Akımlar

Grafik sanat tarihi, grafik tasarımın kökenlerini ve gelişimini kapsar. Başlıca dönemler: Tarih öncesi ve Antik Çağlar (30.000 MÖ - 300 MS). Ortaçağ (500-1400). Rönesans (1400-1600). Sanayi Devrimi (1760-1840). 20. yüzyıl. Modernizm (1920'ler - 1960'lar). Postmodernizm (1960'lar - 1990'lar). Grafik tasarım, 1922'de tipograf William Addison Dwiggins tarafından bir terim olarak ortaya atılmıştır.

Klasizme tepki olarak doğan bazı akımlar şunlardır: Romantizm (Coşumculuk). Neo-klasisizm (Yeni Klasisizm). Realizm (Gerçekçilik). Maniyerizm.

İhsan Işık, kendisini İkinci Yeni akımına yakın ve "Yeni İslamcı Akım" içerisinde değerlendirmiştir.

Leo Huberman, sosyalist ve marksist bir yazardır. 1949 yılında Paul M. Sweezy ile birlikte Marksist yayınlarıyla tanınan Monthly Review dergisini kurmuştur.

"Güzel olan her şey şiirin konusu olabilir" sözü, Recaizade Mahmut Ekrem'in benimsediği sanat için sanat akımına aittir. Bu anlayış, Tanzimat Dönemi'nin ikinci evresinde (II. Tanzimat) hakim olmuş ve Recaizade Mahmut Ekrem, Abdülhak Hamit Tarhan ve Samipaşazade Sezai gibi sanatçılar tarafından temsil edilmiştir.

Minimalizmin öncüleri arasında kabul edilen bazı isimler şunlardır: Ludwig Mies van der Rohe. Dan Flavin. Donald Judd. Robert Morris. Frank Stella. Ayrıca, minimalist heykelin öncü ismi olarak Richard Serra da kabul edilir.

Gerçekçi ve romantik sanat anlayışları şu şekilde açıklanabilir: Gerçekçi sanat anlayışı. Yalın bir tarz. Doğalcılık. Objektiflik. Toplumsal mesajlar. Ayrıntılara odaklanma. Sadelik. Yeni teknikler. Romantik sanat anlayışı. Duygusallık. Doğa sevgisi. Melankoli, yalnızlık, kahramanlık ve özgürlük. Özgünlük ve ifade özgürlüğü. Dramatik ışık-gölge kullanımı, yoğun duygusal anlatım ve hayal gücünün sınırlarını zorlayan kompozisyonlar. Gerçekçi ve romantik sanat anlayışları, farklı dönemlerde ortaya çıkmış ve sanat dünyasına önemli katkılarda bulunmuştur.

Hüseyin Daniş, Servet-i Fünûn akımına mensuptur.

Birinci Yeni (Garip) akımına tepki olarak doğmuştur. İkinci Yeni akımı, 1950’li yıllarda 1940 öncesi toplumcu gerçekçi kuşağına ve Garipçilere tepki olarak ortaya çıkmıştır.

Willem de Kooning, soyut dışavurumculuk (abstract expressionism) akımına mensuptur. Ayrıca, "New York Okulu" veya "hareket resmi" olarak da anılan bir tarzda eserler vermiştir.

L. S. Lowry, belirli bir akıma mensup olmaktan ziyade kendine özgü bir resim tarzı geliştirmiştir. Lowry, 20. yüzyıl İngiliz ressamlarından olup, en çok kuzey İngiltere'nin sanayi bölgelerindeki yaşamı, sessiz renklerle yaptığı ve çok sayıda küçük figür içeren resimleriyle tanınır. Sanatçı, kariyerinin büyük bir kısmında kendi kendini yetiştirmiş, "naif" bir ressam olarak algılanmaya karşı mücadele etmiştir.

Funkis villaları, fonksiyonalizm (işlevselcilik) akımına aittir. Fonksiyonalizm, mimarların binaları sadece amaçlarına göre tasarlamasını öngören bir prensip ve mimari akımdır. Funkis, fonksiyonalizmden farklı olarak, İskandinavya'ya özgü bazı özellikleri içeren bir tür olarak adlandırılır.

Cemal Bâli Akal, belirli bir akıma mensup olmaktan ziyade, hukuk, edebiyat ve felsefe alanlarında çalışmalar yapan çok yönlü bir akademisyen olarak tanınır. Akal'ın bazı eserleri: "Sonsuzluğun Portresi. Spinoza ve 17. Yüzyıl Hollanda Resmi" (2024); "Spinoza ve Sürekli Demokrasi" (2023); "Hukuk Nedir" (2023); "Hukuk ya da Kukla Tiyatrosu" (2023).

Fütürizm akımının en önemli temsilcisi İtalyan şair, romancı, oyun yazarı ve yayıncı Filippo Tommaso Marinetti'dir. Marinetti, 1909 yılında yayımladığı Fütürist Manifesto ile akımın temel prensiplerini belirlemiştir. Fütürizm akımının diğer önemli temsilcileri arasında Umberto Boccioni, Giacomo Balla ve Carlo Carrà gibi isimler öne çıkar.

Bohem sanat ve sürrealist sanat farklı kavramlardır. Bohem sanat hakkında bilgi bulunamadı. Sürrealist sanat, 20. yüzyılın başlarında ortaya çıkan ve bilinçaltının derinliklerine inmeyi amaçlayan bir sanat ve edebiyat akımıdır. Sürrealist sanatın bazı özellikleri: Rüyalar ve bilinçdışı: Rüyaların gizemli imgeleri ve bilinçdışı süreçler eserlerde merkezdedir. Otomatizm: Sanatçı, bilinçli düşünceyi devre dışı bırakarak zihninden geçenleri doğrudan eserine yansıtır. Gerçek ile gerçeküstünün çarpışması: Sıradan gerçeklik, hayal gücüyle harmanlanarak alışılmadık kompozisyonlar oluşturulur. Simgelerin dansı: Günlük hayattan nesneler, derin sembolik anlamlar kazanır. Sürrealist sanatın temsilcileri arasında Salvador Dalí, René Magritte, Max Ernst ve Joan Miró bulunur.

Türkçülük akımının bazı temsilcileri: Ziya Gökalp. Yusuf Akçura. Ahmet Ağaoğlu. Ömer Seyfettin. Fuat Köprülü. Hamdullah Suphi. Mehmet Emin Yurdakul. Hüseyinzade Ali Turan. Atsız (Hüseyin Nihal Atsız). Reha Oğuz Türkkan.

Japonizm, 19. yüzyılın ortalarından itibaren Batı sanatında etkili olan ve Japon sanatının, kültürünün ve estetik anlayışının Batılı sanatçılar üzerindeki etkisini tanımlamak için kullanılan bir terimdir. Japonizm akımının bazı özellikleri: Sadelik ve minimalizm. Doğanın ve gündelik hayatın yansıması. Asimetri ve perspektif kullanımı. Renk ve desen. Japonizm, Batı sanatında izlenimcilik, post-empresyonizm ve Art Nouveau gibi akımları etkilemiştir.

Dans eden kadınların ait olduğu akım, bağlamına göre değişiklik gösterebilir. Postmodern Dans Akımı: 1960'larda Amerika'da Judson Church grubunun öncülüğünde ortaya çıkan bu akım, danstaki idealleştirme çabalarını reddeder ve gündelik hayata ait hareketleri sahneye taşır. Yeni Dans (New Dance) Akımı: 1970'lerin başında İngiltere'de ortaya çıkan bu akım, toplumsal cinsiyet rollerine başkaldırı içerir ve yeni kadınlık ile erkeklik kimlikleri yaratmayı hedefler. Untouchable Akımı: 2023 yılında popüler olan bu akım, kadınların partnerleriyle birlikte dans ettiği bir akımı ifade eder. Gece Dans Eden Kadın Akımı: 2025 yılında TikTok'ta popüler olan bu akım, gece dans eden kadınların video kliplerini içerir. Ayrıca, Bizans tasvir sanatında dans eden kadın imajı, genellikle olumsuz bir algılamayla "günaha sevk eden" veya "ibadet eden" şeklinde iki farklı anlamla işlenmiştir.

Puantizm (noktacılık) akımının kurucuları Georges Seurat ve Paul Signac olarak kabul edilir. Bu teknik, 19. yüzyıl sonları ve 20. yüzyıl başlarında Fransız yeni izlenimci ressamlar tarafından geliştirilmiştir.

Çağdaş Türk tiyatrosu, belirli bir akıma dahil olmaktan ziyade, çeşitli akımların ve eğilimlerin bir araya geldiği bir yapı sergiler. 20. yüzyılda epik tiyatro, absürt tiyatro, dışavurumcu, gerçeküstü, varoluşçu gibi yeni biçimler ortaya çıkmıştır. Bazı önemli akımlar ve eğilimler: Tanzimat Tiyatrosu: 1839'dan 1908'e kadar olan dönemde, Batı tiyatrosunun etkisiyle yazılı metne geçiş ve yabancı eserlerden uyarlamalar yapılmıştır. Meşrutiyet Tiyatrosu: 1908'den 1923'e kadar olan dönemde, yerli yazarların oyunları ve toplumsal sorunlara odaklanan eserler öne çıkmıştır. Cumhuriyet Tiyatrosu: 1923'ten günümüze kadar olan dönemde, eleştirel-gerçekçi yaklaşım ve siyasi, ekonomik, kültürel sorunlara değinilen oyunlar yaygındır. Ayrıca, 1970'lerde politik tiyatro ve 1980'lerde tek kişilik oyun türü gibi eğilimler de önemli rol oynamıştır.