Osmanlıİmparatorluğu

16. ve 17. yüzyıl ıslahatları arasındaki bazı farklar şunlardır: Amaç: 16. yüzyıl ıslahatları, imparatorluğu eski gücüne kavuşturmayı hedeflerken, 17. yüzyıl ıslahatları değişim veya çağa ayak uydurma amacı taşımaz. Avrupa'dan Esinlenme: 16. yüzyıl ıslahatlarında Avrupa örnek alınırken, 17. yüzyıl ıslahatlarında Avrupa'daki gelişmeler dikkate alınmaz. Kapsam: 16. yüzyıl ıslahatları daha geniş kapsamlı olup, yönetim, askeri yapı ve ekonomi gibi alanlarda gerçekleştirilirken, 17. yüzyıl ıslahatları genellikle askeri alanla sınırlı kalmıştır. Halk Desteği: 16. yüzyıl ıslahatları halkın desteğiyle gerçekleştirilirken, 17. yüzyıl ıslahatları halktan kopuk bir şekilde yapılmıştır. Süreklilik: 16. yüzyıl ıslahatları kalıcı devlet politikaları haline gelirken, 17. yüzyıl ıslahatları yapan kişinin görev süresi veya ömrüyle sınırlı kalmıştır.

Mızıka-i Hümayun, Osmanlı Devleti'nde 1826 yılında II. Mahmud döneminde kurulan askeri bandodur. Kuruluşunun başında İtalyan müzisyen Giuseppe Donizetti (Donizetti Paşa) yer almıştır. Mızıka-i Hümayun, 1924'ten itibaren "Riyaseti Cumhur Musiki Heyeti" adıyla Ankara'da çalışmalarına devam etmiş, 1957'den sonra ise Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrası'nın çekirdeği olarak kabul edilmiştir.

Osmanlı İmparatorluğu'nda ulaşım, büyük ölçüde insan ve hayvan gücüne dayanıyordu. Karayolu ulaşımı, at, deve, katır ve öküz veya manda tarafından çekilen arabalarla gerçekleştirilirdi. Ana yol güzergahları, İstanbul merkezli olup, Anadolu ve Balkanlar'da sağ, orta ve sol kol şeklinde uzanıyordu. Demiryolu ve telgraf, 19. yüzyılda ulaşımı kolaylaştırdı. Osmanlı İmparatorluğu'nda ulaşım ve haberleşme, menzil teşkilatı tarafından organize ediliyordu.

Reisülküttabların önemli olmasının bazı nedenleri: Dışişlerinden sorumlu olmaları. Sadrazam ve padişahla yakın ilişkileri. Bürokrasideki merkezi konumları. Elçilerle ilişkileri. Önemli görevlerin sorumluluğu.

Divan-ı Hümayun, Osmanlı İmparatorluğu'nda 15. yüzyıl ortalarından 17. yüzyılın yarısına kadar en önemli yüksek karar organıydı. Özellikleri: İşlevleri: Siyasi, idari, askeri, örfi, şer'i, adli ve mali işler görüşülür, şikayetler ve davalar karara bağlanırdı. Toplanma Düzeni: Haftada dört veya beş gün toplanırdı; sabah namazından sonra başlayıp öğlene kadar sürerdi. Üyeler: Sadrazam, kubbealtı vezirleri, Rumeli ve Anadolu kazaskerleri, defterdarlar, nişancı, yeniçeri ağası ve kaptan-ı derya gibi devlet adamları. Önemi: 17. yüzyıldan sonra önemi azalmış, 19. yüzyılda II. Mahmud'un reformlarıyla kabine sistemine geçilerek sembolik hale gelmiştir.

Osmanlı İmparatorluğu'nun Avrupa devletlerine karşı izlediği bazı politikalar şunlardır: Askeri ve siyasi yardımlar: Fransa gibi ülkeleri Almanya'ya karşı korumak. Ticari ayrıcalıklar (kapitülasyonlar): Ticaret yollarını kullanma ve serbest ticaret hakkı tanımak. Mezhep ayrışmalarını desteklemek: Katoliklere karşı Protestanlara, Ortodokslara karşı ise Katoliklere yardım etmek. Taht kavgalarına müdahale: Yakın bulduğu adayları tahta geçirmek. Diplomatik ilişkiler: Avrupa devletleri arasındaki çıkar çatışmalarından yararlanarak varlığını devam ettirmeye çalışmak. Stratejik ortaklıklar: Bazı devletlerle stratejik ortaklıklar kurmak. Osmanlı'nın Avrupa'ya karşı izlediği politikalar, yükseliş, duraklama ve gerileme dönemlerine göre değişiklik göstermiştir.

Osmanlı'da Dârülhilâfe, "hilâfetin merkezi" veya "halîfeliğin merkezi" anlamına gelir ve bu tabir, farklı bağlamlarda farklı yerleri ifade edebilir: Bağdat'taki Dârülhilâfe: Abbâsîler döneminde, Dicle'nin doğusunda yer alan ve hilâfet sarayının bulunduğu bölgedir. İstanbul: Osmanlı İmparatorluğu döneminde, "Konstantiniyye" veya "Dersaadet" olarak da adlandırılan İstanbul, resmi yazışmalarda Dârülhilâfe olarak anılmıştır. Para Basımında Dârülhilâfe: II. Mahmud döneminde, hac mevsimlerinde Hicaz'a gönderilen yardım ve hediyeleri ulaştırmakla görevli Surre alayının masraflarını karşılamak üzere bastırılan paralarda darphâne olarak kullanılmıştır.

1480 ve 1481 yılları arasında Osmanlı'da yaşanan bazı önemli olaylar şunlardır: Otranto Seferi (1480-1481). II. Bayezid'in tahta çıkışı. Karamanoğulları ile mücadele. Ayrıca, 1480 yılında II. Mehmet'in Rodos'a düzenlediği sefer de bu dönemde yaşanan önemli olaylardan biridir.

Tımar sisteminin bazı özellikleri: Toprak Tahsisi: Devlet, asker ve memurlara hizmetleri karşılığında toprak tahsis ederdi. Askeri Hizmet: Sipahiler, devlete belirli bir askeri güçle hizmet etmek ve savaş durumunda donanımlı bir atlı birlik sağlamak zorundaydı. Vergi Toplama: Köylüler, devlete ödemeleri gereken vergileri tımar sahiplerine öderdi. Üretim ve Gelir: Sipahiler, topraklarından elde ettikleri gelirin bir kısmını kendi geçimlerini sağlamak için kullanır, bir kısmını devlete vergi olarak öderdi. Sosyal Denge: Sipahilerin toprak sahibi olması ve topluma karşı sorumluluklar taşıması, sosyal düzenin korunmasına katkıda bulunurdu. Üretimin Sürekliliği: Devlet, üretimi kontrol altına alır ve üretimde devamlılığı sağlardı. Merkezi Otorite: Tımar sistemi, Osmanlı'nın siyasi otoritesini güçlendirmiş ve merkezi otoritenin taşradaki egemenliğini artırmıştı. Tımar sistemi, 1839'da Tanzimat Fermanı ile kaldırılmıştır.

Akıncıların görevleri Osmanlı İmparatorluğu'nda şu şekildeydi: 1. Keşif ve İstihbarat Toplama: Düşman topraklarına sızarak bölgenin coğrafi yapısını, düşmanın askeri gücünü ve olası zayıf noktalarını belirlemek. 2. Sabotaj: Düşman hatlarına sızarak düşman birliklerine saldırılar düzenlemek, önemli yolları ve malzeme depolarını hedef almak. 3. Moral Desteği: Osmanlı ordusunun moralini yükseltmek amacıyla düşman topraklarına akınlar düzenlemek. 4. Yeni Fetih Alanları Belirleme: Keşif sonrası belirlenen bölgelerde fetih stratejileri geliştirmek. 5. Yerel Halkla İletişim ve İttifaklar Kurma: Gittikleri bölgelerdeki yerel halkla iletişim kurarak destek ve bilgi almak.

Hayır, sekban ve yeniçeri aynı değildir. Yeniçeri, Osmanlı Devleti'nin daimî ücretli piyade sınıfıdır. Yeniçeri Ocağı, "cemâat", "ağa bölükleri" ve "sekban bölüğü" gibi farklı sınıflardan oluşmaktaydı.

Tanzimat Devri, Sultan Abdülmecid döneminde, 3 Kasım 1839 tarihinde ilan edilen Gülhane Hatt-ı Hümâyunu (Tanzimat Fermanı) ile başlamıştır. Bu dönemin başlamasında önemli rol oynayan kişi ise Sadrazam Mustafa Reşid Paşa'dır.

Darphanenin ilk sahibi olarak Osmanlı Devleti gösterilebilir. Osmanlı Devleti'nde ilk darphane, I. Mehmet (Fatih Sultan Mehmet) tarafından yaptırılmıştır. Darphanenin kuruluşuna başlangıç sayılan darphane ise Fatih Sultan Mehmet tarafından 1467 yılında Beyazıt Camii civarında tesis ettirilen ve bugünkü darphanenin ilk kuruluşu olarak kabul edilen darphanedir.

Osmanlı İmparatorluğu'nun 600 yıl sürmesinin bazı nedenleri: Liderlik ve idare becerisi. Askeri strateji. Tolerans ve çeşitlilik. İdari yapı. Ekonomi ve ticaret. Diplomasi. Kültürel miras. Ancak, imparatorluğun sonu, iç ve dış etkenlerin karmaşık bir sonucuydu.

Osmanlı İmparatorluğu'nun kurucusu olan Osman Gazi, 1326 yılında nikris (goutte) hastalığından ölmüştür. Bazı tarihçiler, Osman Gazi'nin ölüm nedeninin kalp yetmezliği olduğunu belirtmektedir.

Osmanlı İmparatorluğu'nun kullandığı bazı savaş taktikleri şunlardır: Hilal Taktiği (Turan Taktiği). Sahte Geri Çekilme. Sürpriz Baskın. Aldatma ve Yanıltma. Hızlı Manevra. Topçu Kullanımı. Sad Planı. Gece Baskını. Osmanlı ordusu, disiplinli yapısı, iyi eğitimli askerleri ve stratejik düşünme yeteneğiyle savaşlarda başarı elde etmiştir.

Fausto Zonaro, II. Abdülhamid döneminde saray ressamlığı yapmıştır. Zonaro, 1896 yılında "Ertuğrul Süvari Alayı'nın Galata Köprüsü'nden Geçişi" adlı tablosunu saraya sunduktan sonra padişah tarafından Mecidi Nişanı ile ödüllendirilmiş ve "Ressam-ı Hazret-i Şehriyari" (saray ressamlığı) unvanı verilmiştir. II. Meşrutiyet'in ilanıyla birlikte 1909 yılında saray ressamlığı unvanı kaldırılmış ve Zonaro, ailesiyle birlikte İstanbul'u terk etmek zorunda kalmıştır.

Mora valisi Ali Paşa ifadesi, iki farklı kişiye atıfta bulunabilir: 1. Tepedelenli Ali Paşa. 2. Ispartalı Seyyid Ali Paşa.

Kanuni Sultan Süleyman, Manisa'da sancak beyi olarak görev yapmıştır. 1512 yılında babası I. Selim'in tahta çıkmasıyla Manisa Valiliği'ne atanmıştır. Manisa'da bulunduğu dönemde, şehzadelerin yönetim tecrübesi kazanması amacıyla sancaklarda görev yapmaları geleneği doğrultusunda, yönetim ve organizasyon becerilerini geliştirme fırsatı bulmuştur. Ayrıca, babası Yavuz Sultan Selim'in talebi üzerine Manisa'ya gönderilen ve ceza kanunnamesi niteliğindeki bir siyasetname, onun ileride gerçekleştireceği hukuki düzenlemeler ve kanunlar için temel oluşturmuştur.

Osmanlı Devleti'nin Viyana kapılarına kadar ilerlemesinin birkaç nedeni vardır: Macaristan'daki çatışmalar: 1526 Mohaç Muharebesi'nin ardından, Macaristan'da Habsburg Hanedanı tarafından desteklenen Avusturya Arşidükü I. Ferdinand ve János Zápolya arasında egemenlik mücadelesi başladı. Tüm Macaristan'ı kontrol altına alma: Bazı tarihçilere göre, Kanuni Sultan Süleyman'ın amacı, Batı Macaristan da dâhil olmak üzere tüm Macaristan üzerinde Osmanlı kontrolünü sağlamaktı. Avrupa'ya ilerleme: Osmanlı, Avrupa'daki ilerleyişini sürdürmek istedi. Katolik İttifakı'nı bertaraf etme: Veziriazam Merzifonlu Kara Mustafa Paşa, Almanya etrafında birleşen Katolik ittifakını daha başında bertaraf etmeyi hedefliyordu.