EskiTürkler

Eski Türklerde kadınlar, deriden yapılmış giysiler giyerlerdi. Erkeklerin giydiği kıyafetlere benzerdi, ancak bazı farklılıklar vardı: Etekler kadınların daha uzun olurdu. Başlıklar genellikle deriden veya keçeden yapılmış takke benzeri şeylerden oluşurdu. Ayakkabı olarak önce çorap (uçuk), sonra ise uzun ya da kısa çizmeler (etük, oyuk) kullanılırdı. Ayrıca, kadınlar küpe, gerdanlık, bilezik, boncuk, inci, tarak ve ayna gibi süs eşyaları da kullanırlardı.

İkili teşkilat, Eski Türklerde devletin yönetim şeklini ifade eder ve ülkenin doğu ve batı olarak ikiye ayrılması esasına dayanır. Bu sisteme göre: - Doğuyu Kağan yönetirdi. - Batının yönetimi ise hükümdar ailesinden önde gelen bir kişiye, genellikle Kağan'ın kardeşine bırakılırdı ve bu kişiye "yabgu" unvanı verilirdi. Bu teşkilat, devletin yönetimini kolaylaştırmış ve hanedan mensuplarının devlet yönetimine hazırlanmalarını sağlamıştır.

Eski Türkler genellikle tek eşle evlenirdi.

Eski Türkler, dövmeyi çeşitli amaçlarla yaptırırlardı: 1. İnanç ve Tılsım: Tanrıları somut hale getirmek ve onların korumasını sağlamak için dövme yaptırırlardı. 2. Statü ve Kahramanlık: Soyluluk işareti ve savaşta kahramanlık nişanı olarak kullanılırdı. 3. Kötü Ruhlardan Korunma: Şaman rahiplerin müritlerine yaptıkları dövmelerle kötülüğün ve uğursuzluğun bedenden uzaklaştırıldığına inanılırdı. 4. Kimlik Belirleme: Göçebe topluluklarda, hayvan figürleri ve soyut desenlerden oluşan dövmeler, kişinin toplumdaki yerini ve cesaretini gösterirdi.

Eski Türklerde "konçuy" prenses anlamına gelen bir unvandır.

Eski Türklerin üç ana sembolü şunlardır: 1. Otağ (Çadır): Kağana ait olan ve diğer çadırlardan daha büyük ve gösterişli olan çadır. 2. Örgin (Taht): Kağanın oturduğu süslü ve gösterişli büyük koltuk. 3. Tuğ (Sancak): Uzun bir odunun ucunu atkuyruğundan alınan kıllarla süsleyerek yapılan flama.

Urug, Eski Türkçede "aileler birliği" anlamına gelen bir kavramdır. İlk Türk devletlerinde sosyal hayatın en küçük birimi olan ailenin (oğuş) bir araya gelmesiyle oluşur.

Eski Türklerin milli kıyafeti, deri ve dokuma kumaşlardan yapılmış giysilerden oluşuyordu. Temel unsurlar: - İç don ve dış don: İç çamaşırı olarak kullanılırdı. - Kaftan, çapan, şapan veya çarpıt: Üste giyilen hırka veya ceket. - Çizme ve çarık: Ayağa giyilen deri veya keçeden yapılmış ayakkabılar. - Börk: Başa takılan kürk veya deriden yapılmış şapka. Ayrıca, samur, sincap, tilki gibi hayvanların kürkleri de kıyafetlerin süslenmesinde kullanılırdı.

Eski Türk kültüründe ölünün yanına, öbür dünyada ihtiyaç duyabileceği eşyalar konulurdu. Bu eşyalar arasında: Giysiler ve mücevherler; Yiyecekler; At ve silahları; Hizmetçileri ve yakınları (eğer kişi hayattayken birini öldürmüşse, öldürdüğü kişi sayısı kadar taş dikilirdi). Ayrıca, mezarların başına ağaç dikilir ve bu ağaçların ölünün günahlarının affedilmesine yardımcı olacağına inanılırdı.

Eski Türkler'de kağandan sonra gelen unvan "yabgu" olarak kullanılmıştır.

Eski Türklerde kullanılan bazı semboller şunlardır: 1. Otağ (Çadır): Kağana ait olan ve diğer çadırlardan daha büyük olan çadır. 2. Örgin (Taht): Kağana ait süslü ve gösterişli büyük koltuk. 3. Tuğ (Sancak): Uzun bir odunun ucunu atkuyruğundan alınan kıllarla süsleyerek yapılan flama. 4. Kılıç: Metalden yapılmış, iki tarafı keskin, ucu sivri silah. 5. Kama (Bıçak, Hançer): Ucu çok sivri ve iki tarafı da keskin bıçak. 6. Yay: Ok atmak için kullanılan, esnek bir ip veya tel gerilmiş eğri çubuk. 7. Nevbet (Davul): Saltanat çadırının önünde çalınan davul, savaşın başlamasına işaret ederdi. 8. Kur (Kemer): Askeri kemer, süslü ve özenle yapılırdı. 9. Yarlığ (Kağan Emri, Buyruk): Kağanın emirleri. 10. Sorguç (Kotuz): Başın ön tarafına takılan tüy veya püskül şeklinde süs. 11. Toy (Eğlence, Şölen, Ziyafet): Hükümdarın halkına eğlence düzenlemesi.

Ongon ve ongunsal terimleri farklı bağlamlarda farklı anlamlar taşır: 1. Ongon: Eski Türklerin Tengricilik inancında, içinde bir ruhu barındıran cisme verilen isimdir. 2. Ongunsal: Bu terim, "ongun" kelimesinden türetilmiş olup, kutlu, uğurlu, beğenilen anlamlarına gelir.

Tigin, tarih bağlamında Eski Türklerde kağanların oğullarına verilen unvan olarak tanımlanır.

Eski Türklerde "ozan" saz şairi anlamına gelirdi. Ayrıca, halk arasında halkı eğlendiren, kahramanlık destanları okuyan ve dini törenlerde kopuz çalan kişi olarak da tanımlanırdı.

Eski Türklerin ahlak anlayışı şu temel prensiplere dayanıyordu: 1. Söz Namustur: Türkler için söz vermek ve sözünü tutmak büyük bir erdemdi. 2. Utanç Duygusu: Yalan söylemek, böbürlenmek ve başarıları dolayısiyle öğünmek utanç verici kabul edilirdi. 3. Cesaret ve İyilik: Cesaret, kötülükten koruyucu ve başkalarını aldatmaktan alıkoyan bir fazilet olarak görülürdü. 4. Adalet ve Hürriyet: İnsan sevgisinden doğan koruyuculuk, adalet, hürriyet ve eşitlik düşüncesini getirmişti. 5. Bilgi ve Erdem: Bilgi, mutluluğa ulaştıran temel yol olarak kabul edilirdi ve erdemli olmak çok önemliydi. Bu değerler, Türklerin bozkır kültürü ve göçebe yaşam tarzlarıyla da uyumluydu.

Eski Türklerde "eme törü" ifadesi, "eme" kelimesinin yanlış bir kullanımı olabilir. Doğru terim "töre"dir. Töre, Eski Türkçede yazılı olmayan, gelenekleşmiş kanun ve kurallar anlamına gelir.

Eski Türklerde yuğ töreni, ölen kişinin ardından yapılan yas ve anma töreniydi. Bu törenin yapılışı şu şekildeydi: 1. Ölüm Bildirimi: Ölen kişinin ölüm haberi, aile ve yakın çevresi tarafından komşulara ve akrabalara iletilirdi. 2. Yas Tutma: Ölüm sonrası, ölen kişinin ailesi ve yakınları yoğun bir yas süreci geçirirdi. 3. Cenaze Töreni: Ölen kişi bir çadıra konur ve at, sığır veya koyun gibi hayvanlar kurban edilirdi. 4. Taziye Ziyaretleri: Ölen kişinin ailesi ve yakınları, komşular ve akrabalar tarafından taziye ziyaretleri alırdı. 5. Yemek Verme: Cenaze töreni sonrası, ölen kişinin ailesi tarafından komşulara ve akrabalara yemek verilirdi. 6. Adak Adama ve Mevlit Okutma: Ailesi tarafından çeşitli adaklar adanır ve mevlit okutulurdu.

Eski Türklerde çeşitli yemekler bulunmaktaydı. Bunlardan bazıları şunlardır: 1. Mantı: Orta Asya'da "Metni" adıyla bilinen, hamur içine kıyma veya iç malzemesi konularak yapılan bir yemektir. 2. Keşkek: En iyi buğdaydan ve etle pişirilerek yapılan, delikanlılar tarafından kepçelerle dövülen bir yemektir. 3. Yoğurt: Türklerin süt işleme tekniklerinin bir ürünü olup, hem gıda hem de sağlık kaynağı olarak kullanılmıştır. 4. Kebaplar: Selçuklu döneminde önemli bir yer tutan, özellikle şiş kebap gibi çeşitli pişirme teknikleriyle yapılan yemeklerdir. 5. Tutmaç: Yumurtalı hamurdan yapılmış yufka, et ve tereyağı ile yapılan bir yemektir. 6. Akıtmaç: Yörük ve Türkmenlerin saç üzerinde yaptıkları, deve veya koyun sütünden yapılan hafif bir hamur yemeğidir.

Eski Türkler dövmeyi, Mezopotamya ve Anadolu gibi bölgelerden almışlardır. Ayrıca, Orta Asya kavimleri arasında da dövme geleneği yaygındı ve bu topluluklar hayvan figürleri ve soyut desenlerden oluşan karmaşık dövmeler yaptırırlardı.

Orun kelimesi, tarih bağlamında "makam, mevki" anlamına gelir. Ayrıca, Eski Türklerde hükümdarın meclisinde oturulan yeri ifade etmek için de kullanılmıştır.