etmek gereken bir toplumda yaşamanın zorlukları, böyle bir toplumda kadın olmak, bağlılık ve bağımsızlık gibi konuları işler. Filmin yönetmenliğini, İran sinemasının en önemli yönetmenlerinden Abbas Kiarostami üstlenmiştir.

Sosyal yapı, antropolojide insan topluluklarının kültürel ve sosyal özelliklerini, bu özelliklerin tarihsel, iktisadi ve coğrafi bağlamlarını inceleyen bir kavramdır. Sosyal antropoloji, bu bağlamda aşağıdaki konuları araştırır: insan davranışlarının karşılaştırmalı incelenmesi; kültürlerin gelişimi; geleneksel ve modern toplumlar; basit ve karmaşık toplumlar; toplumsal ve kültürel farklılıklar; insanlar arasındaki benzerlikler ve farklılıklar; toplumların değişimi; toplulukların siyasi, dini ve bilimsel davranışları. Sosyal antropologlar, sahada çalışarak toplumun gündelik hayatına katılır ve derinlemesine bilgi toplamak için gözlem ve mülakat teknikleri kullanırlar.

"Habipler'de genel toplum" ifadesi hakkında bilgi bulunamadı. Ancak, toplum hakkında genel bilgi verilebilir. Toplum, aynı coğrafyada yaşayan ve ortak çıkarlarını gerçekleştirmek için işbirliği yapan insanların oluşturduğu topluluktur. Toplum, bireylerin toplamı değil, birbirleriyle bağları bulunan bireylerin bir aradalığıdır.

Türk aile yapısı, çeşitli kriterlere göre farklı türlere ayrılabilir: Hanede yaşayan kişi sayısına göre: çekirdek aile, geniş aile, tek ebeveynli aile, çocuksuz aile, geçiş ailesi. Otorite biçimlerine göre: ataerkil aile, anaerkil aile, eşitlikçi aile. Yerleşme esasına göre: baba yanı yerleşme, ana yanı yerleşme, ayrı yerleşme, iki taraflı yerleşme, dayı yanına yerleşme. Soyun izlenmesindeki esaslara göre: baba soyunun izlenmesi, ana soyunun izlenmesi, soyun iki taraf birlikte izlenmesi. Türkiye'de en yaygın aile tipi çekirdek ailedir.

Ahmet Refik Altınay'ın "Anadolu'da Türk Aşiretleri" adlı eserinde, Osmanlı İmparatorluğu'nun Divan-ı Hümayun defterlerindeki bilgilere dayanarak, tarih öncesinden modern döneme kadar Anadolu'daki Türk aşiretlerinin sosyal yapıları, yaşam tarzları, göç yolları ve devletle olan ilişkileri ele alınmaktadır. Eserde, Fatih Sultan Mehmet'ten Kanuni Sultan Süleyman'a uzanan dönemlerde yörüklerin ve diğer Türkmen cemaatlerinin yaşadığı zorluklar, çözüm arayışları ve yaşadıkları topraklarla kurdukları bağlar tarihi belgelere dayanarak aktarılmaktadır.

Osmanlı Devleti'nde Türk töresinden devam eden bazı unsurlar şunlardır: Adalet: Osmanlı'da da adalet, devletin en önemli sorumluluğu olarak kabul edilmiştir. Liyakat: Devlet yönetiminde makamların ehil kişilere verilmesi şartı korunmuştur. Emanet: Hükümdarın, halkın geleceğini emanet aldığı ve bunu korumakla yükümlü olduğu anlayışı devam etmiştir. Mazharat (Kamu Yararını Gözetmek): Halkın refahının, hükümdarın menfaatinden üstün tutulması ilkesi sürdürülmüştür. Meşveret (İstişare ve Danışma): Yönetimin tek bir kişinin keyfine göre şekillenmemesi, boy beyleri, vezirler ve bilge kişilerle istişare edilmesi geleneği devam etmiştir. Aile Yapısı: Osmanlı aile yapısı, İslam hukuku ve Türk töresinin bir sentezi olarak şekillenmiştir. Ayrıca, Osmanlı hukuk sistemi, örfi ve şer-i hukukun bir arada uygulanmasıyla Türk töresinin etkilerini taşımıştır.

Tarihte boylar, farklı şekillerde sınıflandırılmıştır: Oğuz boyları. Tölesler. Ayrıca, Kök-Türk yazıtlarına göre, Ötüken’in doğusunda yaşayanlar Dokuz Oğuz, batısında yaşayanlar ise Tarduşlar olarak ayrılmıştır.

Toplumsal yapı ve hukuk arasındaki ilişki şu şekilde özetlenebilir: Hukuk, toplumsal yapıyı şekillendirir ve değiştirir. Hukuk, toplumsal düzenin güvencesidir. Hukuk, egemen sınıfların çıkarlarını koruyabilir. Hukuk, toplumsal değişimlerin öncüsü olabilir. Ayrıca, hukuk ve toplumsal yapı arasındaki ilişki her zaman negatif bir ilişki değildir; hukuk, halkın talepleri doğrultusunda şekillenebilir.

Osmanlı mahalleleri, sosyal ve fiziki bir birim olarak, aynı mescitte ibadet eden cemaatin aileleriyle birlikte yaşadığı şehir kesimleriydi. Özellikleri: İç içe yaşam: Sınıf ve statü farkı gözetilmeksizin herkes bir arada yaşardı. Sosyal dayanışma: Mahalle halkı, sosyal bir dayanışma içindeydi ve karar süreçlerinde etkin rol oynardı. Ortak kullanım alanları: Mekteb, medrese, mescit, meydan, çeşme, kahvehane, pazar, şifahane, aşevi ve hamam gibi sosyal bütünlüğü sağlayan yapılar bulunurdu. Yönetim: İmamlar ve yardımcılar (yiğitbaşı, kethüda) tarafından yönetilirdi. Güvenlik: Mahalle halkı birbirine kefil olurdu, bu da güvenlik ortamını korurdu. Kısıtlı giriş-çıkış: Mahalleye dışarıdan birinin yerleşmesi izne bağlıydı ve bekârlar genellikle barındırılmazdı.

Kır evi ve köy evi arasındaki temel farklar şunlardır: 1. Konum ve Büyüklük: - Kır evi, genellikle tarım arazileri veya doğal alanlar içinde yer alır ve daha küçük bir yapıya sahiptir. - Köy evi, köy yerleşimleri içinde bulunur ve genellikle daha büyük ve toplu bir yapıya sahiptir. 2. Ekonomik Faaliyetler: - Kır evi, tarım ve hayvancılıkla ilişkilidir. - Köy evi, tarım, hayvancılık ve bazen el sanatları gibi çeşitli ekonomik faaliyetleri destekler. 3. Yönetim ve Altyapı: - Kır evi, genellikle bireysel mülkiyet olup, özel mülkiyet alanlarına sahiptir. - Köy evi, muhtar tarafından yönetilen ve ortak mallara sahip olan köy yerleşimleri içinde yer alır. 4. Sosyal Yapı: - Kır evi, genellikle daha az nüfuslu ve sosyal dayanışması yüksek topluluklar içerir. - Köy evi, daha büyük topluluklar ve genellikle daha çeşitli sosyal yapılar sunar. Bu farklar, kır evi ve köy evi arasındaki temel ayrımları özetlemektedir.

Hukuki çoğulculuk, belirli bir sosyal alanda, birden fazla hukuk olgusunun bir arada var olduğu durumu ifade eder. Bu kavram, postmodern hukuk anlayışı çerçevesinde, kültür ve hukuk arasındaki ilişkiye vurgu yaparak, hukukun toplumdaki kültürel çeşitliliği hem yansıttığını hem de şekillendirdiğini savunur. Hukuki çoğulculuk, farklı açılardan çeşitli şekillerde sınıflandırılabilir: Devletle ilişkisi: Zayıf yapılı hukuki çoğullukta devlet, alternatif hukuk sistemlerini tanırken, güçlü yapılı çoğullukta tanımaz. Unsurların kaynağı: "Yerli hukuk" ve "transfer hukuk" ayrımında, hukuki çoğulluk, resmi ve gayri resmi, yerli ve ithal hukuk sistemlerinin bir arada bulunmasını ifade eder. Hukuki çoğulculuk, özellikle kültürel çeşitliliğin olduğu toplumlarda, bireysel tercih ve kültürel farklılıkların bir sonucu olarak, aynı davanın farklı şekillerde çözülmesine imkan tanır.

Osmanlı İmparatorluğu'ndaki demografik ve sosyal özelliklerden bazıları şunlardır: Nüfus Yapısı: 1893 yılı nüfus sayımına göre, nüfusun %76,09'unu Müslümanlar, %13,86'sını Yunanlar, %5,07'sini Ermeniler oluşturuyordu. Göçler: 1783-1913 yılları arasında yaklaşık 5-7 milyon mülteci Osmanlı'ya akın etti. Kentleşme: 1700-1922 yılları arasında kasaba ve şehirlerdeki büyüme ile kentleşme hızla arttı. Sağlık ve Koruma Tedbirleri: 19. yüzyılda gıda maddelerinin hijyen, sağlık ve ulaşımında yapılan iyileştirmeler ile salgın hastalıkların etkileri kontrol altına alındı. Dini ve Etnik Ayrım: Nüfus, Müslüman, Yunan, Ermeni, Bulgar, Katolik, Yahudi gibi etnik ve dini kategorilerle belirlendi. Bu özellikler, Osmanlı'nın farklı dönemlerinde ve bölgelerinde değişiklik gösterebilir. Daha fazla bilgi için aşağıdaki kaynaklar kullanılabilir: "Osmanlı Nüfusu (1830-1914): Demografik ve Sosyal Özellikleri" kitabı; "Osmanlı'da Kent İskânı ve Demografisi (XV.-XVIII. Yüzyıllar)" makalesi.

Türk toplum yapısı, tarihsel süreç içinde farklı dönemlere göre değişiklik göstermiştir. İlk Türk devletlerinde toplum, şu yapılardan oluşmaktaydı: Oguş (aile). Urug (aileler birliği). Boy (kabile). Budun (millet, halk). İl (devlet). İlk Türk İslam devletlerinde ise toplum, İslamiyet'in etkisiyle yeniden şekillenmiş, şehir hayatı yaygınlaşmış ve sosyal tabakalaşma görülmemiştir. Günümüz Türk toplum yapısı, Atatürk devrimleri ve bağımsızlık savaşı ile şekillenmiştir. Toplumsal yapı, bir toplumu oluşturan sosyal kurumlar ve bu kurumlar arasındaki ilişki kalıpları olarak tanımlanır.

"Olmak ve Sayfama" adlı kitap hakkında bilgi bulunamadı. Ancak, "Simyacı" kitabı hakkında bilgi verilebilir. Simyacı, Brezilyalı yazar Paulo Coelho tarafından yazılmış bir romandır. Kitabın ana fikri: Bir insanın, inançlarını kaybetmeden ve pes etmeden, verdiği kararlar doğrultusunda ilerlemesi ve hayatındaki maceralardan deneyim kazanması gerektiğidir.

Eski Türk insanı, çeşitli özelliklere sahipti: Toplumsal Yapı: Toplum, "beyler" (idare edenler) ve "halk" (idare edilenler) olarak ikiye ayrılırdı. İnanç: Eski Türkler, doğa ruhlarına inanırlardı. Yaşam Biçimi: Türkler, genellikle atlı bir yaşam sürerdi; çocuklar önce ata biner, sonra yürümeyi öğrenirlerdi. Kadın Hakları: Kadınlar toplumda izole değildi ve erkeklerle eşit kabul edilirdi. Ahlaki Değerler: Toplum, güçlü bir ahlaki yapıya sahipti; zina gibi davranışlar ağır cezalarla karşılanırdı. Töre: Toplum, yazılı olmayan kanun niteliğindeki "töre" ile yönetilirdi.

Eski Türklerde boy, ataları ortak olan ve aralarında kan bağı bulunan insanlar topluluğudur. Boyların bazı özellikleri: Lider: Her boyun başında, "bey" unvanına sahip bir lider bulunur. Yaşam tarzı: Konargöçer bir yaşam sürerler; kış ve yaz mevsimlerini farklı yerlerde geçirirler. Dayanışma: Boylar arasında güçlü bir iç dayanışma vardır; bir bireye yapılan saldırı, tüm boya yapılmış sayılır. Ekonomik yapı: Hayvancılık temel geçim kaynağıdır ve kaynaklar ortak kullanılır. Askeri yapı: Boylar, devlete askeri güç sağlayan temel birimlerdir. Bazı boy örnekleri: Bozoklar (Günhan, Ayhan ve Yıldızhan) ve Üçoklar.