Organizmalar

Mikroorganizmalar, çeşitli kriterlere göre farklı şekillerde sınıflandırılabilir: Oksijen ihtiyacına göre: aerob, anaerob, fakültatif anaerob, mikroaerofilik. Sıcaklık ihtiyacına göre: psikrofil, mezofil, termofil. Karbon kaynağına göre: ototrof, heterotrof. Enerji kaynağına göre: kemotrof, fototrof. Hidrojen/elektron kaynağına göre: litotrof, organotrof. Morfolojik özelliklere göre: yuvarlak (kok), çubuk (basil), sarmal (spirillium veya spiroket), pleomorfik. Ayrıca, mikroorganizmalar ökaryotlar ve prokaryotlar olarak iki ana gruba ayrılır. Mikroorganizmalar, bakteri, mantar, arkea, protist ve virüs gibi farklı türleri içerir.

Mikroplar (bakteriler), yalnızca mikroskop yardımıyla görülebilir, çıplak gözle değil. Bakteriler, mikroskopta mavi-mor (Gram-pozitif) veya kırmızı-pembe (Gram-negatif) renkte görünür. Ayrıca, mikropların görünümünü içeren vektör illüstrasyonları iStock gibi sitelerde bulunabilir.

Canlı ve organizma arasındaki fark şu şekilde açıklanabilir: Canlı. Organizma. Dolayısıyla, her organizma bir canlıdır, ancak her canlı bir organizma değildir.

Lüsiferin, biyolüminesans yoluyla ışık yayan canlılarda bulunan, ışığın üretilmesinden sorumlu doğal bileşiklere verilen genel bir addır. Lüsiferin, lüsiferaz adlı bir enzimin katalizörlüğünde oksijen ile reaksiyona girer ve uyarılmış hale geçer. Lüsiferin sayesinde ışık çıkarma, hayvanların birbirini ve düşmanlarını tanımasını, özellikle ateşböceklerinde eşlerin birbirini çekmesini sağlar.

Organizma örnekleri: Hayvanlar: insanlar, kartallar, memeliler, yılanlar. Bitkiler: palmiye ağaçları, Hindistan cevizi palmiyesi. Mantarlar: tek hücreli mantarlar (örneğin, maya mantarı). Protistler: amip, öglena, paramesyum (terliksi hayvan). Bakteriler: en yaygın tek hücreli organizmalar. Arkeler: bakteri benzeri organizmalar.

Su ayıları (tardigradlar), yaklaşık 40.000 hücreye sahiptir. Karşılaştırma yapmak gerekirse, insanlarda 50-60 trilyon (bazı kaynaklara göre 100 trilyon) kadar hücre bulunmaktadır.

Gal hastalığı (ur oluşumu) bitkilerde görülür. Bu hastalığa böcekler, solucanlar, mantarlar, bakteriler ve virüsler gibi çeşitli organizmalar neden olabilir.

Biyolojide sesil ve hareketli terimleri şu anlamlara gelir: Hareketli. Sesil. Hareketli varlıklara örnek olarak hayvanlar, bir hücreli canlılardan öglena, paramesyum verilebilir.

Parazitlerin bazı özellikleri: Konak bağımlılığı: Parazitler, hayatta kalmak için konak adı verilen başka bir organizmanın üzerinde veya içinde yaşar. Çeşitlilik: Üç ana parazit türü vardır: ektoparazitler, helmintler ve protozoalar. Bulaşma yolları: Kirli su, yıkanmamış sebze ve meyveler, evcil hayvanlar, sinekler, kişisel eşyalar ve el sıkışma yoluyla bulaşabilirler. Belirtiler: İshal, karın ağrısı, kilo kaybı, yorgunluk ve cilt döküntüleri gibi çeşitli semptomlara neden olabilirler. Tedavi: Genellikle antiparaziter ilaçlarla tedavi edilirler. Konak üzerindeki etkiler: Parazitler, konaklarına zarar verecek şekilde beslenir, büyür veya çoğalır. Parazitlerin özellikleri, parazitin türüne ve enfeksiyonun şiddetine göre değişebilir.

Biyolojik degradasyon, organik maddelerin canlı mikrobik organizmalar tarafından üretilen enzimler yoluyla daha ufak bileşenlere ayrılması sürecidir. Bu süreç, mikroorganizmalar (bakteriler, mantarlar, virüsler, protistalar gibi) veya diğer canlı organizmalar tarafından gerçekleştirilir. Biyolojik degradasyon, genellikle çevreye zarar vermeyen, doğal bir süreç olarak kabul edilir.

Spiküller, farklı organizmalarda çeşitli işlevlere hizmet eder: Koruma: Yırtıcı hayvanlara veya diğer çevresel faktörlere karşı koruma sağlar. Destek: Organizmaya destek sağlayabilir. Duyusal fonksiyon: Bazı organizmalar çevrelerini tespit etmek için spiküllerini kullanırlar. Hareket: Bazı deniz kestaneleri hareket etmek ve çökeltilerin içine yuva yapmak için dikenlerini kullanır. Üreme: Bazı bitkilerde üreme yapılarını avcılardan veya diğer çevresel faktörlerden korumaya yardımcı olan dikenler bulunur.

Klasik alg ve modern alg kavramlarına dair bir bilgi bulunamamıştır. Ancak, alglerin genel özellikleri hakkında bilgi verilebilir. Algler, fotosentez yapabilen, genellikle suda yaşayan, tek hücreli veya çok hücreli organizmalardır. Algler, genetik ve morfolojik özelliklerine göre farklı sınıflara ayrılabilir. Bazı alg türleri: Yeşil algler (Chlorophyta). Mavi-yeşil algler (Cyanobacteria). Kahverengi algler (Phaeophyta). Kırmızı algler (Rhodophyta).

Beş canlı alemi: 1. Bakteriler. 2. Arkeler. 3. Protistalar. 4. Bitkiler. 5. Mantarlar. 6. Hayvanlar. Bu alemler, canlıların en geniş sınıflandırma birimleridir.

Hayvanların özel hallerine dair bilgi bulunamadı. Ancak, hayvanların bazı özel özellikleri şunlardır: Yunuslar, suda hayatta kalmak için gerekli olan zorluklarla başa çıkabilmek adına oldukça gelişmiş bir beyne sahiptir. Gentoo penguenleri, eşlerine evlenme teklifi yapmak için çakıl taşı kullanır. Su samurları, birbirlerini kaybetmemek için uyurken el ele tutuşur. Kargalar, birbirlerine eşek şakası yapar. Filler, büyük gövdeleri ve uzun burunlarıyla tanınır. Aslanlar, güçlü pençeleri ve kükreyen sesleriyle bilinir. Yarasalar, memeliler arasında en büyük takımı oluşturur. Kertenkeleler, kum rengindeki derileri sayesinde çevrelerine uyum sağlayarak gizlenebilir. Flamingolar, suda yaşayan küçük organizmalarla beslenmek için özel olarak biçimlenmiş gagalara sahiptir.

Üst âlem tablosu, biyolojik sınıflandırmada en üst seviye canlı gruplandırmalarını gösterir. Günümüzde en yaygın kullanılan sınıflandırma sistemi, canlıları üç üst âleme ayıran "Üç Domain Sistemi"dir: 1. Bacteria (Bakteriler). 2. Archaea (Arkeler). 3. Eukarya (Ökaryotlar). Bu sistem, canlıların genetik ve hücresel özelliklerine dayanarak sınıflandırılmasını sağlar.

Hayvan hücreleri, çeşitli görevleri yerine getirir: Enerji Üretimi: Mitokondriler, besin maddelerini enerjiye dönüştürerek hücrenin ihtiyaç duyduğu ATP (adenozin trifosfat) üretimini gerçekleştirir. Protein Sentezi: Ribozomlar, mRNA'dan gelen genetik bilgiyi kullanarak amino asitleri birleştirir ve proteinleri üretir. Madde Taşınımı: Endoplazmik retikulum, hücre içinde madde taşınmasını ve proteinlerin işlenmesini sağlar. Atık Yönetimi: Lizozomlar, hücredeki atık maddeleri sindirip geri dönüştürür. Hücre Bölünmesi: Sentriyoller, hücre bölünmesinde görev alır. Salgı Üretimi: Golgi aygıtı, proteinlerin işlenmesi, depolanması ve paketlenmesinden sorumludur. Ayrıca, hayvan hücreleri, hücre zarı sayesinde dış ortamla madde alışverişini düzenler ve çekirdek içinde genetik materyali (DNA) bulundurarak hücresel faaliyetleri yönetir.

Toplayıcı ve ayrıştırıcı kavramları farklı alanlarda kullanılmaktadır: Biyoloji: Ayrıştırıcılar, bitkisel veya hayvansal köklü ölü organik maddeleri parçalayan organizmalardır. Toplayıcı hakkında bilgi bulunmamaktadır. Elektronik: Toplayıcı, dijital elektronikte iki ikili sayıyı toplayıp toplamını çıktı olarak üreten devredir. Çıkarıcı, bir ikili sayıyı diğerinden çıkarmak için kullanılan devredir. Enerji Piyasası: Toplayıcı, elektrik piyasasında üretim ve tüketim tesislerini bir araya getirerek bu tesislerin enerjisini daha büyük bir portföyde birleştiren kişidir.

Hayır, detritivore ve ayrıştırıcı aynı değildir; detritivore, ayrıştırıcıların bir türüdür. Ayrıştırıcılar, organik materyali parçalayan organizmalardır ve omurgasızlar, mantarlar ve toprak bakterilerini içerir. Detritivore ise, ölü bitki ve hayvan materyalinden oluşan detritus ile beslenen bir ayrıştırıcı türüdür.

Disjunktif tasım, büyük öncülü disjunktif (ayrık) önerme olan tasımlara denir. Disjunktif önerme, iki terim arasında bir karşılıklılık bağıntısı kuran önerme olarak tanımlanır ve bu karşılıklılık "veya", "ya, ya da" sözcükleri ile ifade edilir. Disjunktif tasımlar kendi içinde iki ana çeşide ayrılır: 1. Bağdaşır seçenekli tasım. 2. Bağdaşmaz seçenekli tasım. Bağdaşır seçeneklerin “veya”, bağdaşmaz seçeneklerin ise “ya, ya da” eklemleriyle ifade edildikleri açıktır.

Detritivor, beslenmesini detritus ile sağlayan heterotrofik bir organizmadır. Detritus, ölü bitki ve hayvan materyalinden oluşan organik maddedir. Detritivorlar ayrıca dışkı tüketimini içeren bir beslenme stratejisi olan coprophagy ile de besin alabilirler. Detritivorlar genellikle akarlar, böcekler, kelebekler ve sinekler gibi omurgasız böceklerdir; sümüklü böcek ve salyangoz gibi yumuşakçalar; veya toprakta yaşayan solucanlar, kırkayaklar ve ağaç bitleridir. Deniz ortamlarındaki detritivor örnekleri, yengeçler ve ıstakozlar gibi kabuklular, deniz yıldızları veya deniz hıyarları gibi derisidikenlilerdir. Detritivorlar, herhangi bir ekosistemdeki tüm ölü ve çürüyen malzemelerin parçalanmasına katkıda bulunur.