Bir zamanlar, öfkeli ve arkadaşlarının kalbini kıran bir çocuk vardı 1. Babası, oğlunun bu davranışlarından endişe ediyordu ve ona bir ders vermeye karar verdi. Babaları, oğluna her öfkelendiğinde ve arkadaşlarını üzdüğünde çakması için bir çivi, tahta ve çekiç verdi 1.

Çocuk, bu işi bir oyun gibi gördü ve babasının söylediğini aynen uygulamaya başladı 4. Kısa sürede tahtaya çakılacak çivi kalmadı 4. Babası, bu sefer de oğlundan, kırdığı tüm arkadaşlarından özür dilemesini ve kendisini affettirmesini istedi 4. Çocuk, arkadaşlarından özür dilemek için işe koyuldu ve sonunda tüm çivileri çıkardı 4.

Babası, çiviler söküldükten sonra kalan izleri oğluna gösterdi ve şöyle dedi: "Oğlum, kırdığın her arkadaşının gönlünü almayı başardın ve çivileri söktün; fakat söktüğün her çivinin ardından kocaman bir iz kaldı 4. İşte bu izlerin aynısından, arkadaşlarının kalbinde de var 4. Ve sen ne yaparsan yap, bu çivilerin izlerini yok edemediğin gibi, onların kalbindeki yaraları da yok edemeyeceksin" 4.

Çocuk, bir anda durumun farkına vardı ve bir daha kırıcı olmamaya kendi kendine söz verdi 4.