ToprakBilimi

Evet, Türkiye'de azonal topraklar bulunmaktadır. Azonal topraklar, Türkiye'de daha çok dağlık alanların ev sahipliği yaptığı toprak türleridir. Türkiye'deki başlıca azonal toprak türleri şunlardır: Alüvyal topraklar. Kumlu ve tüflü topraklar. Tuzlu topraklar. Lös topraklar. Azonal topraklar, belirli bir iklimin etkisi altında oluşmaz; akarsular, rüzgarlar veya buzullar gibi dış kuvvetlerle taşınarak biriktirilir.

Konya Ovası'nda çeşitli toprak türleri bulunmaktadır: Kahverengi, kırmızı kahverengi, kireçsiz kahverengi; Alüvyal, hidromorfik alüvyal, kolüvyal; Regosol, vertisol, sierozem, tuzlu, alkali ve tuzlu-alkali. Doğal faktörlerden kaynaklanan toprak sorunları: Erozyon; Sulama yetersizliği; Toprak sığlığı; Drenaj sorunları; Tuzluluk ve alkalilik. Beşeri faktörlerden kaynaklanan sorunlar: Doğal bitki örtüsünün tahribi; Yanlış arazi kullanımı; Toprak kirliliği.

Toprak çeşitleri haritası yapmak için aşağıdaki adımlar izlenir: 1. Etüd ve Haritalama: Toprak serilerini ve çeşitli arazi tiplerini belirlemek için detaylı etütler yapılır. 2. Veri Toplama: Ana kayanın özellikleri, doğal bitki örtüsü, yağış miktarı ve topoğrafya gibi faktörler dikkate alınarak veriler toplanır. 3. Harita Oluşturma: Taslak Haritalar: Eğim, fizyografya ve ana materyal haritaları oluşturulur. Sınır Belirleme: Farklı fizyoğrafik birimler ve eğim sınıfları için toprak serilerini temsil eden poligonlar çizilir. Profil Çukurları: Belirlenen yerlerde profil çukurları açılır ve analizler yapılır. 4. Sembollendirme: Toprak serilerini temsil eden semboller belirlenir ve haritaya eklenir. 5. Son İşlemler: Haritalar raporlarla uyumlu hale getirilir ve dijital ortamda farklı formatlarda saklanır. Toprak çeşitleri haritası yapımında 1:10.000 ölçekli topografik haritalar ve hava fotoğrafları kullanılabilir.

Toprağı derince kazarak altını üstüne getirme bulmacalarda kirizma olarak yanıtlanır.

Toprak rengi, toprağın kimyasal yapısı, mineral içeriği, organik madde miktarı ve geçmişi hakkında bilgi verir. Bazı toprak renkleri ve anlamları: Koyu kahverengi veya siyah topraklar: Yüksek organik madde içeriği sayesinde verimli ve bitki gelişimi için zengindir. Kırmızı topraklar: Demir oksitçe zengindir, iyi havalanır ancak organik madde açısından fakir olabilir. Açık renkli (gri, beyazımsı) topraklar: Organik madde bakımından fakirdir ve topraktaki besin elementleri yağmur suyuyla aşağı katmanlara taşınmış olabilir. Beyaz renkli topraklar: Yüksek oranda kalsiyum karbonat, alçı ve diğer tuzları içerir, doğal olarak verimsizdir. Toprak rengi, aynı zamanda su tutma kapasitesi, havalanma durumu ve işlenebilirlik gibi özellikler hakkında da ipuçları sunar.

Coğrafyada humus, bitki artıklarının toprakta birikmesiyle oluşan, koyu renkli organik bir maddedir. Özellikleri: Toprağa verimlilik kazandırır. Toprağın fiziksel ve kimyasal özelliklerini killerden daha fazla etkiler. Organik maddelerin ayrışmasıyla azot ve fosfor gibi besin maddeleri açığa çıkar. Kahverengi veya siyah olan humus, toprağa koyu rengini verir. Önemi: Tarım arazilerinin verimliliği için kritik öneme sahiptir. Toprak yapısını iyileştirir ve su tutma kapasitesini artırır. Erozyon kontrolü ve su tutma yeteneği ile yer altı su kaynaklarının korunmasında rol oynar. Ekosistemlerin sürdürülebilirliğini destekler.

Satürasyonun yüksek olması, kandaki oksijen doygunluğunun normalin üzerinde olması anlamına gelir. Oksijen satürasyonunun yüksek olmasının bazı nedenleri: Aşırı demir birikimi. Bazı hastalıklar. Yüksek satürasyon, kalp çarpıntısı, cilt renginde koyulaşma, vücut kıllarının dökülmesi gibi belirtilerle kendini gösterebilir. Satürasyon değerinin yüksek olması durumunda, kesin tanı ve tedavi için bir sağlık uzmanına başvurulması önerilir.

Hayır, humik asit ile higro aynı değildir. Humik asit, toprağın verimliliğini artıran, bitkilerin besin maddelerini daha iyi almasını sağlayan ve toprağın su tutma kapasitesini artıran organik bir maddedir. Higro ise, nem veya su ile ilgili bir terimdir. Ancak, spesifik olarak humik asit ile ilgili bir terim değildir. Bu nedenle, humik asit ve higro farklı kavramlardır.

Mandalina, tınlı-kumlu, kumlu-tınlı veya killi-tınlı topraklarda yetişir. Toprak özellikleri: Drenaj: İyi drenaj sağlayan topraklar tercih edilmelidir. pH düzeyi: Toprak pH değeri 5,5 ile 6,5 arasında olmalıdır. Aktif kireç oranı: Topraktaki aktif kireç oranı %10'u geçmemelidir. Tuz miktarı: Topraktaki tuz miktarı %0,30'un üstünde olmamalıdır. Kum oranı: Kum oranı %50 civarında olmalıdır. Mandalina, çok hafif veya çok ağır topraklarda başarısız sonuçlar verebilir.

Toprağın sertleşmesinin birkaç nedeni olabilir: Su drenajının engellenmesi. Organik madde eksikliği. Aşırı sıkıştırma. Kuraklık ve su kıtlığı. Buzul etkisi.

Türkiye'deki topraklar, Eski Amerikan Sınıflandırma Sistemi'ne göre altı kategoriye ayrılır: 1. Ordo. 2. Alt ordo. 3. Büyük toprak grubu. 4. Familya. 5. Seri. 6. Tip. Bu sistem, 1958'den beri Türkiye'de kullanılmaktadır.

Havuç, hafif bünyeli, tınlı veya kumlu-tınlı topraklarda en iyi şekilde yetişir. Daha yüksek verim elde edilmek istenirse, killi ve killi-tınlı topraklar da kullanılabilir. Ayrıca, havuç yetiştiriciliğinde toprağın pH seviyesinin 6-6,5 arasında olması idealdir.

Toprağın en fazla kaç yıl ekilebileceği hakkında bilgi bulunamadı. Ancak, toprağın oluşumu hakkında bilgi verilebilir. Toprak, ana kayanın fiziksel, kimyasal ve biyolojik faktörlerin etkisiyle binlerce yıl içinde oluşur.

Gübretaş K-Humat, içerdiği yüksek oranda organik madde, potasyum ve humik-fulvik asit sayesinde bitkilere ve topraklara çeşitli faydalar sağlar: Bitki besin maddelerinin çözünmesini ve alımını kolaylaştırır. Tohum çimlenmesini artırır. Topraktaki sert yapıyı çözerek bitki kök gelişimini sağlar. Toprakların fiziksel, kimyasal ve biyolojik yapısını düzenler. Ağır bünyeli topraklarda geçirgenliği artırır, hafif bünyeli topraklarda su tutma kapasitesini yükseltir. Verim ve kalite artışı sağlar. K-Humat, özellikle kireç bakımından zengin topraklarda etkili bir toprak düzenleyicisidir.

Gübre çeşitleri genel olarak iki ana kategoriye ayrılır: organik gübreler ve kimyasal (yapay) gübreler. Organik gübreler: Hayvan gübreleri: Büyükbaş, küçükbaş veya kümes hayvanlarının dışkıları. Kompost: Bitkisel ve hayvansal atıkların çürümesiyle elde edilir. Solucan gübresi: Solucanların organik atıkları sindirmesiyle oluşur. Yeşil gübre: Toprağa faydalı bitkiler ekilip sürülmesiyle elde edilir. Kimyasal gübreler: Azotlu gübreler: Üre, amonyum nitrat, amonyum sülfat. Fosforlu gübreler: Süperfosfat, triple süperfosfat. Potasyumlu gübreler: Potasyum sülfat, potasyum nitrat. Kompoze gübreler: Azot, fosfor ve potasyum içeren karışımlar. Yavaş salınımlı gübreler: Azotun yıkanarak kaybolmasını önleyen gübreler. Ayrıca, organomineral gübreler de hem organik hem de mineral besin maddeleri içeren bir türdür.

Toprakta O ve A katmanları şu şekilde açıklanabilir: O katmanı. A katmanı. Toprak katmanları, fiziksel ve kimyasal özellikleri bakımından farklılık gösterir. Toprak katmanları hakkında daha fazla bilgi için aşağıdaki kaynaklara başvurulabilir: tr.wikipedia.org; cografyahocasi.com; acikders.ankara.edu.tr.

En verimli killi topraklar, genellikle Türkiye'nin Karadeniz Bölgesi, İç Anadolu'nun yüksek kesimleri, Ege Bölgesi'nin çöküntü alanları ve Doğu Anadolu Bölgesi'nde görülmektedir. Karadeniz Bölgesi: Bol miktarda organik madde içeren kahverengi orman toprakları, ormanların geliştiği alanlarda koyu bir renge sahip olup tarıma elverişlidir. İç Anadolu: Rendzinalar, killi-kireçli-marnlı gölsel çökeller üzerinde yayılım gösterir ve genellikle tahıl tarımı için kullanılır. Ege Bölgesi: Rendzinaların üst katmanlarında bol miktarda çakıl bulunur ve bu topraklar üzerinde genellikle meşe ormanları bulunur. Doğu Anadolu: Çernezyomlar, özellikle Erzurum-Kars Platosu gibi yazları yağışlı karasal iklim koşullarında oluşur ve bitki besin maddeleri bakımından zengindir. Killi toprakların verimliliği, doğru işleme teknikleri, organik madde ilavesi ve drenajın iyileştirilmesiyle artırılabilir.

Toprakta tuzluluk ölçümü için kullanılan bazı yöntemler: Elektriksel İletkenlik (EC) Metodu: Toprak örneği alınarak özel bir cihazla toprağın elektriksel iletkenliği ölçülür. Toprak Tuzluluğu Sensörleri: Yerleştirildikleri yerde sürekli olarak toprak EC değerini ölçen sensörlerdir. Elektromanyetik İndüksiyon (EM) Tekniği: EM38 aleti ile toprağın izafi elektriksel iletkenliği (ECa) yerinde ölçülebilir. Bu ölçümler, tarımsal üretimde bitki sağlığını ve verimliliğini artırmak için önemlidir.

Çorak toprakların ıslahı için aşağıdaki yöntemler uygulanabilir: Drenajın iyileştirilmesi. Tuz içeriğinin düşük kaliteli su ile yıkanması. Kimyasal ıslah maddeleri uygulanması. Fiziksel işlemler. Biyolojik işlemler. Çorak toprakların ıslahı, özellikle ağır bünyeli ve kil içeriği yüksek topraklarda zaman alıcı ve yüksek maliyetli olabilir.

Bozkır topraklarının kahverengi olmasının temel sebebi, bileşimindeki organik maddelerdir. Topraktaki organik maddeler (ölü bitki ve diğer organizma kalıntıları), mikroorganizmalar tarafından parçalanarak daha basit yapıdaki kimyasal maddelere dönüştürülür. Bozkır topraklarında yıkanma zayıf olduğundan, toprak yüzeyin hemen altında kalsiyum karbonat (CaCO3) birikimi belirgin şekilde görülür. Ayrıca, bozkır topraklarında yaygın olarak bulunan demir minerallerinden götit sarı-kahverengi, hematit ise kırmızı-siyah renktedir. Bu mineraller de toprağın kahverengi görünümüne katkıda bulunabilir.