1960 sonrasında Türk hikayeciliğinde çeşitli anlayışlar ön plana çıkmıştır: Bireysel duyarlılık: Varoluş, kuşak çatışması ve yalnızlık gibi bireysel konular işlenmiştir. Toplumsal gerçekçi hikayeler: Gecekondularda yaşayanlar, işçiler, memurlar, işsizlik ve köyden kente göç gibi toplumsal sorunlar ele alınmıştır. Dini ve milli duyarlılıkta yazılan hikayeler: Bu anlayışta eser veren yazarlar, önceki dönemlere kıyasla artmıştır. Ayrıca, modernizm ve postmodernizm akımlarının etkisiyle hikayelerde anlatım ve teknik açıdan gelişmeler görülmüştür. Bu dönemde öne çıkan bazı yazarlar: Leyla Erbil, Demir Özlü, Demirtaş Ceyhun, Erdal Öz, Bilge Karasu, Dursun Akçam, Orhan Duru, Necati Cumalı, Mehmet Seyda, Talip Apaydın, Sevgi Soysal, Ferit Edgü, Yusuf Atılgan, Bekir Yıldız.