Doğrulayıcı faktör analizi (DFA) için gerekli örneklem sayısı, çeşitli faktörlere bağlı olarak değişiklik gösterebilir: Anderson ve Gerbing (1984), örneklem büyüklüğünün 100'den büyük olması gerektiğini belirtmiştir. Boomsma (1982; 1985), en az 100-200 kişi gerektiğini ifade etmiştir. Jackson (2001), örneklem büyüklüğünün 200-400 arasında olması gerektiğini önermiştir. Hu ve Bentler (1999), normal dağılmayan sürekli değişkenler için örneklem büyüklüğünün 250'den büyük olması gerektiğini belirtmiştir. Comrey ve Lee (1992), 300 kişilik örneklem büyüklüğünü "iyi", 500 kişilik örneklem büyüklüğünü "çok iyi" ve 1000 kişilik örneklem büyüklüğünü ise "mükemmel" olarak değerlendirmiştir. Ayrıca, faktör yükleri, faktör sayısı, modelin büyüklüğü, değişkenlerin dağılımı, kayıp veri miktarı, güvenirlik, değişkenler arası ilişkiler gibi unsurlar da örneklem sayısını etkileyebilir. Örneklem büyüklüğü konusunda kesin bir kural bulunmamaktadır; bu nedenle, DFA için gerekli örneklem sayısının belirlenmesi amacıyla benzetim çalışmalarının incelenmesi önerilir.