Kemikler

Coccygeal kelimesi, koksigeal anlamına gelir ve kuyruk kemiği ile ilgili demektir. Tıp alanında kullanılan bir terim olup, koksikse (kuyruk kemiği) ait veya onu etkileyen durumları ifade eder.

Köprücük kemiği, kendi başına belirli bir derecede oynayabilen bir yapıya sahiptir, ancak bu hareketlilik sınırlıdır. Köprücük kemiği; sternum (göğüs kemiği) ve skapula (kürek kemiği) arasındaki eklemde sınırlı bir hareket yeteneğine sahiptir, ancak bu hareketin miktarı son derece azdır. Bir insanın kolunu yukarı kaldırması veya omuzlarını hareket ettirmesi sırasında köprücük kemiği hafifçe hareket edebilir, ancak bu hareketin aşırı bir oynama seviyesine ulaşması beklenmez. Köprücük kemiği, doğrudan bir yaralanma veya travma sonucu oynar hale gelebilir. Köprücük kemiği, oynamaz eklem sınıfına girer.

Kaval kemiğinin (tibia) temel görevleri: Vücut ağırlığını taşıma. Hareket kabiliyetini artırma. Stabilite sağlama. Koruma. Bağlantı noktası olma.

Kulakta üç tane kemik bulunur: 1. Çekiç (Malleus). 2. Örs (İncus). 3. Üzengi (Stapes). Bu kemiklere kulak kemikçikleri de denir.

Sfeno-oksipital kemik, sfenoid kemik ile oksipital kemiğin birleştiği bölgeyi ifade eder. Oksipital kemik, kafatasının arka kısmında yer alan ve başın arkasını oluşturan tek bir kemiktir. Sfeno-oksipital bölge, kafatasının hareketi ve stabilitesi için önemlidir. Ayrıca, sfeno-oksipital sinkondrozis (SOS) olarak bilinen bir kıkırdak birleşmesi de bu bölgede bulunur.

Parmaklardaki üç kemik (falanks), hareket, duygu ve denge gibi hayati fonksiyonları yerine getirir. Hareket: Parmak kemikleri, el ve ayak parmaklarının hareket etmesini sağlayarak, nesneleri kavrama ve manipüle etme yeteneği kazandırır. Duygu: Parmaklarda bulunan sinir uçları, çevresel uyarılara yanıt verme kabiliyeti sağlar. Denge: Ayak parmakları, vücudun dengesini sağlamada önemli bir rol oynar.

Humerus kemiğinin başlıca işlevleri: Kolun hareketliliği: Omuz ve dirsek eklemleri ile birlikte kolun her yöne hareket etmesini sağlar. Kas bağlantısı: Kol ve omuz kaslarının yapışma noktası olup, bu kasların hareket etmesini ve omuz ekleminin stabil kalmasını sağlar. Kuvvet iletimi: Nesneleri kaldırırken veya iterken kuvvetin omuzdan ele iletilmesini sağlar. Koruma: Kolun sinirlerini ve kan damarlarını korur.

Alt ekstremitedeki toplam tarsal (ayak bileği) kemiği sayısı 7'dir. Bu kemikler şunlardır: calcaneus (topuk kemiği); talus (ayak bileği kemiği); cuboid; navicular; cuneiform (medial, intermediate ve lateral).

Baldır ağrısı, bacağın diz kapağı ile ayak bileği arasında kalan kısmında, kaval kemiğinin arkasında meydana gelir. Bu bölgede tibia ve fibula adlı kemikler bulunur ve bu kemiklerin çevresinde kaslar ve damarlar yer alır.

Alt taraf kavşak kemikleri (cingulum membri inferioris), alt taraf serbest kısımlarını gövdeye bağlayan os coxae’lardır (kalça kemikleri). Os coxae (kalça kemiği), üç ayrı kemiğin (os ilii, os pubis ve os ischii) birleşmesiyle oluşur. Os ilii (ilyum), gövde iskeletine bağlanan bölümdür ve kalça kemiğinin en büyük, en geniş kısmıdır. Os ischii (iskiyum), oturak kemiğidir. Os pubis (pubis), çatı kemiğidir.

Ayak bileği anatomisi şu şekilde özetlenebilir: Eklem yapısı. Hareketler. Bağlar. Tendonlar. Kıkırdak. Ayak bileği anatomisi oldukça karmaşık bir yapıdadır ve bu konuda daha detaylı bilgi için uzman bir sağlık profesyoneline danışılması önerilir.

Napier'in kemikleri, İskoç matematikçi ve astronom John Napier tarafından 1617 yılında geliştirilen bir mekanik hesaplama aracıdır. Bu araç, kullanıcıların karmaşık hesaplamaları daha hızlı ve doğru bir şekilde gerçekleştirmesine yardımcı olur.

Göğüs kafesi yassı kemikler grubuna dahildir. Yassı kemikler, geniş yüzeyli olup genellikle organları koruma işlevi görürler.

Alt bacakta tibia (kaval kemiği) ve fibula (baldır kemiği) olmak üzere iki kemik bulunur. Tibia: Bacağın iç kısmında yer alır ve vücudun ağırlığını taşır. Fibula: Tibianın yanında, bacağın dış tarafında yer alır.

El kemiklerinin çatlamasının bazı nedenleri: Travmalar ve darbeler. Osteoporoz. Tekrarlayan stres ve zorlanmalar. Beslenme eksiklikleri. Ani ve sert hareketler. Ellerin kuruması ve çatlamasının bazı nedenleri: Çevresel faktörler. Yetersiz bakım.

"Kalçada iskele sistemi" ifadesi, doğru bir terim değildir. Ancak, "iskele" kelimesi farklı bağlamlarda kullanılabilir: İnşaat iskelesi. Kalça iskeleti. Eğer başka bir konuda bilgi arıyorsanız, lütfen daha fazla detay verin.

Tubercle minor, yani küçük tüberkül, kemik üzerinde kasların tutunduğu küçük çıkıntı veya kabartı olarak işlev görür. Örneğin, humerusun küçük tüberkülü, subskapularis kasının bağlanma noktası olarak hizmet eder. Ayrıca, daha az sıklıkla, bir nodül olarak kemik, mukoza veya cilde bağlı olabilir.

Alt ve üst ekstremite kemiklerinin bazı görevleri: Destek ve koruma. Hareket. Mineral depolama. Kan hücresi oluşumu. Üst ekstremite kemikleri: Omuz kavşağı kemikleri: Clavicula (köprücük kemiği) ve scapula (kürek kemiği). Serbest kısım kemikleri: Humerus (kol kemiği), radius ve ulna (önkol kemikleri). Alt ekstremite kemikleri: Kalça kemikleri: Os coxae (kalça kemiği). Serbest alt taraf kemikleri: Femur (uyluk kemiği), patella, tibia ve fibula (bacak kemikleri), tarsus, metatarsus ve phalanges (ayak kemikleri).

Kasların kemiğe bağlandığı yere orijin denmesinin nedeni, bu noktanın kasın dayanak noktası olması ve kasılma sırasında sabit kalmasıdır. Origo terimi tıpta başlangıç noktası, köken aldığı yer, çıkış noktası gibi anlamlara gelir.

İnion noktasının büyük olmasının nedeni, ense kaslarının yerleştirilme bölgesinin uzunluğunun, opisthion ile inion arasındaki mesafeyle belirlenmesi olabilir. Ayrıca, inionun normalden daha büyük olduğu bir "Anadolu yumruğu" olarak adlandırılan bir durum da vardır. İnionun büyük olmasının diğer olası nedenleri arasında, mobil telefon kullanımı veya uzun süreli boyun fleksiyonu gerektiren diğer aktiviteler nedeniyle ligamentum nuchae ve trapezius kaslarında meydana gelen enthesopathic değişiklikler yer alabilir. İnion noktasının büyüklüğü, bireysel anatomik farklılıklara bağlı olarak değişebilir ve kesin nedeni belirlemek için bir uzmana danışılması önerilir.