Ekler

Yönelme hâl eki, çekim ekleri arasında yer alır.

Özel isimlerin ekleri, yapım ekleri olduklarında ayrılmazlar. Örneğin: - Türkçe (dil ismi); - Ankaralı (meslek ve akım ismi); - Köroğlusuz (sıfat ve isim).

Ulus ve çokluk ekleri farklı kavramlardır. Ulus kelimesi, bir topluluk veya millet anlamında kullanılan bir isimdir. Çokluk eki ise (-lar, -ler) isimlerin sayı bakımından birden fazla olduğunu belirtmek için kullanılır.

6. sınıf düzeyinde ekler, iki ana kategoride incelenir: isim çekim ekleri ve fiil çekim ekleri. İsim çekim ekleri şu şekilde bulunur: 1. Çoğul eki: İsmin sonuna "-ler/-lar" eki getirilerek çoğul anlamı kazandırılır. 2. Tamlama eki (ilgi eki): Belirtili isim tamlamalarında yer alır ve "-ın, -in, -un, -ün" ekleriyle gösterilir. 3. Hâl ekleri: İsme gelen "-ı, -i, -a, -e, -de, -dan" gibi eklerle ismin durumu belirtilir. Fiil çekim ekleri ise fiillere eklenerek cümledeki eylemleri tamamlar.

Şehir kelimesinden isim yapan ek, "-li" ekidir.

Çekim ve çekim eki kavramları aynı şeyi ifade eder. Çekim eki, kelimelerin cümle içerisinde dolaylı tümleç, belirtili nesne ya da zarf tümleci olarak kullanılmasını sağlayan eklere verilen isimdir.

"Ye" eki, durum (hâl) eklerinden biridir.

Üleştirme sayılarında "-er, -ar" ekleri kullanılır.

"Ed" eki iki farklı bağlamda kullanılabilir: bağlaç ve hal eki olarak. Bunları ayırt etmek için şu yöntemler kullanılabilir: 1. Bağlaç olan "ed", kendisinden önce gelen kelimelerden ayrı yazılır ve cümlede benzerlik, eşitlik, katılma gibi anlam ilişkileri kurar. 2. Hal eki olan "-de" ise bitişik yazılır, cümlelere bulunma veya kalma anlamlarını katar ve eklendiği kelimelere uyar.

İlçeye gelen ekler ayrılmaz. Sadece kurum, kuruluş, kurul, birleşim, oturum ve iş yeri adlarına gelen ekler kesme işareti ile ayrılır.

"Dahi" anlamı veren "de" eki, bağlaç olan "de"dir.

Fransızca'da en çok kullanılan ekler şunlardır: 1. "à": Yer belirtirken ve birine bir şey verirken kullanılır (örneğin, "Je vais à Paris" - "Ben Paris'e gidiyorum", "J'ai donné de l'argent à Ahmet" - "Ahmet'e para verdim"). 2. "la": Dişil isimler için kullanılır (örneğin, "la voiture" - "araba"). 3. "les": Çoğul isimler için kullanılır (örneğin, "les tapis" - "halılar"). 4. "le": Eril isimler için kullanılır (örneğin, "le stylo" - "dolmakalem").

"Ler, lar" eki cümleye çeşitli anlamlar katar: 1. Çokluk Anlamı: Kelimenin çoğul olduğunu belirtir. 2. Aile Anlamı: Aile isimlerini oluştururken kullanılır. 3. Saygı Anlamı: Cümleye saygı ifadesi katar. 4. Alay ve Küçümseme: Alaycı veya küçümseyici bir anlam taşır. 5. Benzerleri Anlamı: Bir benzerliği ifade eder.

"De" eki, hem durum eki hem de bağlaç olarak kullanılabilir. Durum eki olarak kullanıldığında, cümlede öznenin bulunduğu yeri belirtir ve bitişik yazılır. Bağlaç olarak kullanıldığında ise ayrı yazılır ve "dahi, bile, diğerleri gibi" anlamlarına gelir.

Gereklilik eki, fiil kök veya gövdesine eklenerek eylemin yapılması gerektiğini belirten ektir ve "-meli/-malı" şeklindedir. Bulma yöntemi: 1. Fiil kökünü belirleyin. 2. Fiil köküne "-meli/-malı" ekini ekleyin. 3. Kişi eklerini ekleyerek cümlenin öznesine göre çekimi tamamlayın.

Petifür ve ekler farklı tatlı türleridir. Petifür, Fransız mutfağına ait küçük bir tatlı türüdür ve genellikle çay saatlerinde veya özel davetlerde servis edilir. Ekler ise, uzun ve silindir şeklinde pataşu hamuru kullanılarak yapılan bir tatlıdır.

"Sınıf" kelimesi çekim eki almıştır. Yapım eki değildir.

"Im" ve "im" ekleri Türkçede farklı bağlamlarda kullanılır ve ayırt edilmeleri şu şekilde mümkündür: 1. İyelik Eki: "Im", "im", "um", "üm" ekleri, isimlere gelerek onların kime veya neye ait olduğunu belirtir. 2. Yapım Eki: Aynı ekler, fiil kök veya gövdelerinden isim türetmeye yarayan yapım eki olarak da kullanılabilir. 3. Ek Eylem Eki: Bu ekler, isim ve isim soylu kelimeleri yüklem yapmaya yarar. 4. 1. Tekil Şahıs Eki: Çekimli fiillere gelerek yapılan eylemin kim tarafından yapıldığını belirtir.

Türkçede tek heceli kelimeler ek almaz.

Farsçanın yapım ekleri şunlardır: 1. -bân: Meslek sahibi veya muhafazalık ismi yapar. 2. -dân: Alet ismi yapar. 3. -gâh: Yer ve zaman bildiren edat. 4. -kâr, -gâr, -ger: Bir iş yapmayı adet edinmiş veya meslek edinmiş kişileri ifade eder. 5. -sâr: Yer ismi yapar. 6. -şen: Yer ismi yapar. 7. -î: Aidiyet ismi yapar. 8. -tâ-: Kadarlık edatı. 9. -ber-: Önüne geldiği kelimelere "üzere, üzeri" anlamları veren sıfat yapma eki.