Sebk-i Hindi, genel olarak XVI. ve XVIII. yüzyıllar arasında Hindistan'da İran şiiri tesirinde gelişen şiir anlayışını ifade eder. Bu şiir anlayışının en karakteristik yönleri şunlardır: - Orijinal anlamlar ve kullanılmamış, yeni imajlar kullanılması. - Tezat, mübalağa ve alışılmışın dışında imajların tercih edilmesi. - Hint düşüncesi ile Fars şiirinin izdivacından doğan bir üslup olması. Sebk-i Hindi, Hindistan'dan İran'a, Afganistan'dan Türkiye'ye kadar geniş bir coğrafyada etkili olmuştur.