Asabiyet, klasik Arap kabile toplumunda bir grubun, cemaatin veya hizip üyelerinin ihtiyaç anında birbirlerini ya da bir bütün olarak grubun kendisini şartsız olarak desteklemelerini ve dışarıdan gelen tehditlere karşı sorgusuz sualsiz birleşmelerini sağlayan dayanışma duygusu veya psikolojik bağ olarak tanımlanabilir. Asabiyetin en önemli özelliklerinden biri, desteğin mutlak ve şartsız olmasıdır; yani yardım talep edenin haklı veya haksız olmasına bakılmaksızın yardımına koşulmasıdır. Asabiyet, aynı zamanda eylema dönüşmüş grup (birlik) ruhu olarak da ifade edilebilir. Asabiyet kavramı, farklı araştırmacılar tarafından şu şekilde karşılıklarla da ifade edilmiştir: yakınlık bağı; topluluk duygusu; dayanışma duygusu; ortak ruh; toplumsal uyuşma; toplumsal dayanışma; milliyetçilik fikri; askerî ruh. Asabiyet, İbn Haldûn’un modelinde tarihsel-siyasal akışın itici gücü olarak da resmedilir. Asabiyet kavramı, dini literatürde ise günümüz anlamından farklı bir anlama sahiptir. Asabiyet kelimesinin kökü “asabe”dir.