İyon

Antik Yunan mimarisinde üç temel stil, Dor (Doric) nizamı, İyon (Ionic) düzeni ve Korint (Corinthian) mimari üslubu olarak adlandırılır. Dor (Doric) Nizamı: Sütunların kaidesi yoktur ve doğrudan stylobat üzerine oturur. Sütun aşağıdan yukarıya doğru incelir ve sütun gövdesinde dikey yivler bulunur. Sütun başlığı, çanak şeklinde yuvarlak bir yastık ve üzerinde yer alan abakustan meydana gelir. İyon (Ionic) Düzeni: Sütunlar bir kaide üzerinde yer alır. Sütun başlıkları koç boynuzuna benzeyen kıvrımlı bir biçimdedir (volüt). Arşitrav dışa taşkın olarak yapılmış iki veya üç katlıdır. Korint (Corinthian) Mimari Üslubu: Volüt başlık yerine, kenger (akantus) yapraklarıyla oyulmuş süslü başlıklar kullanılır.

Elementler elektron aldığında şu durumlar gerçekleşir: Kararlı yapı oluşumu: Elementler, elektron alarak veya vererek kararlı yapıya ulaşırlar. İyon oluşumu: Nötr bir atom elektron aldığında, negatif yüklü iyon (anyon) haline gelir. Elektron ilgisi artışı: Periyodik cetvelde, aynı periyotta soldan sağa doğru elektron ilgisi artar. Enerji açığa çıkması: Elektron ilgisi, bir atomun bir elektron alması sırasında açığa çıkan enerjiyi ifade eder ve bu genellikle ekzotermik bir süreçtir. Örnekler: Son katmanında 4, 5, 6 veya 7 elektron bulunduran elementler genellikle ametaldir ve elektron almaya yatkındır. Flor (F) ve klor (Cl) gibi elementler elektron almaya eğilimlidir.

İyon, elektron sayısı ve proton sayısı arasında fark bulunan atomlardır; tek atomlu (Na+, Cl-) veya çok atomlu (NO3-, NH4+) olabilirler. İyonik bağ ise, bir atomdan diğerine elektron aktarılması sonucu oluşan bağdır. Özetle: - İyon: Elektron sayısı ve proton sayısı arasında fark bulunan atomlar. - İyonik bağ: İyonlar arasında oluşan bağ (elektron transferi).

Hayır, iyon ve değerlik aynı şey değildir. İyon, yüklü atom veya atom gruplarına denir. Değerlik, bir kimyasal elementin bir atomunun diğer atomlarla bağlayarak oluşturabileceği bağların sayısıdır. Bir elementin değerliği, iyonun yüküne eşittir.

İyon, bir dış elektronun atomlardan veya moleküllerden uzaklaştırılması sonucu oluşan, bir veya daha fazla ünite (elektronun yükü) pozitif yük taşıyan atomdur. İyonlaştırıcı radyasyon, bir atoma veya moleküle çarptığı zaman onun elektronlarını sökebilecek kadar güçlü enerji sahibi olan radyasyon türüdür. İyonlaştırıcı radyasyon, elektromanyetik ve parçacık tipi radyasyonlardan oluşur. İyonlaştırıcı radyasyon, önlem alınmadığı takdirde tüm canlılar için zararlı olabilecek bir radyasyon türüdür.

İyonlaşma enerjisi, bir atomun değerlik elektronlarını kaybetme eğilimi ile ilgili bir özelliktir. İyonik bağlanma süreci: 1. Elektron transferi: Metal, düşük elektronegatifliği nedeniyle bir elektron vererek pozitif iyon (katyon) oluşturur. 2. Elektrostatik çekim: Zıt yüklü bu iyonlar, Coulomb çekim kuvveti ile birbirini çeker. 3. Bağ oluşumu: Bu çekim sonucu iyonik bağ oluşur. İyonik bağın özellikleri: Katı halde elektriği iletmez, ancak sulu çözeltilerinde ve erimiş halde iyonlarına ayrıştığı için elektrik iletir. Sert ve kırılgandır, tel ve levha haline getirilemez. Genellikle oda sıcaklığında katı halde ve kristal yapıda bulunur.

İlkçağ'da öne çıkan bazı mimari tarzlar şunlardır: Klasik Mimari: Antik Yunanistan ve Roma'da görülen, düzen, simetri ve geometriye dayalı bir tarzdır. Romanesk Mimari: 6. ve 9. yüzyıllar arasında, savaş döneminde dayanıklı yapılar için Antik Roma esintileriyle geliştirilen bir tarzdır. Gotik Mimari: Orta Çağ'da 900-1300 yılları arasında Fransa'da ortaya çıkan, sivri kemerler ve tonozlu sütunlarla karakterize edilen bir tarzdır. Ayrıca, İlkçağ'da Mısır piramitleri gibi anıtsal yapılar da önemli bir yere sahiptir.

İyonlar, atomların elektron kazanması veya kaybetmesi sonucu oluşur. Katyonlar, pozitif yüklü iyonlardır ve periyodik tablonun sol tarafında yer alan elementlerden oluşurlar. Anyonlar, negatif yüklü iyonlardır ve periyodik tablonun sağ tarafında yer alan elementlerden oluşurlar. Atomlar, bilinen evrendeki tüm maddenin kimyasal ve fiziksel niteliklerini taşıyan en küçük yapı taşlarıdır.

İyon ve iyonik bileşik arasındaki temel fark, iyonların tek atomlu veya çok atomlu elektrik yüklü tanecikler olması, iyonik bileşiklerin ise bu iyonların belirli oranlarda birleşmesiyle oluşan kimyasal bileşikler olmasıdır. İyonlar, elektron sayısı ve proton sayısı arasında fark bulunan atomlardır. İyonik bileşikler, zıt yüklü iyonlar arasındaki iyonik bağlarla bir arada tutulan iyonlardan oluşur.

İzoelektronik, elektron sayısı ve dağılımı aynı, ancak proton sayısı farklı olan taneciklere denir. İzoelektronik tanecikler arasında şunlar bulunur: Katyonlar. Anyon ve katyon. İzoelektronik türlerin çok benzer kimyasal özelliklere sahip olma eğiliminde olduğu bilinmektedir.

Plazma, iyonlaşmış gazdır ve yapısı şu bileşenlerden oluşur: Serbest elektronlar. İyonlar (pozitif yüklü moleküller veya atomlar). Nötr atomlar. Plazma, yüksek enerji taşıyan bir durumdur ve elektronlar çekirdek ile olan bağlarından kurtulmuştur, bu nedenle serbestçe hareket ederler. Plazma, genellikle iki ana türe ayrılır: Sıcak plazma. Soğuk plazma. Plazma, elektromanyetik alanlardan kolaylıkla etkilenir ve yüksek bir elektrik iletkenliğine sahiptir.

İyonlar, 9. sınıf kimya müfredatında şu şekilde oluşur: Elektron kaybı (katyon oluşumu). Elektron kazanımı (anyon oluşumu). Atomlar, en dış elektron kabuklarını doldurarak kararlı hale gelme eğilimindedirler. İyonlar, pozitif yüklü katyonlar ve negatif yüklü anyonlar olarak ikiye ayrılır.

Atom yarıçapı ve iyon yarıçapı arasındaki temel fark, iyon yarıçapının iyonun yüküne bağlı olarak değişmesidir. Atom yarıçapı, nötr bir atomun çapının yarısıdır ve atom çekirdeğinden en dıştaki kararlı elektrona olan mesafeyi ifade eder. İyon yarıçapı, birbirine değen iki gaz atomu arasındaki mesafenin yarısıdır. Ayrıca, iyon yarıçapı periyodik tabloya göre düzenli bir şekilde değişir.

İyon yükü, atom numarası ile elektron sayısının farkı alınarak bulunur. Formül şu şekildedir: İyon Yükü = Proton Sayısı - Elektron Sayısı.

İyon ve dipol arasında iyon-dipol çekimi kuvveti vardır.

SO4 yükünün değeri -2'dir.

Fluoresan gazlarda iyon hareketleri, floresan lambaların çalışma prensibi ile ilgilidir. Bu lambalarda: 1. Katot ışınları: Tüpün havası kısmen boşaltıldığında, elektrotlar arasına gerilim uygulandığında elektronların katottan anoda doğru hareketi gözlemlenir. 2. Pozitif ışınlar: Tüpte elektron akımı sırasında, katottan fırlayan elektronlar nötral gaz atomları ile çarpışarak onların elektron kaybetmelerine ve pozitif yüklü iyonlar haline gelmelerine neden olurlar. 3. Gaz iyonları: Basınç düşürülerek elektronların gaz molekülleri ile çarpışarak onlardan da elektronlar koparmaları sağlanır.

İyon oluşumu, bir atomun elektron kazanması veya kaybetmesi sonucu gerçekleşir. Bu süreç iki şekilde olabilir: 1. Katyon oluşumu: Metalik özellik gösteren atomlar, elektron verme eğilimindedir ve bir veya daha fazla elektron kaybettiklerinde pozitif yüklü bir iyon (katyon) oluştururlar. 2. Anyon oluşumu: Ametalik özellik gösteren atomlar, elektron alma eğilimindedir ve bir veya daha fazla elektron kazandıklarında negatif yüklü bir iyon (anyon) oluştururlar. Bu iyonlaşma sürecinde enerji değişiklikleri de meydana gelir; elektron kaybı veya kazanımı sırasında enerji absorbe edilir veya açığa çıkar.