EmbriyonikGelişim

Diafizde kemikleşme, genellikle intrauterin hayatın 7.-12. haftalarında başlar. Uzun kemiklerin epifiz bölümüne gelen uç kısımlarında ise sekonder kemikleşme merkezleri (centrum ossificationis secundarium) görülür ve bu merkezler de genellikle kemik taslağının iç kısmında yer alır.

Epitel hücreler, işlevlerine ve yerleşimlerine bağlı olarak mitotik aktivite ile devamlı olarak yenilenir. Örneğin, epidermis hücreleri bazal tabakalarındaki mitoz bölünme ile devamlı olarak yenilenir. Yenilenme hızı, farklı epitel türlerinde değişiklik gösterir: İnce bağırsakta hızlıdır (4-6 gün). Pankreasta daha yavaştır (50 günde bir). Çok katlı ve yalancı çok katlı epitelde mitoz, germinal tabakada meydana gelir.

Rombencefalon (rhombencephalon), omurgalılarda merkezi sinir sisteminin gelişimsel sınıflandırılmasında yer alan bir bölgedir. Rombencefalon, metensefalon ve myelensefalon olarak ikiye ayrılır: Metensefalon, pons ve serebellumu içerir. Myelensefalon, medulla oblongata'yı oluşturur. Rombencefalon, beynin arka kısmını oluşturur ve beyincik, pons ile medulla oblongata'yı içerir.

Yumurta oluşumu, doğumdan itibaren yumurtalıklarda bekleyen yumurtaların her ay adet döneminde olgunlaşmaya başlamasıyla başlar. Ergenlik döneminden sonra, hipotalamustan gonadotropin hormonunun (GnRH) salgılanmasıyla başlayan süreçte, hipofiz bezinden folikül uyarıcı hormon (FSH) ve luteinizan hormon (LH) salgılanır. Adet döngüsünün 10 ila 14. günleri arasında, olgunlaşan foliküllerden sadece bir tanesi tamamen olgun bir yumurtaya dönüşür.

İntramembranöz kemikleşme, yassı kemiklerde meydana gelen, kıkırdak öncüsü olmaksızın osteoblastların doğrudan kemik oluşturması sürecidir. Bu süreç şu şekilde gerçekleşir: Mezenkim hücrelerinin dönüşümü: Embriyonik iskeletteki mezenkimal hücreler, osteoblastlara dönüşen osteojenik hücrelere farklılaşır. Kemik matrisinin oluşumu: Osteoblastlar, mineral tuzları biriktikçe kalsifiye olan osteoid matrisi salgılar. Süngerimsi ve kompakt kemik oluşumu: Kılcal damarların etrafında salgılanan osteoid, süngerimsi kemiği oluşturan trabeküler matris ile sonuçlanır. İntramembranöz kemikleşme, yüzün yassı kemikleri, kafatası kemiklerinin çoğu ve köprücük kemiklerinin oluşumunda rol oynar.

Tıpta PGC farklı anlamlara gelebilir: PGC-1α. Primordial germ cell (PGC). Precision Global Consulting (PGC). People Group Consultant (PGC).

Embriyonun rahme (uterusa) tutunması, "embriyonik dönem" olarak adlandırılan döllenmeden sonraki ilk 8 hafta içinde gerçekleşir. Bu süreç şu şekilde gelişir: Blastokist aşaması. Tutunma süreci. Gebelik oluşumu. Embriyonun rahme tutunması, dışarıdan gözlemlenebilecek belirtilerle anlaşılmaz.

Parankima ve mezenkim arasındaki temel farklar şunlardır: Bulunduğu organizma: Parankima hücreleri bitkilerde, mezenkimal hücreler ise çok hücreli organizmalarda bulunur. Farklılaşma yeteneği: Parankima hücreleri farklılaşamazken, mezenkimal hücreler farklılaşma yeteneğine sahiptir ve birçok hücre tipine dönüşebilir. Fonksiyon: Parankima hücreleri, bitkilerde depolama, fotosentez, hücresel solunum ve yara onarımı gibi işlevlere sahipken, mezenkimal hücreler embriyonik gelişim sırasında çeşitli hücre tiplerine ayrılır. Hücre düzeni: Parankima hücreleri genellikle ince çeperli ve gevşek düzendeyken, mezenkimal hücreler hücre dışı matris içinde gevşek bir şekilde düzenlenmiştir.

Tersiyer villus, gebeliğin 60-70. günlerinde en yüksek düzeye ulaşır. Tersiyer villus, sekonder villus içindeki bağ dokusunda damarlanmalar oluşup olgunlaştığında meydana gelir.

Zigotun blastosiste dönüşmesi döllenmeden sonraki 5. veya 6. günde gerçekleşir. Bu süreçte zigot, hücre bölünmeleri geçirerek önce 2, 4 ve 8 hücreli aşamalardan geçer.

Organogenez dönemi, gebeliğin 3. ve 8. haftaları arasında gerçekleşir. Bu dönemde embriyo, tüm ana organlarını oluşturmaya başlar.

Embriyonik gelişim sırasında el ve ayak parmaklarının açılmasını sağlayan organel lisozomdur. Bu süreçte, programlanmış hücre ölümü (apoptoz) adı verilen bir mekanizma sayesinde, belirli hücrelerin kontrollü bir şekilde ölmesi gerekir.

Koryon zarı tüm canlılarda bulunmaz. Memelilerde koryon zarı, plasentanın yapısına katılır. Sürüngen ve kuşlarda koryon zarı, allantoyis ile birlikte gaz alışverişini sağlar ve yumurta kabuğunun altında bulunur. Balık, kurbağa ve dış döllenme yapan canlılarda ise koryon zarı gelişmemiştir.

Plasental bariyer, 1000 Dalton’dan daha küçük lipofilik moleküllerin pasif difüzyon yoluyla fetal dolaşıma geçmesine izin verecek kadar geçirgendir. Ancak, plasenta bariyerinin geçirgenliği şu etkenlere bağlı olarak değişebilir: kullanılan ilaçların yağda çözünme miktarı; ilaçların kullanım süresi ve sıklığı; anne vücudunda ilacın metabolize edilme süresi; anne kanındaki proteinlere ilacın bağlanma oranı; kullanılan ilacın molekül büyüklüğü; ilaç kullanılan hamilelik evresi (ilerleyen evrelerde plasenta bariyerinden ilaç geçişi artar); plasental kan akışındaki artış; kullanılan ilacın iyon yükü, serbest dolaşım kapasitesi, çözünürlük miktarı kısaca fizikokimyasal yapısı; plasenta bariyerindeki giriş kapılarının büyüklüğü. Ayrıca, plasenta bariyeri anne kanında bulunan zararlı maddelerden fetüsü korur fakat birçok virüs ve ilaç bu bariyeri geçebilir.

Ön beyin vezikülleri (prosensefalon) iki ana bölüme ayrılır: 1. Telensefalon. 2. Diensefalon. Ayrıca, ön beyin vezikülünün erken gelişim dönemlerinde optik vezikül adı verilen bir lateral divertikulum da oluşur.

Yarık damak ve yarık dudak, genellikle genetik ve çevresel faktörlerin birleşimi sonucu ortaya çıkar. Genetik faktörler: Ailede yarık dudak ve damaklı birey bulunması riski artırır. Bazı genetik mutasyonlar bu duruma neden olabilir. Çevresel faktörler: Gebelik sırasında sigara ve alkol kullanımı. Epilepsi ilaçları, warfarin gibi kan sulandırıcı ilaçlar, romatizma ilaçları kullanımı. Folik asit eksikliği. Kızamıkçık enfeksiyonu. Toksik maddelere maruz kalma. Bu durumun kesin nedeni tam olarak bilinmemektedir.

Prekordal plak, embriyonik gelişimin 14. gününde oluşmaya başlayan, hipoblastik hücrelerin silindirik hale gelerek kalınlaşmış bir sirküler alan oluşturmasıyla meydana gelen yapıdır. Bu plak, embriyonun gelecekteki ağız ve baş bölgesi olarak kabul edilir.

Endoderm ve ektoderm, embriyonik gelişim sırasında oluşan birincil hücre katmanlarıdır. Endoderm, embriyonun iç tabakası olup, sindirim sistemi (mide, bağırsaklar), solunum sistemi (akciğerler), karaciğer, pankreas ve mesane gibi iç organların çoğunu oluşturur. Ektoderm ise embriyonun dış tabakası olup, deri, sinir sistemi, gözler, saç ve tırnaklar gibi dış yapıların yanı sıra beynin ve omuriliğin gelişiminden sorumludur.

Şizo ve enterokoelom, hayvanların embriyonik gelişim sırasında vücut boşluklarının oluşum şekillerine göre sınıflandırıldığı iki tür coelomdur. Şizoceolom (schizocoelom), protostomlarda görülür ve vücut boşluğu, mezodermal hücrelerin embriyonik mezodermden bölünmesiyle oluşur. Enterokoelom (enterocoelom) ise deuterostomlarda bulunur ve coelom, embriyonik arkenterondan (ilkel bağırsak) çıkan keseciklerin genişleyip ayrılması sonucu oluşur.

Gebelikte ilk gelişen organ kalp ve sinir sistemidir.