1936 İş Kanunu, Türkiye Cumhuriyeti’nde işçilerin bir bölümünün çalışma koşullarını düzenleyen ilk kapsamlı kanundur. Kanunun bazı özellikleri: Kapsam: İçeriği itibariyle işlerin yolunda işleyebilmesi için günde en az on işçi çalışmayı gerektiren işyerlerinde çalışan işçiler ve işverenleri kapsar. İşçi tanımı: İşçi, başka bir kişinin işyerinde bedenen ya da bedenen ve fikren çalışan kimse olarak tanımlanmıştır. Sosyal sigorta: Kanunda, Türkiye’de ilk kez sosyal sigortaların kuruluşu öngörülmüştür. Çalışma süresi: Genel olarak iş süresi haftalık 48 saat olarak belirlenmiştir. Çocuk işçiliği: 12 yaşından küçük çocuklar hiçbir surette, 16 yaşını doldurmamış çocuklar ise günde 8 saatten fazla çalıştırılamaz. İş sağlığı ve güvenliği: İşverenlerin, işçilerin sağlığını korumak ve gerekli önlemleri alması hüküm altına alınmıştır. Grev ve lokavt: Grev ve lokavt yasaklanmıştır. Kanun, 1967 yılında çıkan 931 Sayılı İş Kanununa kadar yürürlükte kalmıştır.