OsmanlıTürkçesi

Osmanlı Türkçesi, Türkçe temelli bir dil olup Arapça ve Farsça etkisi altındadır. Arapça: Osmanlıca, Arapça gramer kurallarına sahip değildir, ancak Arapça kelimeler içerir. Farsça: Farsça kelimeler, özellikle edebi ve resmi yazışmalarda sıklıkla kullanılmıştır. Bu nedenle, Osmanlı Türkçesi, bu dillerle benzerlik gösterir; ancak tam anlamıyla bu dillerin bir karışımı olarak değerlendirilmez.

"Kağızmana ısmarladım dur" ifadesinin ne anlama geldiğine dair bilgi bulunamadı. Ancak, "Kağızman'a ısmarladım nar gele" türküsünün hikayesi şu şekildedir: Kars'ın Kağızman ilçesinde, 1930-1940'lı yıllarda, Paslı köyünde bir gelin nar aşerir. Türkü, ağır bir ağıt olmasına rağmen zamanla düğünlerde bar olarak oynanmaya başlanmıştır.

Cedel etmek, Arapça kökenli bir kelime olan "cedel"den türetilmiş olup, "tartışmak", "münakaşa etmek" anlamına gelir. Mantık ve felsefede cedel etmek, zıt görüşlere sahip kişilerin karşılıklı fikir alışverişinde bulunması, bir düşüncedeki çelişkileri tartışarak gösterme sanatı olarak tanımlanır. Ayrıca, "cedel etmek" ifadesi, "ağız dalaşı yapmak" ve "polemiğe girmek" anlamlarında da kullanılabilir.

Hayır, "hass" kelimesi Türkçe değildir. "Hass" kelimesi, Osmanlı Türkçesi kökenli bir sözcük olup, çeşitli anlamları vardır. Bu anlamlardan bazıları: Nefret, düşmanlık. Azlık, kıllet. Tam ayar, yabancı maddelerle karışık olmayan. Hususi, kıymetli ve ileri gelen yakınların topluluğu. Ayrıca, "Hass" kelimesi, dünya çapında popüler bir avokado türü olan "Hass avokado" ile de ilişkilidir.

İka kelimesi farklı anlamlara gelebilir: İnsansız kara aracı (İKA). Arapça kökenli Türkçe kelime. Müzik terimi. Çağatayca kelime. Endonezce, Maorice ve Rapanui dili kelimesi.

Osmanlıcada en kolay okunan metin hakkında kesin bir bilgi vermek mümkün değildir. Ancak, Osmanlıca okuma metinleri genellikle üç seviyeye ayrılır: orta, ileri ve çok ileri seviye. Kolay okunan metinler genellikle Cumhuriyet döneminde Latin harflerine geçilmeden önce yazılmıştır. Bazı kolay okunan metin örnekleri şunlardır: "Kuyudaki Eşek"; "Osmanlının Güzel Adedlerinden Bir Örnek"; "Hz. Ali’den Bir Ders". Osmanlıca okuma metinleri için aşağıdaki kaynaklar kullanılabilir: YouTube. takva.com.tr. fikriyat.com. tr.wikibooks.org. osmanlicaogren.com.

Eşk kelimesi, farklı bağlamlarda çeşitli anlamlar taşır: Farsça kökenli bir kelime olarak: "Gözyaşı" anlamına gelir. Divan edebiyatında: "Eşk" kelimesi, derin, şiddetli ve yakıcı bir aşkı ifade eder. Azerice'de: "Aşk" anlamına gelir.

Osmanlı Türkçesi Kılavuzu 2, Prof. Dr. Hayati Develi tarafından yazılmış, Osmanlı Türkçesini öğrenmek için uygun bir ders metodu sunan bir kaynaktır. Kitapta ele alınan konular: Türkçede kullanılan Arapça ve Farsça dilbilgisi yapıları; Tamlamalar ve söz kalıpları; Örnekler ve alıştırmalar; Yazma kitap ve belge örnekleri. Bu sayede, edebiyat, tarih ve diğer bilgi alanlarındaki öğrenciler Osmanlı kültürü ve tarihiyle daha yakından tanışabilirler.

Habuka kelimesi farklı anlamlara gelebilir: Kelime anlamı: "Habuka", "hapuku" kelimesinin bir varyantıdır. Japon soyadı: "Habuka" (羽深), "kuş tüyü" ve "derin" anlamlarına gelen iki kanjiden oluşur. Osmanlıca kelime: "Habûk" (خبوق), Osmanlıca'da "şarap" anlamına gelir.

Hasâret, Osmanlıca bir kelime olup "zarar, ziyan" anlamına gelir. Ayrıca, "hasâret" kelimesinin diğer anlamları da şu şekildedir: yoldan sapmak; kırılma, dökülme, bozulma ve hatta çürüme.

Har kelimesi, farklı dillerde çeşitli anlamlara gelir: Arapça: Sıcaklık, ateş. Farsça: Eşeğin yanı sıra diken anlamına da gelir. Baskça: Solucan. Zazaca: Kızgın, hırçın, öfkeli. Ayrıca, "har" kelimesi şu anlamlara da gelebilir: Deyim: Düşüncesizce ve hesapsızca harcamak, bol bol harcayıp tüketmek (örneğin, "har vurup harman savurmak"). Mecazi kullanım: Öfkelendiğinde "harlamak". Diğer: Harpsichord'un uluslararası kullanılan kısaltması.

Hemze, Arap alfabesinde tek başına bir harf olmayıp, elif harfinin harekeli halidir. Ayrıca, hemze şu anlamlara da gelebilir: Gırtlakta, ses tellerinin birbirine yapışması sonucu havanın akışını birdenbire engellemesiyle oluşan ve bir kesinti izlenimi veren ünsüz. Birçok dilde bulunan, özellikle Sami diller grubunda daha yoğun görülen, ancak diğer dillerde de telaffuz ve vurgu görevi yapan ses.

Hatve kelimesi farklı bağlamlarda farklı anlamlara gelebilir: Silah ve mermi: Silahlarda, mermi çekirdeklerinin kendi ekseni etrafında bir tur dönmesi sonucu ilerlediği mesafe. Dişli ve vida: Dişlilerdeki iki diş arasındaki uzunluk veya inç başına düşen diş sayısı. Mekanik ve teknik: Helezonik/spiral yapıdaki bir vidayı/burguyu yerine sıkarken, ekseni çevresinde bir tur döndürüldüğünde vidanın ileri doğru yol aldığı mesafe. Tasavvuf: Kalp yolcusunun olgunluk yolunda attığı her bir adım. Genel kullanım: Birkaç hatve ötede bir konak arabasının beklemekte olduğuna dikkat etmek gibi ifadelerde, adım anlamında kullanılır.

Dekayık, Arapça "dakîka" kelimesinin çoğulu olup, "anlaşması güç olan ve dikkat isteyen ince şeyler" anlamına gelir. Örnekler: "Dekāyık-ı edebiyye" (edebiyatla ilgili incelikler). "Dekāyık-ı fenniyye" (fenle ilgili incelikler).

Osmanlı Türkçesinde 36 harf bulunmaktadır. Bazı harfler ve okunuşları: Elif (ا): Ses telleri kapatılıp hemen açılarak, gırtlak kökünden çıkartılan sert "e" sesidir. Be (ب): Dudaklardan çıkan bir sestir. Te (ت): Dil, alt ve üst dişlere hafifçe dokundurularak çıkartılır. Se (ث): Peltek bir sestir. Pe (پ): Fars alfabesinden alınmış bir sestir. Ra (ر): Üst diş etlerine yaklaştırılarak elde edilir. Za (ز): Dişlerin hafifçe sıkılmasıyla çıkan ze sesidir. Sin (س): Dişler arasında çıkan ıslıklı, keskin "s" sesidir. Sad (ص): Dişlerin sıkılıp dilin damağa yaklaştırılmasıyla çıkan dolgun, tok "s" sesidir. Kaf (ق): Dil kökünden çıkan çok kalın, tok "ka" sesidir. Osmanlıca, sağdan sola doğru yazılır ve harfler birkaç istisna dışında birbirine birleştirilir.

"Birane" kelimesi, Osmanlı Türkçesinde "viran, harab, yıkık, dökük, eski" anlamına gelir.

Evet, "di'l" ve "dil" aynı kelimedir. "Dil" kelimesi, insanların düşüncelerini, duygularını ve bilgilerini ifade etmekte kullandıkları bir iletişim aracını ifade eder. Ayrıca, "dil" kelimesinin eş anlamlısı "lisan"dır.

Osmanlı Türkçesinde bağlaçların yazılışı, bağlacın türüne göre değişiklik gösterir. İşte bazı örnekler: Basit bağlaçlar: ve, ammā, daḫı, dA gibi bağlaçlar basit yapıdadır ve özel bir yazım şekli yoktur. Yabancı kökenli bağlaçlar: ve, lākin, zīrā ki, mādām ki, hemān ki, eger gibi bağlaçlar Farsça veya Arapça kökenlidir. Hem Türkçe hem de yabancı menşeli unsurlar barındıran bağlaçlar: çūn kim, hemān kim, anuŋiçün ki, nite ki, ne vaḳtın kim gibi bağlaçlar hem Türkçe hem de yabancı unsurlar içerir. Bağlaçların yazımıyla ilgili daha fazla bilgi için Ahmet Şenlik'in "Osmanlı Türkçesindeki Cümle Bağlaçlarının Tasnifine Dair Bazı Öneriler" başlıklı makalesine başvurulabilir.

Osmanlıcada en kolay okunan kitap hakkında kesin bir bilgi vermek mümkün değildir. Ancak, Osmanlıca öğrenmek veya okumak için önerilen bazı kaynaklar şunlardır: Faruk K. Timurtaş – Osmanlı Türkçesi Grameri. Eyyub Şimşek ve Selahattin Satılmış – Osmanlı Türkçesi Rika Metinlerini Okumaya Giriş. Fahir İz – Eski Türk Edebiyatında Nazım/Nesir. Yılmaz Kurt ve Muhammed Ceylan – Osmanlı Paleografyası ve Osmanlı Diplomatikası. Recep Karakaya ve İsmail Yücedağ – Osmanlı Arşiv Vesikaları. Osmanlıca kitap seçerken, kişinin seviyesine ve öğrenme amacına uygun olanı tercih etmesi önerilir.

Rûhefzâ, Arapça ve Farsça kökenli bir kelimedir. Ruh kelimesi Arapça, feza ise Farsça kökenlidir. Rûhefzâ, "ruha tazelik veren, cana can katan" anlamlarına gelir.