ToprakTürleri

Killi toprağın iyi ve kötü yönleri bulunmaktadır. Killi toprağın iyi yönleri: Su tutma kapasitesi. Besin tutma kapasitesi. Killi toprağın kötü yönleri: Drenaj sorunları. İşlenmesi zor. Kök gelişimi. Killi toprağın verimli hale gelmesi için organik madde, kum veya kompost eklenerek yapısının iyileştirilmesi sağlanabilir.

Fındık, zengin, tınlı, humuslu, alüvyal ve geçirgen topraklarda daha iyi yetişir. İdeal toprak özellikleri: pH düzeyi: 6 ile 6,5 arasında, hafif asidik özellik. Yüksek taban suyuna dikkat: Gerekli hallerde drenaj yapılmalı. Eğimli araziler için teras oluşturma: Erozyonun önlenmesi için tavsiye edilir. Uygun olmayan toprak türleri: Yüzeysel veya kayalık araziler. Altta geçirimsiz tabaka bulunan topraklar. Killi ve ağır toprak tabakaları.

En iyi üzüm, yumuşak dokulu, kumlu, çakıllı, tınlı veya kumlu-tınlı topraklarda yetişir. Üzümün yetişebileceği diğer toprak türleri şunlardır: Kireçli toprak. Humuslu toprak. Ağır killi topraklar, bağcılık için uygun değildir. Üzüm yetiştiriciliğinde toprak analizi yapılması, en uygun toprağın belirlenmesine yardımcı olur.

En iyi güveç toprağı, Balıkesir'in İvrindi ilçesine bağlı Kayapa bölgesinde bulunan killi toprak olarak kabul edilir. Bu toprak, güveç yapımında en kaliteli toprak çeşidi olarak bilinmektedir.

Vertisol topraklar, genellikle kuru ve nemli mevsimlerin belirgin olduğu tropikal, subtropikal ve ılıman iklimlerde görülür. Dünya genelinde vertisol toprakların bulunduğu bazı bölgeler: Amerika: ABD'nin güneydoğu eyaletleri (Teksas, Louisiana, Mississippi, Alabama, Georgia, Florida), Orta ve Güney Amerika (Brezilya, Arjantin, Meksika). Afrika: Sahra Altı Afrika, özellikle Nijerya, Etiyopya, Sudan, Tanzanya. Avustralya: Victoria Gölü ve Murray-Darling Nehri havzası. Hindistan ve Güneydoğu Asya: Hindistan'ın bazı bölgeleri, Sri Lanka, Bangladeş, Tayland, Myanmar, Endonezya. Türkiye: İç Anadolu, Ege, Marmara ve Akdeniz bölgeleri; Ankara, Konya, Aksaray, Nevşehir, Kırşehir, İzmir, Manisa, Aydın, Denizli, Muğla, Adana, Mersin, Antalya, Hatay, Kahramanmaraş gibi iller.

Türkiye'de görülen üç ana toprak çeşidi şunlardır: 1. Zonal (Yerli) Topraklar: Kırmızı Renkli Akdeniz Toprakları (Terra-Rossa): Akdeniz ikliminin etkili olduğu güney Marmara, kıyı Ege ve Akdeniz Bölgesi'nde görülür. Kahverengi Orman Toprakları: Karadeniz'in önemli bir kısmı, İç Anadolu'nun 1200 m'den yüksek yerleri, Yıldız Dağları ve Güney Toroslarda yaygındır. Kahverengi Bozkır Toprakları: İç Anadolu, Doğu Anadolu ve Güneydoğu Anadolu bölgelerinde bulunur. 2. Azonal (Taşınmış) Topraklar: Alüvyal Topraklar: Akarsuların biriktirdiği malzemelerle oluşur, derin ve geçirgen olup tarım için elverişlidir. Kumlu ve Tüflü Topraklar: Volkanik kum veya ince malzemeler üzerinde meydana gelir. 3. İntrozonal (Taşınan) Topraklar: Rendzinalar: Killi-kireçli-marnlı gölsel çökeller üzerinde yayılım gösterir. Çorak (Tuzlu-Alkali) Topraklar: Taban suyunun yüzeye yakın olduğu yerlerde oluşur, tarım için uygun değildir.

Vertisol ve rendzina topraklar şu şekilde açıklanabilir: Vertisol toprak. Yüksek oranda kil mineralleri içeren bir toprak türüdür. Suya doyduğunda şişen ve su kaybettiğinde çekilen bu toprak, bu nedenle çatlaklara neden olabilir. Genellikle sıcak iklimlerde ve özellikle kıyı bölgelerde bulunur. Türkiye'de İç Anadolu, Ege, Marmara ve Akdeniz bölgelerinde yaygın olarak görülür. Doğru yönetildiğinde, dünyanın en verimli topraklarından biri olarak kabul edilir. Rendzina toprak. Killi ve kireçli topraklarda daha fazla görülen bir toprak çeşididir. Humus bakımından zengin olan bu toprakta kireç birikimi mevcuttur. Akdeniz iklim bölgesinde, rendzina toprakları kırmızı kil balçığına ve sonra da terra rossaya dönüşebilir. Türkiye'de İç Anadolu, Ege ve Doğu Anadolu'nun çöküntü sahalarında yaygındır. Besin maddeleri bakımından zengin olan rendzina toprakları, tahıl tarımı için elverişlidir.

Yonca, tınlı, kumu çok olmayan, yeterli derecede kireç içeren toprakları sever. Ayrıca, yoncanın yetişebilmesi için toprak asitliliğinin (pH derecesinin) 5,6'dan küçük olmaması gerekir. Yoncanın sevdiği toprak özellikleri şu şekilde özetlenebilir: Drenaj: İyi drenajlı topraklar tercih edilir. Eğim: Fazla eğimli arazilerde teraslama ve tesviye gereklidir. Alt toprak: Sıkışmamış ve gevşek yapılı alt toprak istenir. Taban suyu: Taban suyu en fazla 1,5-2 m yükseklikte olmalı ve durgun olmamalıdır.

Killi toprakların sevilmemesinin bazı nedenleri şunlardır: Su drenajı sorunları. Sıkışma eğilimi. İşlenmesi zorluk. Besin maddelerinin ulaşılmaz olması.

Turbalı kelimesi, yüksek konsantrasyonda turba içeren bir toprak veya su türünü tanımlamak için kullanılır. Turba, bitki materyallerinin biriktiği ve tamamen ayrışmadan çürüdüğü, suyla dolu alanlarda binlerce yıl boyunca oluşur. Ayrıca, "turbalı" kelimesinin bazı kullanım örnekleri: Peaty (özellikle tat veya koku anlamında). Peated. Peaty soil (turbalı toprak). Pine barren (koyu turbalı bir toprak alanı). Blackland (koyu turbalı topraklı bir bölge).

Kapya biberlerinin sulama sıklığı, toprağın üst kısmı kurudukça yapılmalıdır. Sulama zamanı, mümkünse hep aynı gün ve saatlerde yapılmalıdır. Kapya biberlerinin 10-20 gün içinde çimlenmeye başladığı ve ardından hızla büyüdüğü göz önüne alındığında, sulama ihtiyacının bu süreçte daha sık olabileceği değerlendirilebilir. En doğru sulama sıklığı için yerel iklim koşulları ve toprak türü gibi faktörlerin de dikkate alınması önerilir.

Zonal ve azonal topraklar, TYT coğrafya kapsamında şu şekilde açıklanabilir: Zonal (yerli) topraklar: Ana kayanın yerinde ayrışmasıyla oluşan, genellikle düz ve az eğimli yerlerde görülen topraklardır. Oluşumunda iklim ve bitki örtüsü etkilidir. Normal bir toprak profiline sahiptirler; A, B ve C katmanları belirgindir. Türkiye'de görülen zonal toprak türleri şunlardır: Laterit; Kırmızı Akdeniz toprağı (Terra Rosa); Kahverengi orman toprağı; Kahverengi bozkır toprağı; Podzol; Çernezyom; Tundra toprağı; Çöl toprakları. Azonal (taşınmış) topraklar: Akarsular, buzullar, rüzgârlar gibi dış kuvvetler tarafından aşındırılarak taşınan malzemelerin birikmesi ile oluşur. Horizonlaşma yoktur. Türkiye'de görülen azonal toprak türleri şunlardır: Alüvyal topraklar; Kolüvyal topraklar; Litosoller; Regosoller; Lös; Morenler.

Evet, Türkiye'de podzol toprak vardır. Türkiye'de podzol topraklar, özellikle Karadeniz Bölgesi'nin denize bakan yamaçlarında ve dağ eteklerinde yaygın olarak görülür.

Pirinç, en iyi şu tarlalarda yetişir: Sulak tarlalar. Tropikal ve subtropikal iklim şartları. pH derecesi 5,5 ile 7,5 arasında olan topraklar. Türkiye'de pirinç, Trakya, Karadeniz, Marmara, Ege ve Güneydoğu Anadolu bölgelerinde yetiştirilmektedir.

En verimli toprak türü genellikle humus bakımından zengin olan topraktır. Kumlu topraklar ve killi topraklar arasında seçim yaparken, her iki toprak türünün de avantajları ve dezavantajları bulunmaktadır: Kumlu topraklar: İşlemesi kolaydır. Suyu hızlıca tahliye eder, bu nedenle sık sulama gerektirir. İlkbaharda bol sulama ihtiyacı duyar, yağışlı dönemlerde ise sulama istemez. Killi topraklar: Su tutma kapasitesi yüksektir, ancak drenajı düşüktür. Bakımı daha zahmetlidir. Organik madde ilavesi ile fiziksel özellikleri iyileştirilebilir. En verimli toprak türü, bitki türüne ve yetiştirme koşullarına bağlı olarak değişebilir.

Kireçli toprakta yetişebilen bazı bitki türleri: Ağaçlar: Ceviz, badem, zeytin, kayısı, tütün, meşe, akasya, sedir, ardıç, alıç, armut. Çalılar: Lavanta, adaçayı, kekik, biberiye, ortanca, altınotu. Otsu bitkiler: Ibreliler, yerörtücüler, bazı sebzeler (üzüm, incir). Kireçli toprak, yüksek pH seviyesine sahip olduğu için demir, mangan ve fosfor gibi bazı besin maddelerinin bitkiler tarafından alınmasını zorlaştırabilir.

Terra Rossa, Akdeniz ikliminin hakim olduğu bölgelerde görülen, kırmızı renkli bir toprak türüdür. Terra Rossa, mineral bakımından orta derecede zengin olup, demir oksit bakımından zengindir. Bu toprak türü, genellikle kuru tarım faaliyetlerinde kullanılır.

Tundralarda görülen başlıca toprak türleri şunlardır: Tundra Toprakları. Permafrost. Podzol Toprakları. Gleysol Toprakları. Humuslu Topraklar.

Dağ çileği, iyi drene olmuş, humusça zengin ve hafif asidik toprakları tercih eder. Toprak pH seviyesi 5 - 6,5 arasında olmalıdır. Toprak drenajını iyileştirmek için kötü drenajlı topraklara kum eklenebilir.

Çiçeklerin sevdiği saksı türleri, bitkinin türüne, büyüme hızına, su ihtiyacına ve kullanım alanına göre değişiklik gösterir. Sukulent ve kaktüsler için, suyu hızlıca drene eden ve toprağın çabuk kurumasını sağlayan terracotta veya gözenekli seramik saksılar idealdir. Orkide ve hassas çiçekler için, genellikle plastikten yapılan, havalandırma delikleri veya yan açıklıkları bulunan saksılar uygundur. İç mekan çiçekleri için, hafif, dekoratif ve su tutma kapasitesi yüksek plastik ve seramik saksılar yaygın olarak kullanılır. Dış mekan çiçekleri için, hava koşullarına dayanıklı, terracotta ve kalın seramik saksılar tercih edilir. Saksı seçerken dikkat edilmesi gereken diğer unsurlar arasında drenaj delikleri, saksı malzemesi, boyutu ve rengi bulunur.