ToprakBilimi

Denitrifikasyonu tetikleyen faktörler: Oksijen seviyesi: Denitrifikasyon, oksijeni düşük (anoksik) ortamlarda gerçekleşir. Sıcaklık: Denitrifikasyon yapan bakterilerin etkinliği, sıcaklık arttıkça artar. pH değeri: Asidik topraklarda denitrifikasyon daha zor gerçekleşir. Toprak içeriği: Organik madde miktarı ve nitrat konsantrasyonu denitrifikasyon oranını etkiler. Çevresel faktörler: Tuz ve iz elementler gibi faktörler de denitrifikasyonu etkiler. Denitrojenasyon hakkında bilgi bulunamadı.

Toprak çeşitlerinin oluşmasında etkili olan üç ana faktör: 1. Ana kaya: Toprağın mineral yapısını belirler. 2. İklim: Sıcaklık farkları ve yağış miktarı, toprak türünü etkiler. 3. Zaman: Toprak oluşumu uzun yıllar gerektirir. Ayrıca, yer şekilleri, organizmalar ve topoğrafya gibi faktörler de toprak oluşumunda etkilidir.

Toprak nemi ölçümü için kullanılan bazı cihazlar: Toprak nem ölçer: Analog veya dijital olabilir, anlık nem okumaları sağlar. Çevresel ölçüm cihazı (PCE-SMM 1): Topraktaki su içeriğini %0,1 çözünürlükle ölçer, 250 mm probu vardır ve su geçirmez. Nötronmetreler: Toprak nem içeriğini belirlemek için nötron atomlarının yayılmalarından faydalanır. Elektriksel direnç blokları: Toprak nem içeriğini ölçmek için alçı bloklar ve taşınabilir bir direnç ölçer kullanır. TDR (Time Domain Reflectometry) sistemleri: Elektromanyetik yansıma zamanını esas alarak ölçüm yapar, problar kullanılır. Ayrıca, 3'ü 1 arada cihazlar da mevcuttur; bu cihazlar toprak nemi, ışık ve pH ölçümü yapabilir.

Vermikülitli toprak, bitkiler için sağlıklıdır çünkü vermikülit, toprağın hava alma kapasitesini artırır ve su gelgitlerini düzenler. Vermikülitin faydaları şunlardır: - Mineral desteği: Potasyum, amonyum, magnezyum ve kalsiyum gibi elementleri içerir, bu da bitkilerin daha verimli bir şekilde beslenmesini sağlar. - Küflenme ve çürüme önleme: Hava ile temas ettiğinde veya toprak içinde küflenme ve çürüme yapmaz. - Nem ve su dengesi: Bitkilerin ihtiyacı kadar beslenmesine ve nem dengesinin korunmasına katkıda bulunur. Bu nedenlerle, vermikülit içeren topraklar, tarım ve bitki yetiştiriciliği için yaygın olarak tercih edilmektedir.

Patatesin toplam su ihtiyacı, yetiştirme süreci boyunca 500-700 mm arasında değişmektedir. Patatesin en fazla suya ihtiyaç duyduğu dönem, çiçeklenmeden 20 gün önce başlayıp yumru yapmaya başladığı zamana kadar olan süreçtir. Sulama sıklığı, toprak tipi ve kök sisteminin derinliği, hava şartları gibi faktörlere bağlı olarak değişir.

Toprak ve toprak birbirini tamamlamaz, çünkü toprak, kayalar ve organik maddeler gibi çeşitli ayrışma ürünlerinden oluşan bir karışımdır. Toprağın bileşenleri: Katı kısım. Boşluklar. Toprak türleri: Zonal topraklar. Azonal topraklar. İntrazonal topraklar. Toprak oluşumu, fiziksel parçalanma ve kimyasal ayrışma süreçleriyle gerçekleşir.

Humuslu toprağa atılabilecek bazı gübreler: Organik gübreler: Hayvan gübresi, solucan gübresi ve kompost gibi doğal kaynaklardan elde edilen gübreler, toprağın yapısını iyileştirir ve mikroorganizmaların faaliyetlerini destekler. Kimyasal gübreler: Azotlu, fosforlu ve potasyumlu kimyasal gübreler, hızlı etki gösterir. Sıvı humus gübresi: Leonarditten üretilen humik ve fulvik asitlerin sıvı forma getirilmesiyle elde edilir. Gübre kullanmadan önce toprak analizi yapılması önerilir.

Podzol topraklar verimli değildir, ancak sulama ve gübreleme ile tarıma elverişli hale getirilebilir. En verimli toprak türleri arasında çernozyom (kara topraklar) ve terra rosa (kırmızı topraklar) bulunur. Çernozyom topraklar, bitki besin maddeleri bakımından zengindir ve yoğun büyük baş hayvancılık için uygundur. Terra rosa topraklar, demir oksit oranı fazla olduğundan kırmızı renktedir ve sulama ile gübreleme yapıldığında tarıma elverişlidir.

İntrazonal topraklar, ana kayanın veya yerel koşulların etkisinde gelişen topraklardır. Bu toprakların oluştuğu ana kayalar arasında yumuşak kireç taşları ve killi kireç taşı (marn) bulunur. İntrazonal topraklar, akarsularla taşınmış minerallerin birikmesi sonucu oluşur ve genellikle A ve C horizonlarına sahip olup, B horizonuna sahip değillerdir.

Hayır, torf ve toprak aynı şey değildir. Torf, bitkilerin sağlıklı büyümesi ve gelişmesi için ideal, tamamen organik maddelerden oluşan bir toprak türüdür. Toprak ise hem organik hem de inorganik maddeler içeren, farklı türlerde olabilen bir yapıdır. Torf genellikle %50 oranında diğer topraklarla karıştırılarak kullanılır.

Çernezyom toprak özellikleri: Renk: Koyu renklidir, bu yüzden kara toprak olarak da bilinir. Humus: Yüksek oranda humus içerir, bu da onu verimli bir tarım toprağı yapar. Mineraller: Fosforik asit, fosfor ve amonyak açısından zengindir. İklim: Orta kuşakta, yarı nemli step bölgelerinde ve yağışın artış gösterdiği yüksek platolarda oluşur. Bitki örtüsü: Üzerindeki gür bitki örtüsü, düşük sıcaklık nedeniyle ayrışamaz ve toprak üzerinde kalır. Tarım: Tarımsal faaliyetler için çok uygundur. Dağılım: Türkiye'de Erzurum-Kars platosunda; dünyada ise Ukrayna, Romanya, Arjantin, Kanada ve ABD'de bulunur.

Türkiye'de en verimli alüvyon topraklar, Büyük Menderes, Küçük Menderes, Gediz, Seyhan ve Ceyhan nehirlerinin vadilerinde bulunmaktadır. Ayrıca, alüvyonlu toprakların görüldüğü bazı yerler şunlardır: Kuzey Anadolu Fay Hattı üzerindeki çöküntü ovaları; Ege Bölgesi'ndeki Bafa ve Köyceğiz göllerinin çevresi; Doğu Anadolu'daki Pasinler, Muş, Erzincan ve Erzurum ovaları.

Çöl toprakları, yıllık toplam 200 mm’den az yağış alan çöllerde görülen, humus bakımından fakir, açık renkli ve verimsiz topraklardır. Özellikleri: Kimyasal çözülme yetersizliği. A horizonu inceliği. Kireç ve tuz birikimi. Tarım elverişsizliği. Türkiye’de çöl topraklarına rastlanılmaz, ancak tuz gölü çevresinde çölleşmiş topraklar vardır.

En verimli toprak türü genellikle humus bakımından zengin olan topraktır. Kumlu topraklar ve killi topraklar arasında seçim yaparken, her iki toprak türünün de avantajları ve dezavantajları bulunmaktadır: Kumlu topraklar: İşlemesi kolaydır. Suyu hızlıca tahliye eder, bu nedenle sık sulama gerektirir. İlkbaharda bol sulama ihtiyacı duyar, yağışlı dönemlerde ise sulama istemez. Killi topraklar: Su tutma kapasitesi yüksektir, ancak drenajı düşüktür. Bakımı daha zahmetlidir. Organik madde ilavesi ile fiziksel özellikleri iyileştirilebilir. En verimli toprak türü, bitki türüne ve yetiştirme koşullarına bağlı olarak değişebilir.

Eski Amerikan Toprak Sınıflandırma Sistemi, 1938 yılında Baldwin, Kellog ve Thorp tarafından Sibirtsev'den esinlenerek oluşturulan ve dünya genelinde uzun süre kullanılan bir sistemdir. Bu sistemin özellikleri: Sınıfların tanımlamaları: Sınıflar arası farklılıkları ve sınırları açıkça gösteren terimler yerine, merkezi kavram terimleriyle yapılmıştır. Bakir toprakların dikkate alınmaması: Tanımlamalar, özellikle bakir toprakların genesisine ve özelliklerine dayandırılmamıştır. Kültür alınmış toprakların sınıflandırılması: Kültür alınmış topraklar ya ihmal edilmiş ya da bakir haldeki özellikleri esas alınarak sınıflandırılmıştır. Toprak serilerinin sınıflandırılması: Bazı topraklar, bilinen büyük toprak gruplarından hiçbirine yerleştirilememiş ve bazıları birden fazla büyük toprak grubuna dahil edilmiştir. Terminoloji sorunları: Sistemdeki isimler yeterince açık tanımlanmamış ve aynı terimler farklı ülkelerde farklı anlamlarda kullanılmıştır. Türkiye'de 1958'den beri bu sistem kullanılmaktadır.

Evet, Türkiye'de hidromorfik topraklar bulunmaktadır. Hidromorfik topraklar, taban suyu seviyesinin yüksek olduğu sahalarda, bataklık ve sazlık alanlarda oluşur. Türkiye'deki bazı hidromorfik toprak alanları: Çukurova, Kızılırmak ve Gediz deltalarının taşkına uğrayan kesimleri; Büyük Menderes, Muş ve Erzurum ovalarının tabansuyu seviyesinin yüksek olduğu çukur sahalar.

Toprakta fosfor analizi yapılmasının bazı nedenleri: Bitkilerin fosfor ihtiyacını belirlemek. Uygun gübreleme programları oluşturmak. Toprak verimliliğini belirlemek. Çevreye duyarlı tarım uygulamaları. Toprakta fosfor analizi, toprak örneklerinin laboratuvar ortamında incelenmesiyle gerçekleştirilir.

Buğdayın toprak üstünde kalmasının birkaç nedeni olabilir: Toprak işleme eksikliği. Fiziksel engel. Erozyon ve su kaybı. Buğdayın toprak üstünde kalması, bitkinin büyüme ve gelişimini olumsuz etkileyebilir.

Kırmızı toprağın kırmızı olmasının sebebi, toprakta yüksek miktarda demir oksit (Fe₂O₃) bulunmasıdır. Kırmızı toprak, şu türlerde görülebilir: Terra Rossa. Laterit topraklar. Kırmızı toprak, aynı zamanda iyi havalanma özelliğine sahiptir.

Topraktaki iyonları artırmak için aşağıdaki yöntemler uygulanabilir: Kireçleme: Toprak asitliğini gidermek için kireç (kalsiyum karbonat, CaCO3) eklemek, toprakta kalsiyum (Ca2+) ve magnezyum (Mg2+) iyonlarını artırır. Organik gübre kullanımı: Organik gübreler, toprakta iyon dengesini sağlayan kalsiyum, magnezyum, sodyum ve potasyum gibi elementlerin tutulmasına yardımcı olur. Azot yönetimi: Azotlu gübrelerin aşırı kullanımından kaçınılmalıdır, çünkü fazla azot toprak asitliğini artırabilir. Topraktaki iyon dengesini sağlamak için bir uzmana danışılması önerilir.