Reformlar

Solon'un dört büyük reformu şunlardır: 1. Borç Köleliğini Kaldıran Reform: "Seisachtheia" yasası ile borç yüzünden köleliği kaldırdı ve birçok kişinin borcunu sildi. 2. Vatandaşlığı Maddi Varlığa Göre Dört Sınıfa Ayırma: Pentakosiomedimnoi, Hippeis, Zeugitai ve Thetes sınıflarını oluşturarak aristokratların doğuştan gelen ayrıcalıklarını ortadan kaldırdı. 3. Ekonomik ve Ticari Reformlar: Zeytinyağından başka zirai ürünlerin ihracatını yasakladı, ticaret ve sanayiyi kolaylaştırdı, gümüş para basarak ticareti standartlaştırdı. 4. Adalet ve Sosyal Düzen Reformları: Ölülerin arkasından kötü konuşulmasını yasakladı, mahkemeye başvurma hakkını tüm Atina halkına tanıdı ve tarafsız kalan kişilerin vatandaşlık haklarını iptal eden bir yasa çıkardı.

En güçlü kraliçe olarak birkaç isim öne çıkmaktadır: Kraliçe II. Elizabeth. Danimarka Kraliçesi II. Margrethe. Akitanyalı Eleanor. Kleopatra VII.

Mustafa Kemal Atatürk'ün sosyal hayatı şu şekilde özetlenebilir: Aile ve Evlilik: 29 Ocak 1923'te Latife Hanım ile evlendi ve bu evlilik 5 Ağustos 1925'e kadar sürdü. İlgi Alanları: Kitap okumayı, müzik dinlemeyi, dans etmeyi, ata binmeyi ve yüzmeyi severdi. Sosyal Etkinlikler: Sık sık akşam yemekleri düzenleyerek devlet ve bilim adamlarını, sanatçıları davet eder, ülkenin sorunlarını tartışırdı. Seyahatler: Yurt gezilerine çıkarak devlet çalışmalarını yerinde denetlerdi. Hobi ve Alışkanlıklar: Tavla ve bilardo oynamaktan hoşlanırdı. Doğa Sevgisi: Doğayı çok severdi ve sık sık Atatürk Orman Çiftliği'ne giderdi. Yabancı Dil Bilgisi: Fransızca ve Almanca biliyordu.

Bülent Tanör'ün "Kurtuluş - Kuruluş" kitabı, Türkiye Cumhuriyeti'nin kuruluş sürecini hukuk, siyasal bilim ve siyasal sosyoloji açısından ele alır. Kitabın iki ana konusu vardır: 1. Kurtuluş: 30 Ekim 1918'deki Mondros Mütarekesi ile 24 Temmuz 1923'teki Lozan Antlaşması arasındaki dönemi kapsar ve bağımsızlık savaşını içerir. 2. Kuruluş: 23 Nisan 1920'de TBMM'nin açılmasıyla başlayan ve 1940'lara kadar süren, yeni siyasal-anayasal yapılanmalar ile köklü reformları kapsayan süreçtir. Tanör, bu süreçte önder ve halk rollerini inceler, inkılap, devrim ve ihtilal kavramları üzerinde durur.

Kemal Atatürk'ün değişim ve uluslaşma süreci, Türkiye Cumhuriyeti'nin kurucusu Mustafa Kemal Atatürk'ün önderliğinde, Osmanlı Devleti'nin yıkıntıları üzerine modern ve laik bir ulus-devletin inşa edilmesi sürecini ifade eder. Bu süreç, bir dizi devrim ve reformla gerçekleştirilmiştir: Saltanatın Kaldırılması (1922) ve Cumhuriyetin İlanı (1923). Laiklik ve dini reformlar. Eğitim reformları. Kadın hakları ve toplumsal devrimler. Ekonomi ve sanayi devrimleri. Bu süreç, Türkiye'yi Batı standartlarına uygun, çağdaş ve demokratik bir devlet yapısına kavuşturmuştur.

Sultan Abdülaziz'in bazı önemli faaliyetleri: Modernleşme: Osmanlı Donanması'nın modernizasyonu için Avrupa'dan krediler sağladı ve yeni top ile tüfekler temin etti. Eğitim: İstanbul Üniversitesi'ni Fransız eğitim sistemi örnek alınarak yeniden düzenledi, yeni vilayetler ilan etti ve çeşitli okullar açtı (Mekteb-i Sanayi, Dârülfünûn, Mekteb-i Sultani, Dîvân-ı Ahkâm-ı Adliyye, Şûrâ-yı Devlet). Altyapı: Rumeli ve Anadolu'da demiryolu ağı kurmaya çalıştı, Şark Ekspresi'nin bir durağı olan Sirkeci Garı'nın temellerini attırdı, İstanbul'da tramvay ve Galata Tüneli'nin işletilmesini sağladı. Diplomasi: I. Selim'den sonra Mısır'ı ziyaret eden ilk Osmanlı padişahı oldu, Avrupa'ya seyahatler yaparak İngiltere Kraliçesi Victoria, Belçika Kralı II. Leopold, Prusya Kralı I. Wilhelm ve Avusturya-Macaristan İmparatoru Franz Joseph gibi liderlerle görüştü. Yenilikler: 1863'te posta pulu kullanıldı, 1869'da Süveyş Kanalı açıldı.

III. Selim, Osmanlı Devleti'ni dağılmaktan kurtarmak ve modernleştirmek amacıyla ıslahatlar yapmıştır. Bu ıslahatların bazı nedenleri: Askeri alanda yenilik ihtiyacı: Başarısızlıkla sonuçlanan Avusturya ve Rusya ile olan savaşlar, Yeniçeri Ocağı'nın ıslahını ve yeni bir ordu kurulmasını gerektirmiştir. Ekonomik sorunlar: Devletin mali durumu oldukça bozuktu ve yeniliklerin başlatılması, mali durumu daha da sarsmıştı. Avrupa'daki gelişmelerin takibi: Avrupa'daki gelişmeleri yakından takip etmek için Avrupa'nın önemli şehirlerinde daimi elçilikler açılmıştır. Kurumların yeniden düzenlenmesi: Bozulan kurumların çağdaş ihtiyaçlara göre yeniden düzenlenmesi ve eski haline getirilmesi gerekliydi.

Carter V. Findley'in "Osmanlı Devleti'nde Bürokratik Reform: Bâb-ı Âli (1789-1922)" adlı eseri, Osmanlı İmparatorluğu'nun 1789'dan 1922'ye kadar olan dönemde geçirdiği bürokratik reformları ele alır. Eserde anlatılan bazı konular: Bâb-ı Âli'nin örgütsel yapısı ve kalemiye sınıfı: Yazar, Bâb-ı Âli'nin ve kalemiyenin tarihsel gelişimini, yönetici sınıfın şubelerini ve bunların evrimini inceler. Reform süreci: Osmanlı'nın gerileme dönemine girmesiyle II. Mahmud döneminden itibaren yapılan köklü idari reformlar ve bu süreçte batı tarzı düzenlemelerin benimsenmesi. Modernleşme çabaları: Tanzimat dönemi, bürokratik siyasi sistemin oluşturulduğu ve Osmanlı siyasi hayatının merkezine alındığı bir dönem olarak ele alınır. Bürokrasinin dönüşümü: Kalemiyenin sivil bürokrasiye (mülkiye) dönüşümü ve modern devlet bürokrasileriyle özdeşleşmesi. Findley, eserinde Osmanlı yönetim sisteminin reform öncesi dönemdeki gelişim süreçlerini, yetki dağılımını ve teşkilatlanma modelini modernleşme ihtiyaçlarıyla çatışması bağlamında analiz eder.

Atatürk'e başöğretmen unvanı verilmesinin nedeni, 1 Kasım 1928 tarihinde Arap alfabesinin kaldırılarak Latin alfabesinin kabul edilmesi sonrası, halkın yeni alfabeyi öğrenmesi için açılan Millet Mektepleri'nde 11 Kasım 1928'de bizzat ders vererek halka yeni harfleri öğretmesidir. Atatürk, 24 Kasım 1928'de bu unvanı resmî olarak kabul etmiştir.

II. Abdülhamid'in askeri reformlarından bazıları şunlardır: Askeri eğitim kurumlarının artırılması ve taşrada yaygınlaştırılması. Askeri okulların kademelere ayrılması. Yabancı uzman ve subayların getirilmesi. Eğitimin kurumsalleştirilmesi. Teçhizat temini. Askeri yüksek okulların açılması.

17. ve 18. yüzyıl Osmanlı siyasi tarihi şu şekilde özetlenebilir: 17. yüzyıl: Osmanlı Devleti, 1683'teki II. Viyana Kuşatması'nın arifesinde en geniş sınırlarına ulaştı. 17. yüzyıl, bir durgunluk ve gerileme dönemi olmayıp, devletin yeni baskılara ve iç ile dış gerçeklere uyum sağlamaya çalıştığı bir dönemdir. Kadınlar saltanatı (1533-1656) ve 1640-1648 yılları arasında hüküm süren I. İbrahim'in yetersizliği gibi olaylar yaşandı. 1699'dan itibaren Osmanlı, iç durgunluk, masraflı savunma savaşları, Avrupa sömürgeciliği ve çok etnikli tebaası arasındaki milliyetçi isyanlar nedeniyle toprak kaybetmeye başladı. 18. yüzyıl: Osmanlı Devleti, Avrupa'dan geri kaldığını kabul etti ve ıslahatlarda Avrupa'yı örnek almaya başladı. 1718 Pasarofça Antlaşması ile Osmanlı, toprak koruma politikası izlemeye başladı. 18. yüzyılın sonunda Osmanlı, denge politikası uygulamaya başladı. 1768-1774 Osmanlı-Rus Savaşı'nın kaybedilmesiyle Küçük Kaynarca Antlaşması imzalandı. 19. yüzyılda Osmanlı İmparatorluğu'nun dağılma süreci hızlandı.

Sokollu Mehmet Paşa, Osmanlı tarihinde önemli bir yere sahiptir çünkü: Uzun süreli sadrazamlık: I. Süleyman, II. Selim ve III. Murad dönemlerinde 14 yıl boyunca Osmanlı Devleti'nin sadrazamlığını yapmış ve bu görevi en uzun süre yürüten nadir sadrazamlardan biri olmuştur. Askeri başarılar: Avusturya ve İran seferlerinde önemli zaferler kazanmış, 1553'te Rumeli askerleriyle Anadolu'daki taht mücadelesinde Şehzade Selim'in yanında yer alarak onun tahta çıkmasını sağlamıştır. Devlet yönetimi: Don ve Volga ırmakları arasında bir kanal açarak Osmanlı donanmasına Hazar Denizi yolunu açmayı, Süveyş Kanalı'nı ve İzmit Körfezi üzerinden Karadeniz'e alternatif bir boğaz açmayı hedeflemiş, bu projelerle Osmanlı'nın doğu ve Asya'daki egemenliğini güçlendirmeyi amaçlamıştır. Hayratları: İstanbul, Lüleburgaz, Havsa ve Antakya'da birçok külliye, cami, medrese, çeşme ve köprü inşa ettirmiştir.

Javier Milei'nin bazı yaptıkları: Ekonomi alanında: Arjantin'in resmi para birimini ABD doları olarak benimsemeyi ve merkez bankasını kapatmayı önerdi. Devlet harcamalarını azaltarak Arjantin'i bütçe fazlası veren bir ülke haline getirdi. Enflasyonla mücadele için sert önlemler aldı ve aylık enflasyon oranını yüzde 133'ten yüzde 3'e düşürdü. Siyaset alanında: 2023 başkanlık seçimlerinin ikinci turunda görevdeki ekonomi bakanı Sergio Massa'yı mağlup ederek Arjantin'in devlet başkanı oldu. Kürtaj yasasının yürürlükten kaldırılması için referandum önerdi. Zorunlu aşıya karşı çıktı ve bireysel silahlanmanın serbest bırakılmasını savundu. Dış politika alanında: ABD ve İsrail ile daha yakın ilişkileri savundu. Çin ile ilişkiler konusunda temkinli davrandı ve Rusya'ya karşı Ukrayna'yı destekledi. Milei, siyasi olarak sağ popülist ve sağ liberteryen olarak tanımlanmaktadır.

Nizam-ı Cedit ve Islahat Fermanı arasındaki bazı farklar şunlardır: İlan Edilme Zamanı: Nizam-ı Cedit, 18. yüzyılda III. Selim döneminde, Islahat Fermanı ise 19. yüzyılda, Kırım Savaşı sonrasında ilan edilmiştir. Kapsamı: Nizam-ı Cedit, dar anlamda askeri düzenlemeleri, geniş anlamda ise devletin çeşitli alanlardaki yenileşme çabalarını kapsar. İlan Sebebi: Nizam-ı Cedit, askeri gücü yeniden yapılandırma amacıyla başlatılmıştır. Uygulayan Taraf: Nizam-ı Cedit, padişah III. Selim tarafından başlatılmıştır. Toplumsal Etki: Nizam-ı Cedit, toplumda Müslüman kesiminde rahatsızlık yaratmış ve devletin geleneksel yapısının sorgulanmasına yol açmıştır.

Kızıl Sultan dönemi, Osmanlı İmparatorluğu'nun 34. padişahı II. Abdülhamid'in hüküm sürdüğü dönemi ifade eder. II. Abdülhamid, özellikle Ermeni isyanlarını sert bir şekilde bastırdığı için Batılı tarihçiler ve muhalifleri tarafından "Kızıl Sultan" olarak anılmıştır. II. Abdülhamid'in taraftarları ise onu "Ulu Hakan" gibi yüceltici lakaplarla anmışlardır.

Ed O'Neill, Türkiye'de doğrudan bir faaliyet yürütmemiştir, ancak ünlü İngiliz ekonomist Jim O'Neill olarak, Türkiye'nin ekonomisi ve geleceği hakkında çeşitli değerlendirmelerde bulunmuştur. Jim O'Neill, CNBC-e'ye verdiği röportajda, Türkiye'nin dış finansmana bağımlılığına ve cari açık sorununa dikkat çekmiş, kısa vadede en önemli şeyin ABD faizlerinin düşük seyretmesi olduğunu belirtmiştir. Ayrıca, O'Neill, küresel imalat merkezlerindeki dönüşümde Türkiye'nin avantajlı bir konuma sahip olduğunu ve üretim anlamında güçlü bir konumda bulunduğunu vurgulamıştır.

Islahat Fermanı'nın başarısız olmasının bazı nedenleri: Uygulamadaki geri kalmışlık ve direnç: Fermanların getirdiği yeniliklerin hayata geçirilmesi, geleneksel yapı ve bürokratik dirençle karşılaştı. Dış müdahale ve çıkarlar: Avrupalı devletler, gayrimüslimlerin haklarını koruma bahanesiyle Osmanlı iç işlerine karıştı ve kendi çıkarlarına uygun politikalar izlenmesi için baskı yaptı. Ekonomik yetersizlik ve borçlanma: Modernleşme çabaları için yüksek dış borçlar alındı, bu da devletin maliyesini zayıflattı ve bağımsızlığını kısıtladı. Toplumsal yapıdaki çatlaklar ve kimlik sorunları: Farklı etnik ve dini gruplar arasında tam anlamıyla eşitlik ve güven sağlanamadı. Süreklilik ve istikrar eksikliği: Sık değişen padişahlar ve vezirler, devlet politikalarında istikrarsızlığa yol açtı.

Tanzimat dönemi, Osmanlı İmparatorluğu'nun modernleşme sürecinde önemli bir dönüm noktası olarak kabul edilir ve birkaç açıdan büyük önem taşır: Batılılaşma ve Modernleşme: Tanzimat dönemi, Osmanlı'nın Batı'ya ayak uydurma çabalarını simgeler. Anayasa Hareketi: Tanzimat Fermanı ile birlikte Osmanlı Devleti'nde anayasacılık faaliyeti başlamış ve padişah kendi yetkilerini kısıtlamıştır. Toplumsal Huzur: Islahat Fermanı ile gayrimüslim halkın hakları korunmuş ve toplumsal huzur hedeflenmiştir. Sanayileşme ve Serbest Ticaret: Osmanlı ekonomisini canlandırmak amacıyla serbest ticaretin teşvik edilmesi ve sanayileşmeye yönelik adımlar atılmıştır. Edebiyat ve Sanat: Tanzimat döneminde halkın anlayabileceği dilde eserler yazılmış, edebiyat ve sanat alanında batılılaşma başlamıştır.

Mustafa Reşid Paşa, Osmanlı tarihinde önemli bir yere sahiptir çünkü Tanzimat Fermanı'nın hazırlayıcısı ve okuyucusudur. Reşid Paşa'nın diğer önemli başarıları arasında: Londra Antlaşması. Diplomatik ilişkiler. Eğitim ve bilim.

Yenilikçi ve reformist padişahlar arasında öne çıkanlar şunlardır: III. Selim. II. Mahmut. Abdülaziz. Bu padişahlar, Osmanlı Devleti'nin modernleşme sürecine öncülük etmişlerdir.