Röntgen

Verem (tüberküloz) teşhisi için kan testi tek başına yeterli değildir. Verem tanısı, klinik muayene ile birlikte çeşitli laboratuvar ve görüntüleme yöntemleriyle konur. Verem teşhisinde kullanılan kan testlerinden bazıları şunlardır: Quantiferon-TB Gold (IGRA) testi. Tüberkülin deri testi (PPD testi). Kesin tanı için diğer testlerle desteklenmesi gerekir. Başlıca diğer tanı yöntemleri ise şunlardır: balgam mikroskopisi ve kültürü; akciğer grafisi (röntgen); gerektiğinde biyopsi ve BT (tomografi).

Akciğer röntgeni, hem göğüs hastalıkları hem de radyoloji bölümlerinde çekilebilir. Radyoloji: Akciğer röntgeni, hastanelerin radyoloji bölümünde ve radyolog hekimlerin gözetiminde çekilir. Göğüs Hastalıkları: Akciğer dokusundaki ve solunum yollarındaki potansiyel sorunları tespit etmek için göğüs hastalıkları bölümünde de akciğer röntgeni çekilebilir. Akciğer röntgeni için randevu genellikle göğüs hastalıkları ya da dahiliye polikliniklerinden alınabilir.

Krup tanısı genellikle görüntüleme yöntemleri gerektirmeden, ayrıntılı öykü ve fizik muayene ile konur. Krup grafisi çekilmesi gereken durumlar: Atipik başlangıç veya klinik seyir gösteren vakalar; Tedaviye yetersiz yanıt; Yabancı cisim aspirasyonu şüphesi; Tekrarlayan krup atakları. Çekilen grafiler: Ön-arka boyun grafisi: Subglottik daralmayı (kalem ucu görüntüsü) tespit eder. Lateral boyun grafisi: Hipofarengeal hava alanında genişleme gösterir. Dikkat edilmesi gerekenler: Radyolojik görüntüleme sırasında verilen pozisyonlar hava yolu açıklığını tehlikeye sokabilir, bu nedenle dikkatli olunmalıdır.

RVG (RadioVisioGraphy) röntgenin temel işlevleri: Teşhis koyma: RVG, düşük dozlarda X ışını kullanarak hızlı ve radyasyonun etkileri olmadan teşhis yapmayı sağlar. Kemik yoğunluğu ve kanal boyu ölçümü: Bu ölçümlerin yapılmasında kullanılabilir, bu nedenle kanal tedavisi ve implant uygulamalarında faydalıdır. Görüntü saklama: Dijital görüntüler, bir kağıda basılarak veya CD'ye aktarılarak saklanabilir. RVG, geleneksel röntgen yöntemlerine göre daha az radyasyon yayar, daha kısa sürede çekim yapar ve film banyosu gerektirmez.

Akciğer röntgeni ve solunum testi, akciğer hastalıklarının teşhisi için yeterli olabilir, ancak bu testlerin sonuçları, hastalığın kesin teşhisi ve tedavi planının oluşturulması için tek başına yeterli olmayabilir. Solunum testi, akciğerlerin çalışma performansını ölçmeye yarar ve astım, KOAH gibi solunum sistemi hastalıklarının teşhisinde ve takibinde önemli bir rol oynar. Akciğer röntgeni ise, akciğerlerde normal dışı bulguların tespitinde kullanılabilir. Teşhis ve tedavi için mutlaka bir doktora başvurulması önerilir.

Röntgen odasında aşağıdaki kesitlerin alınması mümkündür: Kemik röntgeni. Göğüs röntgeni. Diş röntgeni. Baş röntgeni. Omurga röntgeni. Ayrıca, daha ayrıntılı görüntüler oluşturmak için bilgisayar yardımıyla bir dizi X-ışınları da kullanılabilir. Röntgen odasında hangi kesitlerin alınabileceği, röntgen odasının donanımına ve sağlık kuruluşunun politikalarına bağlı olarak değişebilir.

Diş hekiminde röntgen çekimi zorunlu değildir, ancak tedavi planlaması ve bazı diş problemlerinin değerlendirilmesi için gereklidir. Röntgen çekimi gerektiren durumlar arasında şunlar bulunur: diş ağrısı; diş çürükleri; diş eti hastalıkları; dişlerde görünmeyen kök enfeksiyonları; ortodontik tedavi; dental implant uygulamaları; gömülü diş veya 20 yaş dişlerinin sürme problemleri. Diş hekimi, hastanın ağız sağlığını değerlendirirken röntgenin gerekip gerekmediğine karar verir.

Röntgende sisli görüntünün ne zaman düzeleceğine dair bilgi bulunamadı. Ancak, röntgen çekiminden sonra görüntülerin genellikle kısa süre içerisinde elde edildiği bilinmektedir. Röntgen sonuçlarının değerlendirilmesi ve sisli görüntünün düzeltilmesi, radyolog veya doktorun incelemesine bağlıdır. Daha fazla bilgi için bir sağlık uzmanına danışılması önerilir.

Krup tanısı, genellikle belirti ve semptomlara bakılarak konur. Tanı sürecinde kullanılan yöntemler: Fizik muayene: Sağlık hizmeti sağlayıcısı, çocuğun nefes alış verişini gözlemler, stetoskopla göğsünü dinler ve boğazını inceler. Görüntüleme: Boyun veya göğüs röntgeni çekilebilir. Tanı için kullanılan skorlama sistemleri: Westley Skoru: Krupun şiddetini belirlemek için kullanılır. Diğer hastalıkların dışlanması: İlk adımda, epiglottit, hava yolunda yabancı cisim, subglotik stenoz, anjioödem ve retrofaringeal abse gibi durumlar dışlanır. Kan testleri, röntgen ve kültür gibi ileri tetkikler genellikle gerekli değildir.

Periapikal röntgenlerin önemli olmasının bazı nedenleri: Doğru teşhis: Diş çürüğü, periodontal kemik kaybı, diş eti hastalığı, diş taşı veya tartar varlığı gibi diş hastalıklarının teşhisine yardımcı olur. Tedavi planlaması: Endodontik tedavi ve kök kanallarının görüntülenmesinde kullanılır. Gizli sorunların tespiti: Kök ucunda oluşan apikal lezyonlar gibi yüzeyde belirgin semptom göstermeyen problemleri ortaya çıkarır. Erken tanı: Kist ve tümör oluşumlarının erken teşhisinde kullanılır. Cerrahi öncesi değerlendirme: Diş çekimi, implant yerleştirme gibi cerrahi müdahaleler öncesinde kemik yapısının değerlendirilmesini sağlar. Düşük radyasyon dozu: Modern cihazlar, düşük radyasyon kullanarak yüksek kaliteli görüntüler sunar, bu da hem hasta hem de hekim için güvenli bir teşhis yöntemidir.

Grafi (akciğer röntgeni) çekilmesi gereken bazı durumlar: Uzun süren öksürük veya balgam, nefes darlığı, göğüs ağrısı gibi şikâyetler. Zatürre, bronşit gibi ateşli solunum yolu enfeksiyonları. Akciğerde tümör, kitle veya nodül taraması. Göğüs travması sonrası kaburga kırıkları veya iç kanama şüphesi. Ameliyat öncesi rutin değerlendirmeler. Sigara içen bireylerde tarama. Kalp büyümesi veya plevral sıvı gibi bulguların değerlendirilmesi. Grafik çekimi için kesin karar, hastanın sağlık durumuna göre doktor tarafından verilmelidir.

Röntgen filminden sonra, elde edilen görüntü genellikle filmler üzerine veya bilgisayarlarda dijital olarak kaydedilir. Film çıktısı: Dijital görüntüler dakikalar içerisinde ekranda görülebilir. Uzman değerlendirmesi: Film, doktor tarafından ışıklı bir panel üzerinde incelenir. Röntgen çekimi sonrası dikkat edilmesi gerekenler ve yapılması gerekenler, çekilen röntgenin türüne ve kullanılan yöntemlere bağlı olarak değişebilir. Kesin bilgiler için bir radyoloğa danışılması önerilir.

Diş hekimliğinde en çok kullanılan x-ışınları şunlardır: Bitewing röntgenleri: Üst ve alt dişlerin ayrıntılı bir görüntüsünü sağlayarak çürük, diş eti hastalığı ve kemik kaybı gibi sorunları tespit etmeye yardımcı olur. Periapikal röntgenler: Belirli bir dişin kronundan köküne kadar olan kısmını inceler. Ayrıca, dijital röntgen makineleri de yaygın olarak kullanılmaktadır. Bu makineler, daha az radyasyonla yüksek çözünürlüklü görüntüler elde etmeyi sağlar.

Kontrast madde çekilirken aç veya tok olmak, çekim türüne göre değişiklik gösterir: İlaçlı MR ve tomografi için, damar yoluyla kontrast madde kullanılacağından, çekimden önce 4-8 saat aç olunması önerilir. İlaçsız tomografi için ise özel bir hazırlığa gerek yoktur, aç veya tok olarak çekilebilir. Doktorun talimatlarına uymak önemlidir.

Halluks rigidus (başparmak sertliği) röntgende şu özelliklerle anlaşılabilir: Eklem yüzeyi ve kıkırdak kalınlığı. Kemik çıkıntıların yeri ve boyutları. Radyolojik inceleme, sadece başparmak eklemi için değil, ayağın basış şeklinin de değerlendirilmesine yardımcı olur. Halluks rigidus tanısı için röntgen çekimlerinin yanı sıra, hastanın ayrıntılı hikayesi dinlenir ve ayak detaylı olarak muayene edilir. Teşhis ve tedavi için bir ortopedi uzmanına başvurulması önerilir.

Röntgende iyonlaştırıcı radyasyon, ultrasonda ise iyonlaştırıcı olmayan radyasyon kullanılır. Röntgen. Ultrason.

Akciğerde hafif retikülonodüler dansite, tıbbi görüntüleme tekniklerinde (örneğin, bilgisayarlı tomografi veya X-ışını) tespit edilen, kan yapan dokuların içindeki bağ doku hücrelerinin artması durumunu ifade eder. Retiküler artışa neden olan veya artışı sırasında görülen hastalıklardan bazıları şunlardır: pulmoner ödem; kalp yetmezliği; aşırı sıvı yüklemesi; nefropati; viral enfeksiyonlar; sıtma; tüberküloz; histoplazmoz; kronik interstiyel ödem; mitral kapak hastalıkları; kolajen vasküler bozukluklar; bağ dokusu hastalıkları; romatoid, sklederma, sarkoidozis; lenfositik bozukluklar; pulmoner lenfoma; interstiyel pnömoni; kronik aspirasyon pnömonisi; radyasyon pnömonisi. Kesin tanı, fiziki muayene ve tahlil sonuçlarına bağlı olarak doktor tarafından konur.

Eski tip röntgen cihazlarının çalışma prensibi şu şekildedir: 1. Röntgen Tüpü: Röntgen cihazı, röntgen tüpü ve bir dedektörden oluşur. 2. Hasta Pozisyonu: Röntgen çekimi yapılacak hasta, röntgen tüpü ile cihazın masasının arasına yerleştirilir. 3. X Işınlarının Geçişi: Röntgen tüpünden çıkan X ışınları, hastanın vücudundan geçirilir. 4. Görüntü Oluşumu: Dedektör, ışınların ne kadar emildiğini ölçer ve bu bilgiyi bir görüntüye dönüştürür. Özellikler: Film Kullanımı: Eski tip cihazlarda, dedektör yerine film kaseti bulunur. Görüntü Oluşumu: Dokuların yumuşaklığına veya sertliğine göre X ışınları, film üzerinde siyah ile beyaz arasında renk tonları oluşturur. Not: Röntgen çekimleri, günümüzde daha gelişmiş ve dijital dedektörler kullanılarak yapılmaktadır.

El bilek röntgeni genellikle birkaç dakika içerisinde tamamlanır. Hazırlıklar dahil olmak üzere toplam işlem süresi ise evde röntgen çekimi hizmetlerinde ortalama 30-40 dakika olarak belirtilmektedir. Röntgen çekiminin süresi, kullanılan yönteme ve çekim yapılacak bölgeye göre değişiklik gösterebilir. Doğru bilgi için sağlık kuruluşuna başvurulması önerilir.

Hastanelerde kullanılan bazı röntgen çeşitleri şunlardır: Standart röntgen. Floroskopi. Bilgisayarlı tomografi (BT). Anjiyografi. Mamografi. Diş röntgeni. Portatif röntgen. Mobil C-kollu röntgen.