"Hiç varolmamışçasına yok olmak" ifadesi, kişinin kendini yok sayarak, varlığını azaltmayı ve sonsuz bir varlığa, yani ilahi bir denize kavuşmayı ifade edebilir 3. Bu kavram, Mevlânâ'nın düşüncelerinde, insanın geçici varlığından vazgeçip, yokluk yoluyla ebedi bir varlığa ulaşması gerektiği şeklinde yer alır 3.

Ayrıca, bu ifade, varlığın yokluktan korktuğu, ancak yokluğun aslında sığınılacak bir yer olduğu fikrini de yansıtabilir 3.

Bunun yanı sıra, "hiç varolmamışçasına yok olmak" ifadesi, bir hikayenin veya durumun, kişinin sanki hiç var olmamış gibi bir hissiyat yaratması anlamında da kullanılabilir 4.